Κι αν είμαι γκρινιάρα,μην με φοβάσαι...

Τις τελευταίες 5-6 μέρες τσακωνόμασταν...Για λόγους ασήμαντους...Λόγους που πήγαζαν από εξωγενείς πηγές με κυρίαρχες την κούραση,τη θλίψη και φυσικά το άγχος...Δεν μπορώ να πω ότι μου είναι εύκολα όλα αυτά...Ξαφνικά βρέθηκα να τρέχω με σκοπό να προλάβω να κάνω τα πάντα!!!Το πρωί δουλειά,το απόγευμα οικοκυρικά,να προλάβω να μαγειρέψω από την προηγούμενη μέρα για να μην γυρίσει ο μπαμπάς κι εσύ και δεν έχετε φσγητό...Πέφτω στο κρεββάτι το βράδυ και πονάω παντού(εντάξει φταίει και το γεγονός ότι είμαι αγύμναστη)..το πρωί ξυπνάω και νιώθω το κορμί μου έναν τέλειο σάκο του μποξ...

Γίνεσαι μέρα με τη μέρα όλο και πιο όμορφος κι εγώ από την κούραση δεν έχω όρεξη ούτε γυμναστήριο να πάω...και νιώθω μια γυναικούλα,μια μαίρη Παναγιωταρά κι εγώ...Πάντα έτρεχα ναι και με δουλειές του σπιτιού αλλά ποτέ δεν πρόσεξα μόνη μου ένα σπίτι...αγχώνομαι να μην έχει παράπονο ο μπαμπάς κι ας είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου...

Μην με αδικείς που γκρινιάζω και σου ζητάω σημασία...Είμαι πολύ περήφανη που τα περνάμε αυτά τώρα πριν φτιάξουμε το δικό μας σπίτι...Να φάμε τα λούκια τώρα για να ξέρουμε πως να λειτουργούμε ακόμα πιο καλά μαζί...Κακά τα ψέμματα βιώσαμε μία αρρώστια και τώρα έναν θάνατο μαζί...Μου φτάνει που δεν φαγωνόμαστε...απλά τις τελευταίες μέρες δεν ξέρω πανικοβλήθηκα...μόνο 24 είμαι ρε γαμώτο...αλλά έχω κι εγώ κότσια...πρέπει να πάψω να είμαι τελειομανής...να ξεκουράζομαι για να μπορώ να χαλαρώνω...Θα τα βρούμε όλα πιστεύω...τι στο καλό το πρώτο λούκι είναι που τρώμε εμείς οι δύο;;;απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνο εσύ κι εγώ...Μόνοι μας...

Σε κοιτούσα χθες κι ήσουν τόσο μα τόσο όμορφος...είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου αγάπη μου...Θα σε φροντίζω για μια ζωή αρκεί να με φροντίζεις κι εσύ...Ξέρω ότι μ'αγαπάς..Το βλέπω κάθε φορά που τα χάνεις όταν τσακωνόμαστε...νιώθω να είμαι η σταθερά σου...όπως είσαι κι εσύ η δική μου...

Σ'αγαπάω ρε γαμώτο...παρόλα τα προβλήματα...έρχονται ώρες που φοβάμαι ότι μπορεί αυτές τις μέρες να μην ήμουν συναρπαστική κι ενδιαφέρουσα..Το ξέρω ρε γαμώτο...αλλά κι εγώ προσπαθώ να τα έχω όλα όπως πρέπει..ναι το ξέρω ότι σου έσπασα τα νεύρα αλλά κι εγώ άνθρωπος είμαι...Λύγισα....και επειδή εκ φύσεως είμαι λίγο (εντάξει πολύ) γκρινιάρα σου σπασα κι εσένα τα νεύρα...κάποτε μου είχες πει ότι σου αρκεί μόνο η προσπάθεια...κι εγώ προσπαθώ πολύ...είμαι πολύ περήφανη για μας..περιμένω να μείνουμε μόνα μας...να ηρεμήσουμε απο όλα...Να χαλαρώνουμε στο σπιτάκι μας να βλέπουμε τις ταινίες μας,να αράζουμε στο μπαλκόνι μας...

Φοβήθηκα πολύ αυτές τις μέρες...

Αλλά σ'αγαπάω...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!!

Μνήμες από ένα Χρυσάνθεμο...

Έπαψα να γράφω..δεν προλάβαινα με όλα αυτά που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό...Έγιναν τόσα πολλά...Θέλω να μιλήσω για όλα εκείνα που τόσο καιρό που πρόσφεραν άφθονη θλίψη,στεναχώρια αλλά και με προίκισαν με τρομερή δύναμη...

Το Χρυσάνθεμό μας έφυγε για πάντα...Δεν μαράθηκε...ίσα ίσα το αντίθετο...έλαμψε σαν ήλιος,καθρεφτίστηκε στην πιο καταγάλανη θάλασσα κι ύστερα ένας δυνατός άνεμος μας το πήρε...Τόσο καιρό πάλευε αλλά δυστυχώς η αρρώστια ήταν πιο δυνατή...αναμετρήθηκε μαζί της σώμα με σώμα...με όλο της το είναι στραμμένο σε μια μάχη που τελικά ήταν από καιρό χαμένη...Έχασε ναι...αλλά δεν ηττήθηκε...έφυγε με το χρυσαφένιο κεφαλάκι της ψηλά...

Όλοι σας νομίζετε είμαι σίγουρη ότι το Χρυσάνθεμο ήταν η μητέρα μου...κι όμως όχι...ήταν η μητέρα του καλού μου...ή αλλιώς σε πιο παραδοσιακά ελληνικά η πεθερά μου....Υπήρξε η πιο σοκολατένια πεθερά του κόσμου...Ακριβοδίκαιη με τρομερή αίσθηση της δικαιοσύνης...Τολμηρή,προοδευτική και πολύ νέα...Πανέμορφη ακόμα και σε δύσκολες στιγμές...Γιατί τελικά η ομορφιά πηγάζει από μέσα...όσο πιο όμορφα νιώθουμε εκεί,τόσο πιο πολύ λάμπουμε απ'έξω...Είχε την πιο δυνατή φωνή που έχω ακούσει..την πιο βροντερή...είχε τόσα κότσια όσα χρειάζονται για να καταφέρει το ακατόρθωτο...ακόμα κι υπό αυτές τις συνθήκες εκείνη κανόνιζε την κατάστασή της και μίλαγε με τους γιατρούς....

Έφυγε κι άφησε ένα τρομερό κενό πίσω της...ένα σπίτι να κραυγάζει την απουσία της...ξέρετε είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις ότι κάτι πρόκειται να συμβεί,αλλά είναι ακατόρθωτο όταν τελικά συμβαίνει...3 χρόνια νοσοκομεία...3 χρόνια πόνος...3 χρόνια χωρίς χαρά...3 χρόνια να βλέπεις όλες τις αδικίες της ζωής μέσα σε ένα νοσοκομείο...να γνωρίζεις όλο το νοσηλευτικό προσωπικό,τους γιατρούς ακόμα και τις κυρίες της απέναντι "καφετέριας" όταν πήγαινες για να της κρατήσεις συντροφιά...

Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πάρα πολλά...έμαθα ότι η ζωή δεν είναι εύκολη αλλά όχι για να μιζεριάσω αλλά για να την εκτιμήσω περισσότερο...έμαθα μαζί με τον καλό μου να ανταπεξερχόμαστε σε καταστάσεις δύσκολες...καταστάσεις όπου η καλοπέραση φυσικά δεν ισχύει τις περισσότερες φορές...καταστάσεις που πρέπει απλά να βάλεις τον εαυτό σου κάτω...πολύ κάτω όμως...Πολλοί μας ρωτούσαν πως αντέχαμε και πως αντέχουμε ακόμα και τώρα...Είναι πολύ απλό..όταν υπάρχει αγάπη τα πάντα μπορούν να συμβούν...αρκεί να θέλεις συνειδητά και να μην βάζεις τον εγωισμό και την καλοπέρασή σου πάνω απ'όλα...

Νιώθω πολύ δυνατή και περήφανη για κείνη αλλά και για μας...Για όλα αυτά που μας έμαθε...Την χρειάζομαι πολύ κοντά μου κι ας είμαι φαινομενικά μια ξένη προς εκείνη...κι όμως πονάω σαν να έχασα την μάνα μου κι εγώ...Γιατί ουσιαστικά κι εγώ τη μάνα μου έχασα...όταν αγαπάς τον άλλον τόσο πολύ δεν μπορείς παρά να αγαπάς και τους δικούς του ανθρώπους...Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος ήταν το Χρυσάνθεμο...

Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες από τότε...Δυσκολεύομαι σε πολλά πράγματα στην καθημερινότητα...αλλά βλέπω τα μάτια σου αγάπη μου και παίρνω κουράγιο...Δεν θα πω τις κλασσικές βλακείες ότι και καλά τώρα έχεις εμένα...Θα σου πω απλά ότι θα είμαι ουσιαστικά κι ειλικρινά δίπλα σου...Όπως τόσα χρόνια είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο...

Μανούλα μου δεν ξέρω προς τα που να κοιτάξω για να σε δω...Χαίρομαι που δεν πονάς πια...εύχομαι να μας βλέπεις ακόμα...είναι πολύ δύσκολα όλα αυτά...Έβλεπα το πέτρινο σπίτι σου και δεν ήθελα να πιστέψω ότι εσύ ήσουν μέσα εκεί...όσο και αν ήξερα ότι έφυγες και δεν πρόκειται ποτέ να σε ακούσω να φωνάζεις ξανά...ποτέ δεν θα σε ακούσω να μου ζητάς καφέ...ποτέ δεν θα ξανακοιτάξουμε μαζί περιοδικά με είδη διακόσμησης και σπιτιού...ποτέ δεν θα με συμβουλεύσεις ξανά...Ξέρω όμως ότι ήσουν περήφανη για μας και χαίρομαι που πρόλαβες να μου το πεις...κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια γιατί ξέρω ότι σε βοήθησα...Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι δεν θα είσαι στη χαρά μας όταν έρθει,ούτε θα σε ξανακούσω να με λες "κοριτσάκι" όταν σηκώνεις το τηλέφωνο...

Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά...Ξέρω ότι οι πιθανότητες να τα ακούσεις είναι ελάχιστες...αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι προσπάθησα για να είσαι χαρούμενη...

Εύχομαι να τους κάνεις άνω κάτω ακόμα κι εκεί και να τους μάθεις ότι η ζωή θέλει κότσια...

Μου λείπεις ...

Καλό σου ταξίδι Μαμά-Χρυσάνθη!!!