Δεν μ'αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό...

Μπαίνοντας με υποδέχτηκε ένα κρύο ρεύμα αέρα κι εκείνη η αβάσταχτη σιωπή που συνοδεύει τους χώρους που δεν επισκέπτεται κανείς για πολύ καιρό... Κοίταξα γύρω μου και άρχισα σιγά σιγά να συνηθίζω στο χώρο...Βολεύτηκα στην θέση μου, ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου και προσπαθώ να δω πως θα καλύψω απουσία ενός χρόνου σε ένα κείμενο...
Γράφω - σβήνω και πάλι από την αρχή εδώ και αρκετή ώρα...Ώσπου αποφάσισα απλώς να πιω ένα καφεδάκι μαζί σας, να το πιάσουμε μαζί από την αρχή...

Έχω πάνω από ένα χρόνο να γράψω...Δεν βαρέθηκα απλώς έγιναν τόσα πολλά κι η ζωούλα μου άλλαξε εντελώς...Πέρυσι περίπου τέτοιο καιρό γράφτηκα σε μια θεατρική ομάδα η οποία μου απορρόφησε πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο ...Ατελείωτες πρόβες αλλά πέρασα πολύ ωραία κι έτσι δεν κλαίω τον ελεύθερο χρόνο που θυσίασα...Έμαθα αρκετά πράγματα και νιώθω πως πρόσθεσα στην προσωπικότητά μου ακόμα ένα λιθαράκι εμπειρίας...
Επιπλέον(πάμε στα μεγάλα νέα τώρα) είμαι επισήμως ३ μήνες παντρεμένη...Παντρεύτηκα τον Μαιο μια ηλιόλουστη μέρα κι ήταν το μεγαλύτερο πάρτυ της ζωής μου...Φτιάξαμε το σπίτι μας με πολλή αγάπη, μεράκι και πάθος για δημιουργία και πλέον πλέκω με μεταξωτή κλωστή την καθημερινότητά μου...Άλλοτε είναι εύκολη, άλλοτε πιο πολύπλοκη αλλά αράζω στην αγαπημένη μου πολυθρόνα πίνοντας το καφεδάκι μου και προχωράω...Νιώθω σαν να έχω βουτήξει στο ζεστό νερό μιας μπανιέρας έπειτα από μια πολύ δύσκολη μέρα...Αν έπρεπε να περιγράψω τα συναισθήματά μου αυτόν τον καιρό θα έλεγα πως είναι εκ διαμέτρου αντίθετα...Από τη μια η απόλυτη χαρά κι από την άλλη η απόλυτη αγωνία με όλα αυτά που γίνονται...Δεν ξέρω τι να πω πια...Μας κατάντησαν να μην μπορούμε να νιώσουμε σιγουριά για τίποτα...να μην μπορούμε να σχεδιάσουμε κανένα μέλλον...Ο φόβος μας περιμένει στη γωνία...Ακούω ανθρώπους να μην έχουν δουλειά, νέους που σπούδασαν και τώρα αραχνιάζουν σπίτια τους νιώθοντας άχρηστοι...Δεν ξέρω που θα βγει όλο αυτό...
Και το χειρότερο όλων είναι ότι ακόμα και τώρα τσακώνονται κάποιοι για τις παρατάξεις...ακόμα και τώρα δεν έχουν καταλάβει ότι όλοι ίδιοι είναι...

Ας μην τους αφήσουμε να μας κάνουν ότι θέλουν...ας μην τους αφήσουμε να παίζουν με την ύπαρξή μας...Τουλάχιστον ας φροντίσουμε να είμαστε αληθινοί και να επικοινωνούμε μεταξύ μας...Ας κλείσουμε κι ας αποκλείσουμε παράλληλα όλα τα δημαγωγικά μέσα από τη ζωή μας...Μην τους ακούτε άλλο...δεν χορτάσατε με τόσα ψέμματα;;;

Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε...

Να προσέχετε τον εαυτό σας...

ΑΗΔΙΑ...

Δεν γράφω εδώ και πολύ καιρό...ίσως γιατί δεν έβρισκα κάτι καινούργιο να πω..ίσως γιατί τα έχουν πει όλοι όλα πριν από μένα...ίσως γιατί βαρέθηκα όλη αυτή την κατάσταση...

Μα πιο πολύ από όλα γιατί μπούχτησα από τα μεγάλα και πομπώδη λόγια όλων των "μεγάλων" που είναι απείρως πιο μικροί από τα μυρμήγκια που περπατάνε στο χώμα...κι είναι πιο μικροί γιατί σε αντίθεση με τα μυρμήγκια τα οποία παλεύουν νυχθημερόν για να εξασφαλίσουν την τροφή τους, εκείνοι αρπάζουν όχι μόνο τη μπουκιά από το στόμα μας, όχι μόνο το πιάτο, αλλά και την ύπαρξη μας ολάκερη...

Εκμηδενίζουν την απόσταση ανάμεσα στο ευ ζην και την επιβίωση κάνοντας το σενάριο του να βρίσκεσαι Κυριακή μεσημεράκι στο Θησείο για ουζάκι να φαντάζει ένα κακόγουστο αστείο...Αφού έφαγαν και χώνεψαν και με το παραπάνω τους κόπους όλων μας, μας πέταξαν και ένα σηκώνουμε τα χέρια ψηλά μα θα πάλέψουμε ταυτόχρονα ,το οποίο πολύ απλά μεταφράζεται σε ένα: Θα φάμε και τα υπόλοιπα...

Τόσο απλά και χωρίς καμία απολύτως τύψη..Ποσώς τους νοιάζει αν εσύ νέε μου δεν έχεις δουλειά και δουλεύεις από δω κι από κει..Ποσώς νοιάζονται αν εσύ οικογενειάρχη φίλε μου έχεις ένα δάνειο που τρέχει και πόσα στόματα να θρέψεις...Ποσώς κόπτονται για τον κόσμο που αυτοί δημιούργησαν...

Και από την άλλη έχουμε ακόμα τα κλασσικά δρώμενα της πολιτικής να διαδραματίζονται στο ίδιο σκηνικό...με την αποφυγή των ευθυνών πρωταγωνίστρια όπως πάντα...Και τους υπόλοιπους από τα σπίτια τους να παίρνουν μέρος και να υποστηρίζουν ακόμα άλλος τον "Γιωργάκη", άλλος τον "Κωστάκη", κι άλλος την "Αλέκα"... Κούνια που σας κούναγε γιατί ουσιαστικά το παιχνίδι τους παίζετε τόσα χρόνια...Όλοι τους ίδιοι είναι γιατί πολύ απλά η καρέκλα είναι γλυκιά...

Επαναπαυτήκαμε όλοι στις δάφνες ενός αρχαίου πολιτισμού και δρέπουμε καρπούς που άλλοι φύτεψαν και καλλιέργησαν...Ποιος χρυσός αιώνας του Περικλή και πράσινα άλογα...Αλλά θα μου πείτε και τώρα χρυσός αιώνας είναι μόνο που τον χρυσό αυτό τον χαίρονται λίγοι...

Με πρώτους και καλύτερους τους "εκπροσώπους" του Θεού που έχουν ξεχάσει τα περί φιλανθρωπίας αφού οι καιροί είναι δύσκολοι...

Βαρέθηκα...Σε ένα κράτος που όλοι θέλανε να γίνουν Δημόσιοι υπάλληλοι και κοροιδευαν εκείνους που απασχολούνταν στον ιδιωτικό τομέα τώρα όλοι αυτοί κλαίνε τη μοίρα τους...Αν και δεν ξέρω αν λεγόμαστε κράτος με τέτοιο δημόσιο τομέα που εκατό κόκκινα φανάρια δεν μπορούν να περιγράψουν το πόσο μπουρδέλο είναι...Τι να πω...Σίγουρα δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι για να μην παρεξηγηθώ..Υπάρχουν παντού διαμάντια ακόμα και μέσα στις πιο δύσοσμες ακκαθαρσίες..όμως είναι ελάχιστοι..ελάχιστοι ρε γαμώτο...
Γιατί όλοι θέλουν να πληρώνονται για να κάθονται;;;Γιατί ρε γαμώτο;;;Γιατί κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και καθόνται μπροστά σε αυτό το χαζοκούτι που μόνο να αποβλακώνει ξέρει;;;
ΞΥΠΝΗΣΤΕ!!!
ΑΣ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ!!!
Κι αν μη τι άλλο ας φροντίσουμε να επικοινωνούμε περισσότερο και ουσιαστικότερα πρώτα με τον εαυτό μας και εν συνεχεία και με τους άλλους...

365 μέρες μετά...

Παράξενο πράγμα ο χρόνος...εκεί που νομίζεις ότι μοιάζει με αργοκίνητο καράβι, εκεί φυσάει αεράκι,ανοίγει πανιά και τρέχει ξέφρενα ανάμεσα σε λεπτά, μέρες, ώρες και δευτερόλεπτα...Εκεί που βλέπεις παντού Χριστουγεννιάτικα δέντρα, βρίσκεσαι ξαφνικά να τσουγκρίζεις πασχαλινά αυγά και την επόμενη στιγμή κάτω από μια ομπρέλα με θέα τη θάλασσα μπροστά σου...

Του έχουν αποδώσει πολλές ικανότητες με μεγαλύτερη το ότι μπορεί να γιατρέψει πληγές...Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό όμως...δεν ξέρω αν μπορούν να γιατρευτούν όλες οι πληγές εντελώς...Μπορούν σίγουρα να πονάνε κάπως λιγότερο, αλλά το σημάδι τους κατοικεί πάνω στο δέρμα σου για να μην ξεχάσεις ποτέ όσο ζεις...

Πέρασε ένας χρόνος που το Χρυσάνθεμό μας έφυγε για άλλες πολιτείες...Δεν ξέρω πως πέρασε αυτός ο χρόνος...Αυτό που ξέρω είναι ότι συνεχίζει να μου λείπει...ακόμα μπαίνω μέσα στο σπίτι και περιμένω να ακούσω τη φωνή της να μου ζητάει να της φτιάξω καφεδάκι..εκείνο το φραπεδάκι γλυκό,χωρίς γάλα με πάρα πολλά παγάκια...Τη θυμάμαι με τις ώρες να συζητάμε για τόσα πολλά θέματα...να βλέπουμε ταινίες...

Έρχονται ώρες που δεν θέλω να το πιστέψω...παλεύω όμως και συνεχίζω γιατί κι η ίδια έτσι θα το ήθελε...

Νιώθω περήφανη που τη γνώρισα και που έζησα μαζί της 3 υπέροχα χρόνια...εύχομαι να μας βλέπει και να μας καμαρώνει και να περνάει καλά εκεί που βρίσκεται...να χαμογελάει και να μας προστατεύει, όπως έκανε πάντα...

Μανούλα μου γλυκιά Σ'αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ!!!

Δεν έπαψα ούτε στιγμή να σε σκέφτομαι και να σε ζητάω δίπλα μου...

Δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις..αλλά να ξέρεις ότι ζεις για ΠΑΝΤΑ μέσα μας...

Και για όλους μας μια ευχή: ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ & ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;;;

Το Σώμα μετά από απουσία αρκετών μηνών από τα βλογιακά δρώμενα επιστρέφει για να δώσει και κείνο με τη σειρά του την δική του εκδοχή σε ένα θέμα που πρωτοξεκίνησε η Razz και συνέχισε ο Βαλίδορος...Επειδή λοιπόν το θέμα με άγγιξε παίρνω την σκυτάλη, για να παραθέσω κι εγώ την άποψή μου πάνω στο θέμα η οποία ταυτίζεται με εκείνη των παιδιών...
Περί γονιμότητας ο λόγος λοιπόν ή μάλλον για να είμαι πιο συγκεκριμένη περί μητρότητας ή πατρότητας...ή σε πιο απλά ελληνικά είναι απαραίτητο να αποκτάμε παιδιά;;;
Σαν άνθρωπος πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι αναγκαστικό αν πραγματικά δεν το θέλουμε...κι ιδιαίτερα όταν μας το επιβάλλει η κοινωνία, η εκκλησία κτλ...Αν δηλαδή πέσεις θύμα βιασμού και μείνεις έγκυος είναι απαραίτητο να κρατήσεις το παιδί διαφορετικά είναι αμαρτία..ενώ το να κρατήσεις ένα παιδί που στο πρόσωπό του θα αντικρίζεις κάθε μέρα το σκοτεινό βλέμμα και τη βρωμερή ανάσα του βιαστή σου είναι καλύτερο...Αν απλά δεν νιώθεις έτοιμος να γίνεις γονιός πρέπει να το κάνεις μόνο και μόνο για να συνεχίσεις το όνομά σου κι ας το κάνεις δυστυχισμένο...ή ακόμα χειρότερα αν είσαι παντρεμένη με έναν άνθρωπο ο οποίος σε αγνοεί και σε απατά συστηματικά με το να του κάνεις ένα παιδί θα λύσεις όλα σου τα προβλήματα...
Τα παιδιά δεν είναι λύση ανάγκης, ούτε μια μπλούζα που δεν σου κάνει και θα την επιστρέψεις στο κατάστημα...Δεν μπορείς να παίζεις με την ύπαρξη ενός ανθρώπου επειδή εσύ θέλεις να αποδείξεις τον ανδρισμό σου στο χωριό σου φίλε μου...
Επιπλέον το άλλο που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι το ότι για να θεωρείς ένα παιδί δικό σου πρέπει απαραίτητα να το έχεις γεννήσει...Αν ας πούμε μία γυναίκα δεν μπορεί να κάνει παιδιά πρέπει να τραβήξει του Χριστού τα πάθη παρά να προβεί σε μία υιοθεσία...Κι όμως η υιοθεσία είναι μία απόλυτα συνειδητοποιημένη πράξη...Τα υιοθετημένα παιδιά δεν έρχονται ποτέ κατά λάθος, ενώ τα βιολογικά έρχονται και κατά λάθος...Ειδικά σε περιπτώσεις όπου υπάρχει κάποια ασθένεια στην οικογένεια σοβαρή, η υιοθεσία σου χαρίζει τη χαρά του να κρατήσεις ένα παιδί στην αγκαλιά σου χωρίς να ρισκάρεις αργότερα την ίδια του τη ζωή...
Τα παιδιά είναι ότι πιο όμορφο...είναι μικρές ηλιαχτίδες με ζαχαρένια ματούθια...αλλά το θέμα είναι ότι κάνουμε ένα παιδί όχι για να πάρουμε εμείς αργότερα ανταλλάγματα από αυτό επειδή το φέραμε στο κόσμο...Δεν είναι σύμβαση αορίστου χρόνου...αν θέλεις να σε σέβεται το παιδί σου πρέπει πάνω από όλα να το σεβαστείς κι εσύ...Να του προσφέρεις την αγάπη σου αφειδώλευτα και χωρίς απαιτήσεις...Να του δώσεις τα ερεθίσματα αλλά και τα ερείσματα για να γίνει ένας καλλιεργημένος και ουσιαστικός άνθρωπος κι όχι ακόμα ένα γρανάζι στη μηχανή του συστήματος...να του δώσεις ένα περιβάλλον για να μεγαλώσει ήρεμο κι ευτυχισμένο κι όχι να τσακώνεσαι με τον πατέρα του και να τον υποτιμάς...αν θέλεις να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο να είσαι σίγουρος και για τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει στη ζωή σου...όχι να πεις έλα μωρέ έτυχε...τι πάει να πει έτυχε;;;
Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να φέρει πιο πολλά παιδικά χαμόγελα...πιο ουσιαστικά χαμόγελα στους μεγαλύτερους...γεμάτα έρωτα κι αγάπη...κι αν θέλετε να αποκτήσετε τόσο πολύ ένα παιδί(εσείς όχι οι γύρω σας για σας)τότε με το καλό...και να φροντίσετε να παραμείνετε και εσείς παιδιά δίπλα του...αλλά και ερωτευμένοι με τον σύντροφό σας, για να μην καταντήσετε όταν το παιδί μεγαλώσει και φύγει να πείτε "μείναμε δύο κούτσουρα"...
Καλό σας βράδυ...

Χορεύω για να υπάρχω...

"Στο χορό και στο τραγούδι ο άνθρωπος εκφράζεται ως μέλος μιας ανώτερης κοινότητας, έχει ξεχάσει πώς να περπατάει και να μιλάει και είναι έτοιμος να πετάξει στους αιθέρες χορεύοντας. Στις χειρονομίες του μιλάει το μάγεμα. Όπως τα ζώα τώρα μιλούν, και η Γη ρέει μέλι και γάλα, έτσι και από αυτόν βγαίνουν υπερφυσικοί ήχοι: Νοιώθει πως είναι θεός και περπατάει μαγεμένος και εκστατικός όπως οι θεοί που είδε στα όνειρά του… Ο ευγενέστερος πηλός, το ακριβότερο μάρμαρο, ο άνθρωπος, πλάθεται και κόβεται εδώ!"

Φ.Νίτσε

Κουλουβάχατα!!!

Τον τελευταίο καιρό η φάτσα μου είναι κάπως σαν του κοριτσιού της φωτογραφίας...

Θλιμμένη,θυμωμένη,αγανακτισμένη...Θλιμμένη γιατί αντιμετωπίζουμε μία απουσία η οποία είναι τρομερά δυσβάσταχτη...θυμωμένη γιατί νιώθω να πιέζομαι και να βάλλομαι από παντού...Όλοι έχουν παράπονα,άποψη και το κυριότερο θέλουν να σου την επιβάλλουν κιόλας...Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από μένα ενώ προσπαθώ με όλο μου το είναι να είμαι διαλλακτική,ψύχραιμη και γεμάτη κατανόηση προς όλα και όλους..Σε μένα γιατί όμως είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιος μου δείχνει κατανόηση;;;Γιατί δεν έχω ακούσει ούτε ένα ευχαριστώ;;;Γιατί με κάνετε και τσακώνομαι με αυτόν που αγαπάω ρε γαμώτο;;;

Νιώθω ότι όλοι έχουν απαιτήσεις από μένα..Δεν ακούω ούτε ένα ευχαριστώ...Το κρεββατάκι μου δεν με αγκαλιάζει εδώ και πολύ καιρό,γύρω στον 1,5 μήνα,τρέχω πανικόβλητη να προλάβω κάτι το οποίο απομακρύνεται συνέχεια και ενώ το μόνο που θέλω είναι να αράξω με τον καλό μου είναι το μοναδικό πράγμα που δεν κάνω...

Γιατί θα με ρωτήσετε..Γιατί πάντα κάτι άλλο έχει προτεραιότητα κι όχι εμείς...Και φυσικά σε τέτοιου είδους καταστάσεις πάντα δεν πρέπει να κοιτάς τον εαυτό σου...Δεν είναι αυτό το σωστό που πρέπει να κάνεις...Το μοναδικό που ζητάω είναι λίγο χρόνο μαζί σου...Λίγο...Να χαλαρώσουμε μόνα μας να αντλήσω δύναμη από τα μάτια σου...

Αισθάνομαι παράλογη και παρτάκιας όταν μιλάω έτσι αλλά ρε γαμώτο έρχονται κάτι ώρες που πραγματικά σκάω...Που τρελαίνομαι...και τότε όπως μου λες χάνω το δίκιο μου...Σκέψου όμως υπό ποιες συνθήκες έχω χάσει το δίκιο μου...Μήπως γιατί έχουμε κουραστεί κι οι δυο μας;;;Το ξέρω ότι με έχεις ανάγκη κι ότι θέλεις να με βλέπεις ευτυχισμένη...Ξέρω ότι όταν βλέπουμε ο ένας τον άλλο καλά αυτομάτως γίνεται κι ο άλλος ακόμα καλύτερα...Όμως αυτό δεν είναι πάντα εφφικτό ρε μωράκι μου...Πιέζομαι για να μην σου ζητάω πράγματα,να μην σε φορτώνω περισσότερο...Εσύ τι να πεις που δεν έχεις προλάβει να κάνεις τίποτα για τον εαυτό σου,να δεις τα φιλαράκια σου;;;Το ξέρω...Τα ίδια περνάμε...Οι δύο όχθες που λέω μια ζωή...Πιστεύω ότι προσπαθούμε να κάνουμε επίσκεψη ο ένας στην όχθη του άλλου...

Δεν ξέρω τι γράφω τόση ώρα κι αν έχουν νόημα όλα αυτά που αραδιάζω σε μία ηλεκτρονική κόλλα χαρτί...Το μόνο που ξέρω είναι ότι Σ'αγαπάω ρε γαμώτο κι ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ να περάσεις τίποτα μόνος σου...Απλά καταλαβέ με λίγο...Καταλαβέ με κι εμένα...Κι αν χάνω το δίκιο μου καμιά φορά προσπέρνα το και δικαιολογησέ με όπως προσπαθώ να κάνω κι εγώ με σένα....

Εξάλλου υπάρχουν κι ευχάριστα πράγματα μέσα σε όλον αυτό τον κυκεώνα μαυρίλας...Αγαπιόμαστε και μαζί είμαστε καλά!!!Δεν θέλω να τσακώνομαι για εξωγενείς παράγοντες...Εντάξει δεν μπορώ πάντα να αντλήσω αισιοδοξία...

Αλλά προσπαθώ...

Προσπαθώ ειλικρινά ρε γαμώτο...

Κι αν είμαι γκρινιάρα,μην με φοβάσαι...

Τις τελευταίες 5-6 μέρες τσακωνόμασταν...Για λόγους ασήμαντους...Λόγους που πήγαζαν από εξωγενείς πηγές με κυρίαρχες την κούραση,τη θλίψη και φυσικά το άγχος...Δεν μπορώ να πω ότι μου είναι εύκολα όλα αυτά...Ξαφνικά βρέθηκα να τρέχω με σκοπό να προλάβω να κάνω τα πάντα!!!Το πρωί δουλειά,το απόγευμα οικοκυρικά,να προλάβω να μαγειρέψω από την προηγούμενη μέρα για να μην γυρίσει ο μπαμπάς κι εσύ και δεν έχετε φσγητό...Πέφτω στο κρεββάτι το βράδυ και πονάω παντού(εντάξει φταίει και το γεγονός ότι είμαι αγύμναστη)..το πρωί ξυπνάω και νιώθω το κορμί μου έναν τέλειο σάκο του μποξ...

Γίνεσαι μέρα με τη μέρα όλο και πιο όμορφος κι εγώ από την κούραση δεν έχω όρεξη ούτε γυμναστήριο να πάω...και νιώθω μια γυναικούλα,μια μαίρη Παναγιωταρά κι εγώ...Πάντα έτρεχα ναι και με δουλειές του σπιτιού αλλά ποτέ δεν πρόσεξα μόνη μου ένα σπίτι...αγχώνομαι να μην έχει παράπονο ο μπαμπάς κι ας είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου...

Μην με αδικείς που γκρινιάζω και σου ζητάω σημασία...Είμαι πολύ περήφανη που τα περνάμε αυτά τώρα πριν φτιάξουμε το δικό μας σπίτι...Να φάμε τα λούκια τώρα για να ξέρουμε πως να λειτουργούμε ακόμα πιο καλά μαζί...Κακά τα ψέμματα βιώσαμε μία αρρώστια και τώρα έναν θάνατο μαζί...Μου φτάνει που δεν φαγωνόμαστε...απλά τις τελευταίες μέρες δεν ξέρω πανικοβλήθηκα...μόνο 24 είμαι ρε γαμώτο...αλλά έχω κι εγώ κότσια...πρέπει να πάψω να είμαι τελειομανής...να ξεκουράζομαι για να μπορώ να χαλαρώνω...Θα τα βρούμε όλα πιστεύω...τι στο καλό το πρώτο λούκι είναι που τρώμε εμείς οι δύο;;;απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνο εσύ κι εγώ...Μόνοι μας...

Σε κοιτούσα χθες κι ήσουν τόσο μα τόσο όμορφος...είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου αγάπη μου...Θα σε φροντίζω για μια ζωή αρκεί να με φροντίζεις κι εσύ...Ξέρω ότι μ'αγαπάς..Το βλέπω κάθε φορά που τα χάνεις όταν τσακωνόμαστε...νιώθω να είμαι η σταθερά σου...όπως είσαι κι εσύ η δική μου...

Σ'αγαπάω ρε γαμώτο...παρόλα τα προβλήματα...έρχονται ώρες που φοβάμαι ότι μπορεί αυτές τις μέρες να μην ήμουν συναρπαστική κι ενδιαφέρουσα..Το ξέρω ρε γαμώτο...αλλά κι εγώ προσπαθώ να τα έχω όλα όπως πρέπει..ναι το ξέρω ότι σου έσπασα τα νεύρα αλλά κι εγώ άνθρωπος είμαι...Λύγισα....και επειδή εκ φύσεως είμαι λίγο (εντάξει πολύ) γκρινιάρα σου σπασα κι εσένα τα νεύρα...κάποτε μου είχες πει ότι σου αρκεί μόνο η προσπάθεια...κι εγώ προσπαθώ πολύ...είμαι πολύ περήφανη για μας..περιμένω να μείνουμε μόνα μας...να ηρεμήσουμε απο όλα...Να χαλαρώνουμε στο σπιτάκι μας να βλέπουμε τις ταινίες μας,να αράζουμε στο μπαλκόνι μας...

Φοβήθηκα πολύ αυτές τις μέρες...

Αλλά σ'αγαπάω...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!!