Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;;;

Το Σώμα μετά από απουσία αρκετών μηνών από τα βλογιακά δρώμενα επιστρέφει για να δώσει και κείνο με τη σειρά του την δική του εκδοχή σε ένα θέμα που πρωτοξεκίνησε η Razz και συνέχισε ο Βαλίδορος...Επειδή λοιπόν το θέμα με άγγιξε παίρνω την σκυτάλη, για να παραθέσω κι εγώ την άποψή μου πάνω στο θέμα η οποία ταυτίζεται με εκείνη των παιδιών...
Περί γονιμότητας ο λόγος λοιπόν ή μάλλον για να είμαι πιο συγκεκριμένη περί μητρότητας ή πατρότητας...ή σε πιο απλά ελληνικά είναι απαραίτητο να αποκτάμε παιδιά;;;
Σαν άνθρωπος πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι αναγκαστικό αν πραγματικά δεν το θέλουμε...κι ιδιαίτερα όταν μας το επιβάλλει η κοινωνία, η εκκλησία κτλ...Αν δηλαδή πέσεις θύμα βιασμού και μείνεις έγκυος είναι απαραίτητο να κρατήσεις το παιδί διαφορετικά είναι αμαρτία..ενώ το να κρατήσεις ένα παιδί που στο πρόσωπό του θα αντικρίζεις κάθε μέρα το σκοτεινό βλέμμα και τη βρωμερή ανάσα του βιαστή σου είναι καλύτερο...Αν απλά δεν νιώθεις έτοιμος να γίνεις γονιός πρέπει να το κάνεις μόνο και μόνο για να συνεχίσεις το όνομά σου κι ας το κάνεις δυστυχισμένο...ή ακόμα χειρότερα αν είσαι παντρεμένη με έναν άνθρωπο ο οποίος σε αγνοεί και σε απατά συστηματικά με το να του κάνεις ένα παιδί θα λύσεις όλα σου τα προβλήματα...
Τα παιδιά δεν είναι λύση ανάγκης, ούτε μια μπλούζα που δεν σου κάνει και θα την επιστρέψεις στο κατάστημα...Δεν μπορείς να παίζεις με την ύπαρξη ενός ανθρώπου επειδή εσύ θέλεις να αποδείξεις τον ανδρισμό σου στο χωριό σου φίλε μου...
Επιπλέον το άλλο που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι το ότι για να θεωρείς ένα παιδί δικό σου πρέπει απαραίτητα να το έχεις γεννήσει...Αν ας πούμε μία γυναίκα δεν μπορεί να κάνει παιδιά πρέπει να τραβήξει του Χριστού τα πάθη παρά να προβεί σε μία υιοθεσία...Κι όμως η υιοθεσία είναι μία απόλυτα συνειδητοποιημένη πράξη...Τα υιοθετημένα παιδιά δεν έρχονται ποτέ κατά λάθος, ενώ τα βιολογικά έρχονται και κατά λάθος...Ειδικά σε περιπτώσεις όπου υπάρχει κάποια ασθένεια στην οικογένεια σοβαρή, η υιοθεσία σου χαρίζει τη χαρά του να κρατήσεις ένα παιδί στην αγκαλιά σου χωρίς να ρισκάρεις αργότερα την ίδια του τη ζωή...
Τα παιδιά είναι ότι πιο όμορφο...είναι μικρές ηλιαχτίδες με ζαχαρένια ματούθια...αλλά το θέμα είναι ότι κάνουμε ένα παιδί όχι για να πάρουμε εμείς αργότερα ανταλλάγματα από αυτό επειδή το φέραμε στο κόσμο...Δεν είναι σύμβαση αορίστου χρόνου...αν θέλεις να σε σέβεται το παιδί σου πρέπει πάνω από όλα να το σεβαστείς κι εσύ...Να του προσφέρεις την αγάπη σου αφειδώλευτα και χωρίς απαιτήσεις...Να του δώσεις τα ερεθίσματα αλλά και τα ερείσματα για να γίνει ένας καλλιεργημένος και ουσιαστικός άνθρωπος κι όχι ακόμα ένα γρανάζι στη μηχανή του συστήματος...να του δώσεις ένα περιβάλλον για να μεγαλώσει ήρεμο κι ευτυχισμένο κι όχι να τσακώνεσαι με τον πατέρα του και να τον υποτιμάς...αν θέλεις να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο να είσαι σίγουρος και για τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει στη ζωή σου...όχι να πεις έλα μωρέ έτυχε...τι πάει να πει έτυχε;;;
Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να φέρει πιο πολλά παιδικά χαμόγελα...πιο ουσιαστικά χαμόγελα στους μεγαλύτερους...γεμάτα έρωτα κι αγάπη...κι αν θέλετε να αποκτήσετε τόσο πολύ ένα παιδί(εσείς όχι οι γύρω σας για σας)τότε με το καλό...και να φροντίσετε να παραμείνετε και εσείς παιδιά δίπλα του...αλλά και ερωτευμένοι με τον σύντροφό σας, για να μην καταντήσετε όταν το παιδί μεγαλώσει και φύγει να πείτε "μείναμε δύο κούτσουρα"...
Καλό σας βράδυ...

Χορεύω για να υπάρχω...

"Στο χορό και στο τραγούδι ο άνθρωπος εκφράζεται ως μέλος μιας ανώτερης κοινότητας, έχει ξεχάσει πώς να περπατάει και να μιλάει και είναι έτοιμος να πετάξει στους αιθέρες χορεύοντας. Στις χειρονομίες του μιλάει το μάγεμα. Όπως τα ζώα τώρα μιλούν, και η Γη ρέει μέλι και γάλα, έτσι και από αυτόν βγαίνουν υπερφυσικοί ήχοι: Νοιώθει πως είναι θεός και περπατάει μαγεμένος και εκστατικός όπως οι θεοί που είδε στα όνειρά του… Ο ευγενέστερος πηλός, το ακριβότερο μάρμαρο, ο άνθρωπος, πλάθεται και κόβεται εδώ!"

Φ.Νίτσε

Κουλουβάχατα!!!

Τον τελευταίο καιρό η φάτσα μου είναι κάπως σαν του κοριτσιού της φωτογραφίας...

Θλιμμένη,θυμωμένη,αγανακτισμένη...Θλιμμένη γιατί αντιμετωπίζουμε μία απουσία η οποία είναι τρομερά δυσβάσταχτη...θυμωμένη γιατί νιώθω να πιέζομαι και να βάλλομαι από παντού...Όλοι έχουν παράπονα,άποψη και το κυριότερο θέλουν να σου την επιβάλλουν κιόλας...Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από μένα ενώ προσπαθώ με όλο μου το είναι να είμαι διαλλακτική,ψύχραιμη και γεμάτη κατανόηση προς όλα και όλους..Σε μένα γιατί όμως είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιος μου δείχνει κατανόηση;;;Γιατί δεν έχω ακούσει ούτε ένα ευχαριστώ;;;Γιατί με κάνετε και τσακώνομαι με αυτόν που αγαπάω ρε γαμώτο;;;

Νιώθω ότι όλοι έχουν απαιτήσεις από μένα..Δεν ακούω ούτε ένα ευχαριστώ...Το κρεββατάκι μου δεν με αγκαλιάζει εδώ και πολύ καιρό,γύρω στον 1,5 μήνα,τρέχω πανικόβλητη να προλάβω κάτι το οποίο απομακρύνεται συνέχεια και ενώ το μόνο που θέλω είναι να αράξω με τον καλό μου είναι το μοναδικό πράγμα που δεν κάνω...

Γιατί θα με ρωτήσετε..Γιατί πάντα κάτι άλλο έχει προτεραιότητα κι όχι εμείς...Και φυσικά σε τέτοιου είδους καταστάσεις πάντα δεν πρέπει να κοιτάς τον εαυτό σου...Δεν είναι αυτό το σωστό που πρέπει να κάνεις...Το μοναδικό που ζητάω είναι λίγο χρόνο μαζί σου...Λίγο...Να χαλαρώσουμε μόνα μας να αντλήσω δύναμη από τα μάτια σου...

Αισθάνομαι παράλογη και παρτάκιας όταν μιλάω έτσι αλλά ρε γαμώτο έρχονται κάτι ώρες που πραγματικά σκάω...Που τρελαίνομαι...και τότε όπως μου λες χάνω το δίκιο μου...Σκέψου όμως υπό ποιες συνθήκες έχω χάσει το δίκιο μου...Μήπως γιατί έχουμε κουραστεί κι οι δυο μας;;;Το ξέρω ότι με έχεις ανάγκη κι ότι θέλεις να με βλέπεις ευτυχισμένη...Ξέρω ότι όταν βλέπουμε ο ένας τον άλλο καλά αυτομάτως γίνεται κι ο άλλος ακόμα καλύτερα...Όμως αυτό δεν είναι πάντα εφφικτό ρε μωράκι μου...Πιέζομαι για να μην σου ζητάω πράγματα,να μην σε φορτώνω περισσότερο...Εσύ τι να πεις που δεν έχεις προλάβει να κάνεις τίποτα για τον εαυτό σου,να δεις τα φιλαράκια σου;;;Το ξέρω...Τα ίδια περνάμε...Οι δύο όχθες που λέω μια ζωή...Πιστεύω ότι προσπαθούμε να κάνουμε επίσκεψη ο ένας στην όχθη του άλλου...

Δεν ξέρω τι γράφω τόση ώρα κι αν έχουν νόημα όλα αυτά που αραδιάζω σε μία ηλεκτρονική κόλλα χαρτί...Το μόνο που ξέρω είναι ότι Σ'αγαπάω ρε γαμώτο κι ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ να περάσεις τίποτα μόνος σου...Απλά καταλαβέ με λίγο...Καταλαβέ με κι εμένα...Κι αν χάνω το δίκιο μου καμιά φορά προσπέρνα το και δικαιολογησέ με όπως προσπαθώ να κάνω κι εγώ με σένα....

Εξάλλου υπάρχουν κι ευχάριστα πράγματα μέσα σε όλον αυτό τον κυκεώνα μαυρίλας...Αγαπιόμαστε και μαζί είμαστε καλά!!!Δεν θέλω να τσακώνομαι για εξωγενείς παράγοντες...Εντάξει δεν μπορώ πάντα να αντλήσω αισιοδοξία...

Αλλά προσπαθώ...

Προσπαθώ ειλικρινά ρε γαμώτο...

Κι αν είμαι γκρινιάρα,μην με φοβάσαι...

Τις τελευταίες 5-6 μέρες τσακωνόμασταν...Για λόγους ασήμαντους...Λόγους που πήγαζαν από εξωγενείς πηγές με κυρίαρχες την κούραση,τη θλίψη και φυσικά το άγχος...Δεν μπορώ να πω ότι μου είναι εύκολα όλα αυτά...Ξαφνικά βρέθηκα να τρέχω με σκοπό να προλάβω να κάνω τα πάντα!!!Το πρωί δουλειά,το απόγευμα οικοκυρικά,να προλάβω να μαγειρέψω από την προηγούμενη μέρα για να μην γυρίσει ο μπαμπάς κι εσύ και δεν έχετε φσγητό...Πέφτω στο κρεββάτι το βράδυ και πονάω παντού(εντάξει φταίει και το γεγονός ότι είμαι αγύμναστη)..το πρωί ξυπνάω και νιώθω το κορμί μου έναν τέλειο σάκο του μποξ...

Γίνεσαι μέρα με τη μέρα όλο και πιο όμορφος κι εγώ από την κούραση δεν έχω όρεξη ούτε γυμναστήριο να πάω...και νιώθω μια γυναικούλα,μια μαίρη Παναγιωταρά κι εγώ...Πάντα έτρεχα ναι και με δουλειές του σπιτιού αλλά ποτέ δεν πρόσεξα μόνη μου ένα σπίτι...αγχώνομαι να μην έχει παράπονο ο μπαμπάς κι ας είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου...

Μην με αδικείς που γκρινιάζω και σου ζητάω σημασία...Είμαι πολύ περήφανη που τα περνάμε αυτά τώρα πριν φτιάξουμε το δικό μας σπίτι...Να φάμε τα λούκια τώρα για να ξέρουμε πως να λειτουργούμε ακόμα πιο καλά μαζί...Κακά τα ψέμματα βιώσαμε μία αρρώστια και τώρα έναν θάνατο μαζί...Μου φτάνει που δεν φαγωνόμαστε...απλά τις τελευταίες μέρες δεν ξέρω πανικοβλήθηκα...μόνο 24 είμαι ρε γαμώτο...αλλά έχω κι εγώ κότσια...πρέπει να πάψω να είμαι τελειομανής...να ξεκουράζομαι για να μπορώ να χαλαρώνω...Θα τα βρούμε όλα πιστεύω...τι στο καλό το πρώτο λούκι είναι που τρώμε εμείς οι δύο;;;απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνο εσύ κι εγώ...Μόνοι μας...

Σε κοιτούσα χθες κι ήσουν τόσο μα τόσο όμορφος...είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου αγάπη μου...Θα σε φροντίζω για μια ζωή αρκεί να με φροντίζεις κι εσύ...Ξέρω ότι μ'αγαπάς..Το βλέπω κάθε φορά που τα χάνεις όταν τσακωνόμαστε...νιώθω να είμαι η σταθερά σου...όπως είσαι κι εσύ η δική μου...

Σ'αγαπάω ρε γαμώτο...παρόλα τα προβλήματα...έρχονται ώρες που φοβάμαι ότι μπορεί αυτές τις μέρες να μην ήμουν συναρπαστική κι ενδιαφέρουσα..Το ξέρω ρε γαμώτο...αλλά κι εγώ προσπαθώ να τα έχω όλα όπως πρέπει..ναι το ξέρω ότι σου έσπασα τα νεύρα αλλά κι εγώ άνθρωπος είμαι...Λύγισα....και επειδή εκ φύσεως είμαι λίγο (εντάξει πολύ) γκρινιάρα σου σπασα κι εσένα τα νεύρα...κάποτε μου είχες πει ότι σου αρκεί μόνο η προσπάθεια...κι εγώ προσπαθώ πολύ...είμαι πολύ περήφανη για μας..περιμένω να μείνουμε μόνα μας...να ηρεμήσουμε απο όλα...Να χαλαρώνουμε στο σπιτάκι μας να βλέπουμε τις ταινίες μας,να αράζουμε στο μπαλκόνι μας...

Φοβήθηκα πολύ αυτές τις μέρες...

Αλλά σ'αγαπάω...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!!

Μνήμες από ένα Χρυσάνθεμο...

Έπαψα να γράφω..δεν προλάβαινα με όλα αυτά που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό...Έγιναν τόσα πολλά...Θέλω να μιλήσω για όλα εκείνα που τόσο καιρό που πρόσφεραν άφθονη θλίψη,στεναχώρια αλλά και με προίκισαν με τρομερή δύναμη...

Το Χρυσάνθεμό μας έφυγε για πάντα...Δεν μαράθηκε...ίσα ίσα το αντίθετο...έλαμψε σαν ήλιος,καθρεφτίστηκε στην πιο καταγάλανη θάλασσα κι ύστερα ένας δυνατός άνεμος μας το πήρε...Τόσο καιρό πάλευε αλλά δυστυχώς η αρρώστια ήταν πιο δυνατή...αναμετρήθηκε μαζί της σώμα με σώμα...με όλο της το είναι στραμμένο σε μια μάχη που τελικά ήταν από καιρό χαμένη...Έχασε ναι...αλλά δεν ηττήθηκε...έφυγε με το χρυσαφένιο κεφαλάκι της ψηλά...

Όλοι σας νομίζετε είμαι σίγουρη ότι το Χρυσάνθεμο ήταν η μητέρα μου...κι όμως όχι...ήταν η μητέρα του καλού μου...ή αλλιώς σε πιο παραδοσιακά ελληνικά η πεθερά μου....Υπήρξε η πιο σοκολατένια πεθερά του κόσμου...Ακριβοδίκαιη με τρομερή αίσθηση της δικαιοσύνης...Τολμηρή,προοδευτική και πολύ νέα...Πανέμορφη ακόμα και σε δύσκολες στιγμές...Γιατί τελικά η ομορφιά πηγάζει από μέσα...όσο πιο όμορφα νιώθουμε εκεί,τόσο πιο πολύ λάμπουμε απ'έξω...Είχε την πιο δυνατή φωνή που έχω ακούσει..την πιο βροντερή...είχε τόσα κότσια όσα χρειάζονται για να καταφέρει το ακατόρθωτο...ακόμα κι υπό αυτές τις συνθήκες εκείνη κανόνιζε την κατάστασή της και μίλαγε με τους γιατρούς....

Έφυγε κι άφησε ένα τρομερό κενό πίσω της...ένα σπίτι να κραυγάζει την απουσία της...ξέρετε είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις ότι κάτι πρόκειται να συμβεί,αλλά είναι ακατόρθωτο όταν τελικά συμβαίνει...3 χρόνια νοσοκομεία...3 χρόνια πόνος...3 χρόνια χωρίς χαρά...3 χρόνια να βλέπεις όλες τις αδικίες της ζωής μέσα σε ένα νοσοκομείο...να γνωρίζεις όλο το νοσηλευτικό προσωπικό,τους γιατρούς ακόμα και τις κυρίες της απέναντι "καφετέριας" όταν πήγαινες για να της κρατήσεις συντροφιά...

Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πάρα πολλά...έμαθα ότι η ζωή δεν είναι εύκολη αλλά όχι για να μιζεριάσω αλλά για να την εκτιμήσω περισσότερο...έμαθα μαζί με τον καλό μου να ανταπεξερχόμαστε σε καταστάσεις δύσκολες...καταστάσεις όπου η καλοπέραση φυσικά δεν ισχύει τις περισσότερες φορές...καταστάσεις που πρέπει απλά να βάλεις τον εαυτό σου κάτω...πολύ κάτω όμως...Πολλοί μας ρωτούσαν πως αντέχαμε και πως αντέχουμε ακόμα και τώρα...Είναι πολύ απλό..όταν υπάρχει αγάπη τα πάντα μπορούν να συμβούν...αρκεί να θέλεις συνειδητά και να μην βάζεις τον εγωισμό και την καλοπέρασή σου πάνω απ'όλα...

Νιώθω πολύ δυνατή και περήφανη για κείνη αλλά και για μας...Για όλα αυτά που μας έμαθε...Την χρειάζομαι πολύ κοντά μου κι ας είμαι φαινομενικά μια ξένη προς εκείνη...κι όμως πονάω σαν να έχασα την μάνα μου κι εγώ...Γιατί ουσιαστικά κι εγώ τη μάνα μου έχασα...όταν αγαπάς τον άλλον τόσο πολύ δεν μπορείς παρά να αγαπάς και τους δικούς του ανθρώπους...Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος ήταν το Χρυσάνθεμο...

Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες από τότε...Δυσκολεύομαι σε πολλά πράγματα στην καθημερινότητα...αλλά βλέπω τα μάτια σου αγάπη μου και παίρνω κουράγιο...Δεν θα πω τις κλασσικές βλακείες ότι και καλά τώρα έχεις εμένα...Θα σου πω απλά ότι θα είμαι ουσιαστικά κι ειλικρινά δίπλα σου...Όπως τόσα χρόνια είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο...

Μανούλα μου δεν ξέρω προς τα που να κοιτάξω για να σε δω...Χαίρομαι που δεν πονάς πια...εύχομαι να μας βλέπεις ακόμα...είναι πολύ δύσκολα όλα αυτά...Έβλεπα το πέτρινο σπίτι σου και δεν ήθελα να πιστέψω ότι εσύ ήσουν μέσα εκεί...όσο και αν ήξερα ότι έφυγες και δεν πρόκειται ποτέ να σε ακούσω να φωνάζεις ξανά...ποτέ δεν θα σε ακούσω να μου ζητάς καφέ...ποτέ δεν θα ξανακοιτάξουμε μαζί περιοδικά με είδη διακόσμησης και σπιτιού...ποτέ δεν θα με συμβουλεύσεις ξανά...Ξέρω όμως ότι ήσουν περήφανη για μας και χαίρομαι που πρόλαβες να μου το πεις...κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια γιατί ξέρω ότι σε βοήθησα...Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι δεν θα είσαι στη χαρά μας όταν έρθει,ούτε θα σε ξανακούσω να με λες "κοριτσάκι" όταν σηκώνεις το τηλέφωνο...

Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά...Ξέρω ότι οι πιθανότητες να τα ακούσεις είναι ελάχιστες...αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι προσπάθησα για να είσαι χαρούμενη...

Εύχομαι να τους κάνεις άνω κάτω ακόμα κι εκεί και να τους μάθεις ότι η ζωή θέλει κότσια...

Μου λείπεις ...

Καλό σου ταξίδι Μαμά-Χρυσάνθη!!!

Πώς μας ταξιδεύει ένας καφές...

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόση αγάπη κρύβεται στη φράση να:"Να σου φτιάξω ένα καφεδάκι;;;"...Το Σώμα επιστρέφει λοιπόν για να αποδείξει για άλλη μια φορά το κουλό μέρος του χαρακτήρα του καθώς και την αγάπη του για τα απλά και καθημερινά πράγματα...

Το λοιπόν έχουμε και λέμε...Η σχέση μου με τον καφέ είναι μία σχέση πολύχρονη και απόλυτα αρμονική...Λατρεύω όλα τα είδη του καφέ και γενικά την ιεροτελεστία του μέχρι να σερβιριστεί στο ποτηράκι μου...Μου φαίνεται απόλυτα μαγικό το πως δένουν ο καφές με τη ζάχαρη και δημιουργούν το τονωτικό αυτό ρόφημα....αλλά πέρα από όλα αυτά για μένα ο καφές σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα...





Το να ξέρει κάποιος πως πίνεις τον καφέ σου σημαίνει αυτόματα ότι γνωρίζει μία πτυχή του χαρακτήρα σου...Σκεφτείτε πώς είναι το να φτιάχνεις ένα καφεδάκι σε αυτόν που αγαπάς χωρίς να χρειάζεται να σου δώσει αναλογίες..του δείχνεις αμέσως ότι σου αρέσει να τον περιποιείσαι,να τον φροντίζεις...του δείχνεις ότι τον ξέρεις και τον αγαπάς ακριβώς γι' αυτό που είναι...






Συνεχίζοντας λατρεύω τις στιγμές που η μαμά μου θα μου φτιάξει ένα ελληνικό καφεδάκι και θα κάτσει να μου πει όλα τα μικρά(που στα μάτια της φαντάζουν τεράστια)που την απασχολούν...Ή όταν εγώ "σαν καλό κορίτσι που είμαι"(το αιώνιο επιχείρημα του μπαμπά μου) του φτιάχνω ένα καφέ την ώρα που εκείνος λύνει ένα από τα αιώνια σταυρόλεξά του(για δυνατούς λύτες εννοείται) ή ρίχνει μία από τις εκατοντάδες πασιέντζες του...















Άλλη μία περίπτωση είναι αυτή της μοναδικής κολλητής που έχω..."Θα πάμε για κανά καφέ;;;" της λέω και αμέσως συναντιόμαστε...Αυτή η συνεύρεση γύρω από τον καφέ μας κάνει να χαλαρώνουμε και να εκμυστηρευόμαστε όλα τα ασήμαντα και τα σημαντικά δρώμενα της ζωής μας...Ανάβουμε κι ένα τσιγαράκι(αν και δεν καπνίζω) και πίνουμε ηδονικά τον καφέ μας...

Όπως βλέπουμε λοιπόν ο καφές είναι παρών και αναπόσπαστο κομμάτι όλων των στιγμών της ζωής μας..Σε καλές και σε κακές φάσεις...Μας βοηθάει να χαλαρώνουμε,να ηρεμούμε αλλά και να ενεργοποιούμαστε...μας φέρνει κοντά με αυτούς που αγαπάμε και αποτελεί έναν τρόπο για να δείξουμε την αγάπη μας στους δικούς μας ανθρώπους...Όποιο είδος καφέ κι αν προτιμάτε να τον φτιάχνετε με φροντίδα και μεράκι...και να αφήνετε τον εαυτό σας ελεύθερο να τον χαρεί μαζί με αυτούς που εσείς θέλετε...Έτσι οι στιγμές μας γίνονται πιο ανθρώπινες και αυθεντικές...αληθινές...
Κλείνοντας παραθέτω μία φωτογραφία με την πιο ωραία σπιτική φράπα(αθάνατοι Χατζηφραγκέτα) που καμαρώνει παγωμένη και αυθεντική μπροστά στον φακό...Ευχαριστώ τον Balidor για την φωτό(αλήθεια φτιάχνεις τόσο καλό φραπέ;;;)και τον παρακαλώ να ανεβάσει αν μπορεί το τραγούδι του αγαπημένου μου Πάνου Μουζουράκη από τον οποίο δανείστηκα και τον τίτλο της εν λόγω ανάρτησης...



Σας φιλώ και καλά καφεδάκια να έχουμε...

Ο χρόνος,ο φόβος κι ο πόνος!!!

Σ'ακούω..η ανάσα σου βγαίνει κοφτή και αργή...πονάς...πονάς αφόρητα πολύ...Σ'ακούω να παρακαλάς Εκείνον να σε αφήσει να ησυχάσεις,να ζήσεις τις στιγμές που σου στέρησε αλλά Εκείνος δεν έχει μάτια για σένα...Αδιαφορεί κι Αυτός ακόμα...Δεν μπορείς να βολευτείς σε καμία απολύτως θέση...όπως κι αν ξαπλώσεις υποφέρεις...Ο πόνος σαν μαστίγιο απλώνει τα πυρωμένα χέρια του και σε κλείνει σφιχτά στην πιο μαρτυρική αγκαλιά που ένιωσες ποτέ...

Δεν ξέρεις σε ποιον να στηριχτείς..Δεν έχεις μάθει έτσι πάντα εσύ τους στήριζες όλους..Μισείς τον εαυτό σου που ακόμα και για το πιο απλό και καθημερινό πράγμα εσύ χρειάζεσαι βοήθεια..Νιώθεις ότι κανένας δεν σε καταλαβαίνει και τα βάζεις με τους αγαπημένους σου παρόλο που προσπαθούν όσο μπορούν να σε βοηθήσουν...Δεν μπορούν..Δεν μπορούν να αισθανθούν τη φωτιά που καίει τα σπλάχνα σου..Δεν μπορούν να μοιραστούν μαζί σου την αγρύπνια τόσων ημερών...Εκείνοι μπορούν να ζουν παράλληλα...ΖΟΥΝ ρε γαμώτο...κάτι που εσύ ξέχασες από καιρό πως είναι...

Θυμάσαι παλιά τις κυριακές...Τρώγατε όλοι μαζί και μετά βλέπατε ταινία...κάποιος έφτιαχνε καφέ,κάποιος άλλος είχε προνοήσει για γλυκό...κι αράζατε...θυμάσαι καλοκαίρια που ξέγνοιαστη με ένα φραπέ πάντα γλυκό χωρίς γάλα γέλαγες ξέγνοιαστη...Ναι κι όμως ξέγνοιαστη...Παρά τα τόσα προβλήματα...Το γέλιο σου ήταν πηγαίο χωρίς να κρύβει την ανησυχία για το αύριο...Αληθινή και αυθόρμητη..Φωνή δυνατή και βροντερή,πάντα είχα την αίσθηση ότι μισείς την ησυχία...Η καρδιά σου ανοιχτή και πάντα ικανή να προστατεύσει αυτούς που αγαπάς...Άνετα θα μπορούσες να παρομοιαστείς με τις λέαινες που ορμούν πάνω στον οποιδήποτε απειλεί την εστία τους...

Τώρα μία σκιά...Πονάς και κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει από πάνω σου...Τόσα χρόνια μου λες...ΒΑΡΕΘΗΚΑ μου φωνάζεις κι εγώ μένω σιωπηλή...Τι να σου πω...ότι και να σου πω θα φαντάξει ανούσιο και γελοίο...Τι να σου πω ότι Εκείνος στον οποίο τόσο πολύ πιστεύεις σου τα δίνει όλα αυτά για να σε δοκιμάσει;;;Αυτές τις βλακείες να σου πω;;;Να σου πω ότι είναι μπόρα και θα περάσει;;;Υπομονή;;;Προτιμώ να μην μιλάω καθόλου...άλλωστε κανένας δεν μπορεί να σε παρηγορήσει τώρα πια παρά μόνο η ίαση...Τόσα χρόνια, ατέλειωτες στιγμές σε νοσοκομεία...Ενέσεις,θεραπείες...Πόνος...Εξάντληση...

Φοβάσαι...Τρέμεις σαν το φύλλο από το φόβο σου και καμία αγκαλιά δεν μπορεί να σε παρηγορήσει...Έχεις εναποθέσει όλες σου τις ελπίδες για να συνεχιστεί ο δίσκος της ζωής σου από εκεί που σταμάτησε..Να ακουστούν πιο όμορφα και μελωδικά τραγούδια που θα μιλούν για χαρά,αγάπη και πολλή γαλήνη...

Εύχομαι να πάνε όλα καλά...Δεν θέλω να σκεφτώ την άλλη περίπτωση κι ας το σκέφτομαι συνέχεια γιατί κι εγώ φοβάμαι...Πως θα μπορούσα να μην φοβάμαι άλλωστε...Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σχέση που μας ενώνει θα μπορούσε να είναι πιο τυπική,να είμαι πιο αποστασιοποιημένη...Όμως όταν αγαπάς δεν έχει σημασία το τι είσαι αλλά το ποιος είσαι!!!Είμαι εδώ δίπλα σου όπως όλοι κι ας μην μας νιώθεις από την μοναξιά που αισθάνεσαι....Σίγουρα δεν μπορούμε να σου προσφέρουμε πολλά,αλλά είναι από την καρδιά μας...Δεν θα ισχυριστώ ότι δεν υπάρχουν στιγμές που κουράζομαι,που λέω ότι δεν αντέχω άλλο...Αλλά εσύ τι να πεις;;;Θα είμαι εδώ για όσο χρειαστεί...Κυρίως για να σε ξανακούσω να φωνάζεις αλλά για καλό ρε γαμώτο!!!Για καλό!!!

Τρία ρουμπαγιάτ ή ένα ραντεβού αλλιώτικο από τα άλλα!!!

Χθες το βράδυ βγήκαμε βόλτα σε ένα ρομαντικό μέρος μόνο εγώ κι εσύ...Για τραπέζι είχαμε ένα παγκάκι ξύλινο,από αυτά τα μεγάλα χωρίς πλάτη που κάθεσαι πάνω τους οκλαδόν χωρίς να νοιάζεσαι για το αν θα τσαλακώσεις τα ρούχα σου...Για κεριά είχαμε τους φανοστάτες του δρόμου που απλωνόταν κάτω απο το πάρκο που είχαμε αράξει...Για ποτά δύο μπίρες παγωμένες να σου γαργαλάνε με την αφρώδη γεύση τους ευχάριστα τον ουρανίσκο αλλά και την ψυχή σου...Τέλος για μουσική ένα mp3 player με αγαπημένα μας κομμάτια...

Καθίσαμε ήπιαμε,μιλήσαμε,τραγουδήσαμε...βγάλαμε φωτογραφίες στις οποίες οι μπούκλες μου χορεύουν στον αέρα...Σε κοιτούσα και δεν πίστευα ότι περνούσαμε τόσο μα τόσο καλά σε ένα πάρκο...Μόνο αυτό...Εφηβεία ξανά κι έτσι...Χωρίς καλά ρούχα,χώρις κραγιόν,μακιγιάζ και καλά παπούτσια...Σε άκουγα να τραγουδάς και σε σιγόνταρα με την φάλτσα φωνή μου...Κάποιοι από τις διπλανές πολυκατοικίες επιστρέφοντας σπίτι τους μας κοίταξαν καλά καλά παίρνοντας μας σίγουρα για αλλοπρόσαλλους στην καλύτερη και για τοξικομανείς στη χειρότερη....Δεν μας ένοιαξε...Οι άνθρωποι σπάνια θέλουν να κατανοήσουν το διαφορετικό...


Ξαφνικά έτσι όπως μ'αγκάλιαζες σε σήκωσα,έβαλα στο mp3 ένα αγαπημένο βαλσάκι κι αρχίσαμε να χορεύουμε εκεί κάτω από τα αστέρια...Φαινόταν σαν να χορεύουμε κάποιο σκοπό τον οποίο μόνο εγώ κι εσύ θα μπορούσαμε να ακούσουμε αφού με τα ακουστικά μονο εμείς ευφραινόμασταν από τον ήχο...Χορεύαμε, κοιταζόμασταν και γελάγαμε από την τρέλλα μας που 25 χρονών παιδιά χορεύμαε ένα βαλσάκι στη μέση ενός άδειου πάρκου...


Περιττό να πω ότι ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου...

Μην περιμένετε τα καθημερινά...τολμήστε κάτι διαφορετικό όσο ανούσιο ή χαζό κι αν σας φαίνεται..


Σ'ευχαριστώ....

Η ωραία της ημέρας!!!

Πρόσφατα ένας φίλος πήρε πτυχίο και με κάλεσε στην ορκωμοσία του...Σαν καλό κορίτσι πήρα την ανθοδέσμη μου και πήγα...Γινόταν στα Τει Αθήνας πρωί πρωί...Δεν είχα παρεβρεθεί ποτέ ξανά σε ορκωμοσία οπότε κατέφθασα γεμάτη περιέργεια για το όλο σκηνικό...
Φθάνω η καλή σου λοιπόν στα Τεί και ξαφνικά νόμιζα ότι βρέθηκα στο προαύλιο του Αντένα σε περίοδο που υπάρχει οντισιόν για καλλιστεία!!!Έφριξα...Πρωί πρωί είχαν καταφθάσει όλες οι φοιτήτριες με μίνι εκκεντρικά εξώπλατα φορέματα,τακούνι που θα ζήλευε σε ύψος ο αρχιτέκτονας του Empire State Building της Νέας Υόρκης και φυσικά μαλλί κομμωτηρίου(μα που πήγαν οι αθεόφοβες και το βρήκαν μες τα άγρια χαράματα;;;)και φυσικά μακιγιάζ πίστας...κι όταν λέω πίστας δεν εννοώ φίλοι μου καμιά πίστα της Παραλιακής με 250 Ευρώ τη φιάλη αλλά πίστα της Εθνικής οδού...ξέρετε εκείνα τα ελεεινά ξενυχτάδικα με το κόκκινο βελούδο να δεσπόζει παντού για να μας θυμίζει που βρισκόμαστε....Μπαινόβγαιναν λοιπόν οι κοκόνες με ύφος 100 τουλάχιστον καρδιναλίων και χαμόγελο που θα έκανε τον κάστορα της Colgate να χλωμιάσει...Στο όλο σκηνικό είχαν προστεθεί και κάμποσοι φωτογράφοι που θύμιζαν κοράκια σε νεκροταφείο για να μην πω Πακιστανούς στα φανάρια έτσι όπως έτρεχαν να αποθανατίσουν τις Μις Τελειόφοιτες 2009....Είδα κι έπαθα να βρω μία ήσυχη γωνίτσα να καθίσω μέχρι να αρχίσει η τελετή...Καθόμουν και τις παρακολουθούσα να ποζάρουν στο φακό και ήταν λες κι η ζωή δεν έχει τίποτε άλλο να τους προσφέρει...ότι ζούσαν το μεγαλείο ρε παιδί μου...και φυσικά να έχεις και τους γονείς των εν λόγω κορασίδων να καμαρώνουν περιχαρείς για τα βλαστάρια τους που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από...βλαστάρια...
Τι να πω έμεινα απλώς άφωνη...Εντάξει το καταλαβαίνω ότι είναι μία πολύ σημαντική στιγμή αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε και θέαμα...Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με τα τεκταινόμενα...Μία ήρθε με κορώνα...Μα έλεος...Μπράβο έλα να σε χρήσουμε βασίλισσα της βραδιάς...Πότε θα μάθετε ότι το να ντύνεστε ή μαλλον το να γδύνεστε σε όλους τους χώροους καταντά γελοίο;;;Ότι έτσι απλά γελοιοποιήστε και καταντάτε αντικείμενο λύπησης και όχι θαυμασμού;;;
Δεν ξέρω τι να πω...Τέτοια σκηνικά με κάνουν να γελάω αλλά και να σκέφτομαι πως ο κόσμος έχει ανάγκη από περισσότερο σεξ(ναι και όμως),μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και φυσικά πολλή πολλή αγάπη...

Πάντως υπήρξαν και μερικές ,ελάχιστες φυσικά ,που ήταν πραγματικά κομψές,πήραν το χαρτί τους κι έφυγαν να το γλεντήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους...Έτσι κάναμε κι εμείς...Τα συγχαρητήρια μου στους πτυχιούχους λοιπόν και εύχομαι στα κορίτσια άντε και λουλουδούδες βρε γιατί για κάτι περισσότερο δεν τις βλέπω...

Σας φιλώ όλους!!!

Στο Μέγαρο ΜΕ τον παίδαρο!!!

Η Ρίτα Σακελλαρίου τραγουδούσε τότε ότι "Εγώ δεν πάω Μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο"...Το Σώμα λοιπόν επιστρέφει για να αποδείξει εμπράγματα ότι μπορείς να έχεις και και τα δύο χωρίς να χρειάζεται να μπεις στο δίλλημα να επιλέξεις...
Και για του λόγου το αληθές λοιπόν σήμερα θα πάρω τον δικό μου παίδαρο και θα πάω,που αλλού;;;,στο Μέγαρο Μουσικής...Όχι δεν σας δουλεύω φίλοι μου...Ο λατρεμένος μου Roberto Benigni χτες και σήμερα βρίσκεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει αποσπάσματα από την Θεία Κωμωδία του Δάντη(φυσικά δεν εννοώ τον Χρήστο Δάντη,ναι το άκουσα και αυτό)...Ο κύριος Benigni λοιπόν εκ των τριών μερών της Θείας Κωμωδίας θα παρουσιάσει το εδάφιο που αναφέρεται στην Κόλαση ενώ ειδικά για το κοινό της Ελλάδας επέλεξε το 5ο canto(πως τα μιλάω τα Ιταλικά η άτιμη)που πραγματεύεται την έννοια της αγάπης!!!

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που επιτέλους θα τον δω από κοντά,τόσο καιρό τον θαυμάζω μονάχα από τις ταινίες του...Επίσης θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αγάπη μου που αν και παίδαρος δεν στερείται επιπέδου και ποιότητας και ενθουσιάζεται με οποιαδήποτε μορφή διασκέδασης αρκεί όπως λέει κι ο ίδιος να μην προσβάλει την αισθητική του...

Λοίπόν σας φιλώ όλους και σας εύχομαι μία πολύ καλή εβδομάδα!!!

Καλό Μήνα!!!!

Θέλω να ευχηθώ σε όλους καλό μήνα με πολλή αγάπη,έρωτα,χαρά κι εκδρομές!!!Η άνοιξη χορεύει και μαζί της κι εγώ παίρνω αμπάριζα και βγαίνω για να υποδεχθώ το καλοκαιράκι!!!Ονειρεύομαι μπάνια και φραπεδάκια στην ακρογυαλιά κι αντιστέκομαι πεισματικά στον συννεφιασμένο ουρανό και στη ρουτίνα του γραφείου!!!

Σας φιλώ όλους!!!

Να προσέχετε αυτούς που αγαπάτε και να περνάτε όσο πιο καλά μπορείτε!!!

Ποιος να συγκριθεί μαζί σου;;;

Σε λίγο καιρό θα μπούμε στον 5ο χρόνο της σχέσης μας...Δεν μπορώ πραγματικά να το πιστέψω...Μου φαίνεται σαν ψέμα...Τόσο καιρό μαζί σου...Με τόσα προβλήματα κι όμως μαζί ακόμα...Μαζί στις καλές και τις κακές στιγμές..Με καυγάδες,με έρωτα,με τόση πολλή αγάπη...Ζω κι αναπνέω για να φτιάξουμε το σπίτι μας...Να αράζουμε και να βλέπουμε τις ταινίες μας,ν'ακούμε την μουσικούλα μας αραχτοί στο μπαλκόνι μας...Να παραγγέλνουμε εκείνο το καταπληκτικό κινέζικο...Να βγαίνουμε για την κλασσική μπυροποσία με την παρέα αλλά και μόνοι μας στο μικρό μας τζαζόμπαρο όπου εγώ κλασσικά θα πρήζω τον ιδιοκτήτη να παίξει αγαπημένα κομμάτια!!!Να σου μαγειρεύω...Να σε φροντίζω...Να σε χαιδεύω με τις ώρες και μετά να με παίρνεις αγαπημένη αγκαλίτσα...Ν'ανάβω κεριά για ρομαντικά δείπνα μπροστά στο τζάκι κι η δική μου η φλόγα για σένα να σαρώνει εκείνη της εστίας...Να σε κάνω περήφανο ακόμα και τις ώρες που τσακωνόμαστε...Να περηφανευόμαστε ο ένας για τον άλλο όχι σε τρίτους αλλά στον εαυτό μας...Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωούλα μου χωρίς εσένα...Τον καιρό που έλειπες ότι και να έβλεπα ήταν απλά ασήμαντο..Δεν μπορούσε να με αγγίξει τίποτα παρά μόνο ότι σε αφορούσε...Όλα τ'άλλα βρισκόντουσαν στο περιθώριο...Θέλω να πιστεύω ότι τόσα χρόνια σου στάθηκα και σου στέκομαι παλικαρίσια...όπως μου στέκεσαι κι εσύ...Αν ποτέ άθελα μου έκανα κάτι που σε πλήγωσε συγνώμη...Μαζί ωριμάσαμε,μαζί μεγαλώσαμε...Στα 20 ήμασταν αγάπη μου...Δύο φοιτητριάκια έφτιαξαν μία σχέση από απόσταση και τη νίκησαν...Θα νικήσουμε και όλα τ'άλλα προβλήματα που έχουμε...αλλά και αυτά που θα έρθουν αργότερα....Η ευτυχία μου βρίσκεται κρυμμένη στα όνειρά μας...Σου υπόσχομαι ότι θα γίνω υπέροχη σύζυγος κι ότι θα σου χαρίσω την πιο ωραία οικογένεια...Όσα ευχαριστώ κι αν σου πω θα είναι λίγα...Ήρθες στη ζωή μου και της έδωσες νόημα...Ήρθες και σάρωσες όλους εκείνους τους ασήμαντους...Γιατί όλοι ήταν,είναι και θα είναι λίγοι μπροστά σου...Θα σου δίνω πάντα τον χρόνο και τον χώρο για να αναπνέεις...Για να κάνεις πραγματάκια που σου αρέσουν όπως κι εσύ εμένα...Θέλω να ταξιδέψουμε από την γοητευτική ανατολή,στην πλανεύτρα δύση...Να μην χάσουμε ποτέ μα ποτέ τον αυθορμητισμό μας όπως δεν τον χάσαμε τόσα χρόνια τώρα...αλλά και να τον χάσουμε μας έχω εμπιστοσύνη ότι θα το συζητήσουμε και θα τον ξαναβρούμε...
Γράφω,γράφω χωρίς σταματημό σε μια προσπάθεια να σου πω για μία ακόμη φορά το τι σημαίνεις για μένα...Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου...Σ'ευχαριστώ ειλικρινά...Άσε με να σου δείχνω απλά το πόσο πολύ Σ'ΑΓΑΠΑΩ!!!Το πόσο πολύ ερωτευμένη είμαι μαζί σου...κι άσε όλους εκείνους που λένε ότι όλα αυτά που νιώθουμε κάποτε θα φύγουν να πνίγονται στη μιζέρια τους...Σε τόσα λούκια κολυμπήσαμε κι όμως τα συναισθήματά μου δεν άλλαξαν ποτέ!!!Δεν θα ισχυριστώ ότι δεν υπάρχουν κακές στιγμές...Απλά για μένα σημασία έχει που συζητάμε και τα ξεπερνάμε όλα!!!
Θα 'μαι για πάντα εδώ να σου σπάω τα νεύρα!!!Θα σε προσέχω για πάντα!!!

Ο άντρας που θα παντρευτώ,θα είναι από σόι!!!

Κυριακή βράδυ...Στην αγαπημένη μας μπυραρία εγώ κι ο καλός μου τρωγοπίνουμε μ'έναν πολύ καλό κι αγαπημένο μας φίλο...Είχαμε πολύ καιρό να τον δούμε οπότε ξεκίνησε να μας λέεει τα νέα του...Το αποτέλεσμα ήταν να φρίξουμε και να μας πέσουν τα ελάχιστα μαλλιά που μας έχουν απομείνει...
Το παλικάρι λοιπόν σαν παιδί κι αυτό έκανε μία σχέση...καλά ως εδώ θα πείτε...Χαρούμενος λοιπόν έκανε όλα τα χατήρια στη κοπέλα προκειμένου να είναι ευτυχισμένη και να μην βαρεθεί...που σημαίνει εκδρομές,μπαράκια και καλοπέραση...Τέλεια ως εδώ θα συνεχίσετε να λέτε...Έλα μου όμως που το κορίτσι ήθελε γιατρό...Νοσηλεύτρια η ίδια είχε το όνειρο να σμίξει με γιατρό κι ένας απλός φυσικός δεν της έκανε...Της έπεφτε λίγος...Μετά από σχεδόν ένα χρόνο ήξεων-αφίξεων χωρίσανε έτσι ώστε ο φίλος μας να ησυχάσει και το κορίτσι να βγει στη γύρα προς αναζήτησιν γιατρού(μεγάλου,μικρού,ελεύθερου ή μη..ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει άλλωστε)...
Τι γίνεται ρε παιδιά;;;Πώς έχουμε γίνει έτσι;;;Για ποιο λόγο το κάθε κοριτσάκι περιμένει να τα βρει όλα έτοιμα και δεν γουστάροει να ταλαιπωρηθεί καθόλου;;;Γιατί για να κοιτάξουν κάποιον πρέπει απαραίτητα να είναι γιατρός ή δικηγόρος στη χειρότερη ή επιχειρηματίας,με τελειωμένο στρατιωτικό κι ας είναι και 60 χρονών;;;Γιατί έχει χαθεί κάθε έννοια ηθικής υπόστασης έτσι ώστε να διαλύονται σπίτια απλώς και μόνο επειδή ο άλλος βαριέται να μιλήσει με τη γυναίκα του κι η άλλη δέχεται να διαλύσει μία οικογένεια μόνο και μόνο επειδή θέλει γεμάτο πορτοφόλι;;;Αυτή είναι η αγάπη κι η συντροφικότητα στις μέρες μας;;;
Δεν ξέρω πραγματικά αν πρέπει να γαλάσω ή να βαλαντώσω στο κλάμα με όλα αυτά που ακούω...Έχουμε τρελαθεί τελείως...Ο καθένας θέλει απλώς να περνάει καλά,να μην ταλαιπωρείται,ούτε και να προβληματίζεται...Συγχαρητήρια για τις ουσιαστικές και ποιοτικές ανθρώπινες σχέσεις που έχουμε...
Καλύτερα να ταλαιπωρούμαι και κάθε βράδυ να ξαπλώνω στην αγκαλιά σου...Το προτιμώ...Τουλάχιστον εγώ είμαι ευτυχισμένη...

Τα φιλιά μου σε όλους και καλή εβδομάδα....

Κατά μάνα κατά κύρη...

Το Σώμα επιστρέφει με μία ακόμα συναρπαστική περιπέτεια από την ταριφοχώρα...Πλέον έχω αρχίσει και πιστεύω ότι όλα τα ευτράπελα σε μένα θα τύχουν...
Ήταν ένα όμορφο ηλιόλουστο πρωινό κι εγώ καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που έπρεπε να πάω για δουλειά αντί να στρωθώ κάτω από τη λιακάδα,αγκαλιά με το μωράκι μου και μια φραπού(αθάνατοι Χατζηφραγέτα)...Μπαίνω σε ένα ταξί σκεπτόμενη ότι πλησίαζαν οι διακοπές κι αφήνομαι σαν στραβοχυμένος λουκουμάς στο πίσω κάθισμα σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης...Φυσικά η ηρεμία μου δεν κράτησε πολύ...
Ο νέος εκπρόσωπος του ταριφοείδους είχε την τυπική εμφάνιση που έχει κάθε ταρίφας που σέβεται τον εαυτό του καθώς και την επαγγελματική του ιδιότητα...Τζινάκι και άσχετο μπλουζάκι από πάνω,γυαλιά μύγα,μαιμού ή όποιδήποτε άλλο είδος του ζωικού βασιλείου,χρυσή καδένα στο λαιμό κτλπ...Αυτός ο σεβάσμιος γέροντας λοιπόν είπε να με διαφωτίσει(λες και του το ζήτησα)περί των ανθρωπίνων σχέσεων έτσι ώστε να προοδεύσω στη ζωή μου και να μην έχω αυταπάτες και τρέφω φρούδες ελπίδες...
Η άποψή του λοιπόν ήταν ότι οι μάνες πρέπει να μαθαίνουν τα κορίτσια τους από μικρά ότι όταν θα μεγαλώσουν και κάνουν οικογένεια μ'αυτόν που αγαπούν να ξέρουν εκ των προτέρων ότι κάποια στιγμή θα τις απατήσει γιατί ο άντρας(ο σωστός ,ο έξυπνος ,ο καγκουρογοητευτικός)είναι έτσι από τη φύση του...άρα πρέπει να το δεχτούν και να μην προβούν σε χωρισμό όταν θα τους συμβεί παρά να πουν "Αγάπη μου μη στεναχωριέσαι η μαμά μου πάντα μου έλεγε ότι θα μου συμβεί...Σε συγχωρώ"..ΕΛΕΟΣ!!!Η ταριφογνώση συνεχίστηκε με το απόφθεγμα ότι αν δεν συμβούν τα παραπάνω τότε ο άντρας που αγαπάς είναι "αδερφή"...
Δεν άντεξα να ανοίξω συζήτηση απλά άκουγα αποσβολωμένη για μία ακόμα φορά!!!Τι να πω...Τα πιστεύουν αυτά που λένε ή απλά τα λένε για να περνάει η ώρα τους;;;Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα εννοούν αυτά ρε παιδιά!!!

Γι'αυτό αποφάσισα να διηγούμαι τις ιστορίες αυτές για να γελάμε μαζί...

Οπότε νέες μανάδες γαλουχίστε τα παιδιά σας έτσι ώστε οι άντρες να βγουν βλάκες κι οι κόρες θύματα...αυτά προστάζει ο νέος τρόπος διαπεδαγώγησης...Τι να πω...δεν λέω τίποτα!!!


ΥΣΤ:Χρόνια Πολλά και καλά,πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε με αγάπη και υγεία!!!!

Είσαι πιο έξυπνος από ένα...τετράποδο;;;

Κυριακή βράδυ..γύρω στις έντεκα..γυρίζω με έναν εκπρόσωπο της καταραμένης κίτρινης φυλής στο σπιτάκι μου προκειμένου να ξεκουραστώ...Σκέφτομαι τα κουβερτάκια μου που σε λίγο θα χαρώ,όταν μου αποσπά την προσοχή μία συνομιλία που λαμβάνει χώρα στον ασύρματο του ταρίφα...Και τι συνομιλία!!!
Το θέμα που τέθηκε είναι ότι αφού ο άνθρωπος κατάγεται από τα ζώα τότε θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε και την οικογένεια όπως αυτά...Σας βλέπω να απορείτε και με το δίκιο σας δηλαδή!!!Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοάω(έτσι για να μπαίνουμε και στην ταριφική διάλεκτο)..Ο τύπος υποστήριζε ότι εφόσον τα ζώα ερωτοτροπούν,γεννούν και μετά το "ζευγάρι" παύει να είναι μαζί,για ποιο λόγο να μην κάνει το ίδιο και ο άνθρωπος;;;Που σημαίνει ότι βρίσκεις έναν εκπρόσωπο του άλλου φύλου(έναν δικηγόρο,έναν γιατρό,έναν απόφοιτο ριάλιτι βρε αδερφέ στη χειρότερη-έτσι για να αλλάξει και το αίμα στην οικογένεια),κάνετε ένα παιδί και μετά χωρίζετε...One night stand με μπόνους δηλαδή!!!Τώρα το πως θα μεγαλώσει αυτό το παιδί δεν μας απασχολεί ουδόλως...Και στην περίπτωση που μεγαλώνοντας ρωτήσει "Μαμά γιατί χώρισες με τον μπαμπά;;;" μπορείς κάλλιστα να απαντήσεις "Μα καλό μου και το γατάκι της κυρα-Κούλας απέναντι δεν έχει μπαμπά, μην στενοχωριέσαι"...
Κόντεψαν να μου πέσουν τ'αυτιά από αυτά που άκουγα...Πώς την έχουμε δει δηλαδή κάνουμε ένα παιδί και μετά το παρατάμε και το βλέπουμε στην καλύτερη κάθε σαββατοκύριακο;;;Που ζούμε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε;;;;Ευτυχώς κατέβηκα γρήγορα και το μαρτύριο της ταριφοσυζήτησης έλαβε τέλος...
Με κάτι τέτοια αρχίζω να πιστεύω ότι έχουμε χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας και συνείδησης...Κατέβηκα εντελώς κεραυνοβολημένη και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω...Αποφάσισα απλά να το αναρτήσω έτσι για να μοιραστώ την έκπληξη μου μαζί σας...

Δεν ξέρω τι άλλο να προσθέσω...Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα ζώα γιατί "άνω θρώσκει"(πορεύεται προς τα πάνω)αναφερόμενος στο μυαλό του...έρχομαι να διαφωνήσω...νέες έρευνες δείχνουν ότι κάτω θρώσκει...πολύ κάτω όμως!!!

ΥΣΤ:Ευτυχώς υπάρχουν κάτι συναντήσεις όπως αυτή με τα παιδιά από το xeblogarisma που μας θυμίζουν στιγμές ανθρωπιάς και κοινωνικής αλληλεγγύης...Μαζευτήκαμε το Σάββατο και μαζέψαμε αρκετά πράγματα για τις Φυλακές της Θήβας!!!Γνωριστήκαμε,τα είπαμε...γενικά περάσαμε πολύ όμορφα!!!Κι άλλα με υγεία λοιπόν!!!

Xeblogarisma ή μήπως ξεμπλοκάρισμα;;;;

Καθημερινά ακούμε ότι όλοι περνάνε δύσκολα..ότι δεν έχουν αρκετούς πόρους για ν'αγοράσουν τα φιρμάτα ρουχαλάκια και τα trendy παππουτσάκια(Αθάνατοι Locomondo)...Υπάρχουν όμως και κάποια άτομα που πραγματικά έχουν ανάγκη απλά τα απαραίτητα...Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμηθήκατε σε βρώμικο περιβάλλον;;(και σίγουρα δεν αναφέρομαι στην τελευταία φοαρά που ξεχάσατε να βάλετε πλυντήριο)...Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκατε στη σειρά για να πάρετε φαγητό;;;Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε κάγκελα στο πάράθυρό σας;;;Σίγουρα ποτέ!!!
Όχι το Σώμα δεν τρελλάθηκε απλά τα παιδιά από το xeblogarisma προσπαθούν να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα για τις γυναικείες φυλακές της Θήβας...στις οποίες υπάρχουν και τα παιδάκια των κρατουμένων...Μικρές , αθώες ψυχούλες πίσω από τα κάγκελα...Όσοι λοιπόν θέλετε να βοηθήσετε αυτή τη προσπάθεια σας περιμένουμε αυτό το Σάββατο 11/04/2009 στις 17:30 μμ στην "Αυλή του Πέτρου",Πλαταιών και Λεωνίδου στον Κεραμεικό με γεμάτα ή άδεια τα χέρια όπως λέει κι η Πασταφλώρα μας...Η λίστα με τις ανάγκες είναι μεγάλη...

Πάνες.............. Παιδικά σαμπουάν........Πούδρες λαδάκια...........μωρομάντηλα...........παιδικά ρούχα -3ετών παιχνίδια.......σερβιέτες...................σαμπουάν σαπούνια.........αφρόλουτρα..............τηλεκάρτες υγρά καθαρισμού γενικής χρήσης...............βιβλία βιβλια ξενόγλωσσα.....περιοδικά........φόρμες και άνετα ρούχα σαγιονάρες..................εσώρουχα...........τσιγάρα
Υπάρχει επίσης ανάγκη για κάποιο εξοπλισμό στα κελιά και στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας που λειτουργεί για τις γυναίκες:
Ανεμιστήρες........1 εκτυπωτής........ηλεκτρικά καλοριφέρ Εξοπλισμός κουζίνας........1 προτζέκτορας.......πανί προβολής 1 laptop....................μπασκέτες...............φιλέ βόλλεϋ σπόροι λουλουδιών...............μικρά φυτά

Εγώ θα είμαι σίγουρα εκεί και θα σας περιμένω όλους όσους θελήσετε να έρθετε...Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους ευαισθητοποιήθηκαν και πρόσφεραν ότι μπορούσαν...Ένα παιχνίδι που βαρέθηκε το παιδί σας μπορεί να σκορπίσει χαρά σε τόσα άλλα...ένα ρούχο δικό σας από καιρό ξεχασμένο μέσα στη ντουλάπα μπορεί να ζεστάνει ένα άλλο κορμί...Μπορείτε να ενημερωθείτε για τη δράση των παιδιών πατώντας πάνω στα links που σας έδωσα...

Λοιπόν σας χαρίζω απλόχερα την αγάπη μου και σας ευχαριστώ που μπήκατε έστω και στον κόπο να διαβάσετε αυτό το κείμενο...Σας περιμένω...

:-)

Μη μου τους κύκλους τάρατε...

...ή σε σύγχρονα Ελληνικά γιατί δεν με αφήνετε ήσυχη;;;
Γιατί δεν με αφήνετε ήσυχη να χαρώ τη ζωή μου όπως θέλω;;;Γιατί πάντα όταν πας να κάνεις κάτι σωστό βρίσκεις και τον μπελά σου από πάνω;;;Γιατί ποτέ όταν κάνεις κάτι δεν είναι αρκετό με αποτέλεσμα κανείς να μην είναι ευχαριστημένος από σένα;;;;Γιατί όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα σοβαρό δεν σε καταλαβαίνει σχεδόν κανένας ή μάλλον γιατί η κατανόηση των περισσότερων σταματάει εκεί που αρχίζει το συμφέρον τους;;;;
Γιατί δεν με αφήνετε ήσυχη να χαρώ τα νιάτα μου μ'αυτόν που αγαπάω;;;Γιατί τόσα προβλήματα ρε γαμώτο;;;Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζουμε στο οικογενειακό μας περιβάλλον αρρώστιες,καυγάδες κι ένταση;;;Γιατί;;;Γιατί να μην μπορώ να χαρώ μία ταινία;;;Γιατί τόση στενοχώρια,τόσος πόνος;;;Και γιατί εκεί που υπάρχει ήδη ένα σοβαρό πρόβλημα εμείς με την συμπεριφορά μας δημιουργούμε περισσότερα;;;Γιατί έχει χαθεί η ευγένεια;;;Γιατί ακόμα και οι γονείς υποτιμούν τα παιδιά τους;;;Γιατί όλοι ψάχνουν να κάνουν καριέρα και ξεχνάνε να ζήσουν;;;
Είμαι ανόητη που χαίρομαι με πράγματα ασήμαντα;;;Είμαι ανόητη που ένιωσα ευτυχισμένη επειδή ο αγαπημένος μου με βοήθησε στην κουζίνα;;;Είμαι ανόητη που χαίρομαι όταν χαίρεται και πονάω όταν πονάει;;;Είμαι ανόητη που θέλω να ξυπνάω τα πρωινά δίπλα του χωρίς να μας ενοχλεί κανείς ρε γαμώτο;;;
Μάθετε να χαίρεστε επιτέλους με πράγματα καθημερινά κι ασήμαντα...Εκεί κρύβεται η ευτυχία και πουθενά αλλού...όσα προβλήματα κι αν έχετε,και πιστέψτε με ξέρω,πάρτε ανάσα κι ηρεμήστε...Μην τα βάζετε με τους άλλους...Όχι άλλη γκρίνια ρε γαμώτο...Όχι άλλοι καυγάδες...Όχι άλλες βαριές κουβέντες...

Χαμογελάστε...κάνει καλό!!!

Σας φιλώ όλους και καλό Σαββατοκύριακο!!!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Είμαστε ξαπλωμένοι και με κρατάς στην αγκαλιά σου...Έχεις ξαπλώσει σε στάση σχεδόν καθιστή έτσι ώστε να βρίσκομαι προστατευμένη στον υπέροχο ίσκιο του κορμιού σου...Γέρνεις από πάνω μου και κοιταζόμαστε...Καθρεφτίζομαι στις σοκολατένιες λίμνες των ματιών σου...Με ρωτάς αν νιώθω καλά τώρα που επιτέλους επανερχόμαστε στην αρχική μας κατάσταση...Σου απαντώ ότι κάθε μέρα νιώθω να σ'αγαπάω όλο και πιο πολύ...Έρχονται κάτι ώρες όμως που φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω και θα ξεκινήσει πάλι ο εφιάλτης...ότι πάλι θα τσακωνόμαστε κι εγώ θα κρύβομαι σαν τρομαγμένο γατί κάτω από το κρεββάτι μου...Στους μήνες που πέρασαν έγιναν πολλά κι ειπώθηκαν ακόμα περισσότερα...Πράγματα άσχημα..Λόγια σκληρά!!!Κάθε μέρα σκέφτομαι όλα αυτά που έγιναν και τα νιώθω κάθε μέρα να απομακρύνονται...και γαληνεύω...Ξέρω ότι το απόγευμα μετά τη δουλειά θα σε δω...και θα χαλαρώσουμε κάνοντας κάτι μαζί!!!Με ακούς ξανά...με προστατεύεις,με στηρίζεις...Με ηρεμεί η παρουσία σου δίπλα μου...Ακούω τη φωνή σου μεστή και ευωδιαστή σαν κεχριμπαρένιο μέλι...Με κάνεις ευτυχισμένη...και απ'ότι μου είπες σε κάνω κι εγώ!!!Είμαι περήφανη που μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα έντονων προβλημάτων αρχίζουν τα πράγματα και στρώνουν σιγά-σιγά!!!Είμαι περήφανη που δεν ακολουθήσαμε την εύκολη οδό και δεν χωρίσαμε!!!Που δεν ξεσπάσαμε το θυμό μας σε ευκαιριακά και πρόστυχα σεντόνια...Είμαι περήφανη για σένα... για το πολύχρωμο ψηφιδωτό της προσωπικότητας σου...με τα εβένινα και τα πορφυρά κομμάτια του...Πολλές φορές με έφερες σε σημείο να μην σε αναγνωρίζω και κατά συνέπεια να μην αναγνωρίζω ούτε και τον ίδιο μου τον εαυτό!!!Έγινες πολλές φορές σκληρός κι απότομος...Έγινα μίζερη και ανασφαλής...Ακόμα έρχονται κάτι ώρες που φοβάμαι,που τρέμω...είναι οι ώρες που θα θυμηθώ όλα αυτά που έγιναν..σίγουρα δεν ήταν όσο σοβαρά θα μπορούσαν να είναι όμως για μένα υπήρξαν κάτι παραπάνω από σοβαρά!!!Μ'αγκαλιάζεις και νιώθω σαν μωρό...Μέσα στο γλυκόπιοτο φιλί σου λιώνω τις πίκρες και σε νιώθω κοντά μου ξανά..Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες όλο αυτό το διάστημα...Για μένα είσαι κάτι παραπάνω από όλη μου τη ζωή...Είσαι ο λόγος που υπάρχω...που αναπνέω...τι κι αν με πλησιάσει κάποιος..δεν θα είναι εσύ...Δεν πρόκειται ποτέ να μετανιώσω για την ακλόνητη πίστη μου σε σένα...Σ'αγαπάω...Τρελαίνομαι να σ'ακούω να μιλάς...λιώνω από τον θαυμασμό και τη λαχτάρα..Μια λαχτάρα που κοντά τέσσερα χρόνια τώρα αυξάνεται..δεν χάνεται...ένα κρασί είναι ο ερωτάς μου για σένα..όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο ποιοτικός...κοιτάω τα μάτια σου και νιώθω να κατοικώ πάνω στα ματοκλαδά σου...και από κει πάνω παρατηρώ τον κόσμο...Μέσα από σένα βλέπω κι εγώ την πλάση...Χωρίς εσένα δεν θέλω να δω τίποτα,δεν με αφορά τίποτα...Δεν με αφορά ο ήλιος...αν έχει σύννεφα ή βρέχει...γιατί χωρίς εσένα δεν υπάρχει τίποτα να μου τραβά την προσοχή!!!Μείνε δίπλα μου...


Καλή μας συνέχεια στο ταξίδι..εύχομαι οι άνεμοι να είναι με το μέρος μας...

Το γκρινιάζειν εστί φιλοσοφείν!!!

Χαμηλωμένα μάτια,χέρια ακουμπισμένα στα μαγουλάκια,γόνατα κοντά στο στήθος...Τα μαλλιά μπροστά στο πρόσωπο σε μια προσπάθεια να κρύψουν το βλέμμα από τους άλλους..Αναιπαίσθητο κούνημα του κορμιού μπρος-πίσω...Σημάδια θυμού και στη δική μου περίπτωση. . .επερχόμενης γκρίνιας!!!
Λένε πως είμαι γκρινιάρα ή όπως ο καλός μου με έχει βαφτίσει χαιδευτικά(παρηγοριά στον άρρωστο αν θέλετε τη γνώμη μου,διότι όπως και να το πεις η ουσία δεν αλλάζει)γκρινιαρόγατο...Είναι εκείνες οι ώρες που νιώθω πως μου φταίνε όλα ή μάλλον για την ακρίβεια δεν ξέρω τι από όλα μου φταίει...Ή σε καταστάσεις πίεσης που ξέρω τι με επηρεάζει αλλά λόγω διάφορων παραγόντων δεν μπορώ να το συζητήσω(όπως θα ήθελα)με αποτέλεσμα να βράζω στο ζουμάκι μου σε χαμηλή φωτιά για να δέσει η σάλτσα μου καλύτερα...Όπου σάλτσα η χάλια διάθεσή μου που δεν με αφήνει ήσυχη να ευχαριστηθώ το καφεδάκι μου στην αγκαλιά του παρά μου τραβάει το φορεμά για να μην με αφήσει να ηρεμήσω...
Οι παράγοντες που επηρεάζουν τον βαθμό γκρίνιας μου δεν είναι η αποτυχημένη βαφή των μαλλιών μου,ούτε η μόδα που προστάζει φέτος παπούτσια με ψηλό τακούνι στα οποία δεν δύναμαι να ισορροπήσω πόσο μάλλον να περπατήσω...Δεν γκρινιάζω για την υψηλή τιμή της φιάλης στα κέντρα της παραλιακής..πάω στο κουτουκάκι και πίνω ένα κιλό κρασάκι και νιώθω βασίλισσα...Δεν γκρινιάζω επειδή το budget μου δεν αρκεί για να πάρω τη νέα τσάντα της benetton...θα πάρω την απομιμησή της από τη λαική και θα πω κι ευχαριστώ...
Γκρινιάζω όταν νιώθω ότι κάνω πράγματα και δεν αναγνωρίζονται..όταν κάνεις κάτι για να βοηθήσεις και διαπιστώνεις ότι θεωρείται απλά δεδομένο...Όχι δεν ζητάω υλικά ανταλλάγματα...αρκούν μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστώ...μία γλυκιά κουβέντα...ένα χάδι..Σαφώς και υποστηρίζω την παροιμία "κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό"αλλά πουθενά δεν θυμάμαι να λέει ότι θα το πετάξει ο άλλος τον οποίο βοήθησες...
Όπως έχω πει άπειρες φορές είμαι ένας παράξενος και δύσκολος άνθρωπος με τις καλές και τις άσχημες πλευρές μου...Τουλάχιστον προσπαθώ να βοηθάω..Σίγουρα κάνω λάθη και γκρινιάζω άπειρες φορές...αλλά αγαπάω πολύ και παντοτινά!!!

Τα φιλιά μου σε όλους σας με καραμελένιες ευχές για καλό σαββατοκύριακο χωρίς γκρίνιες!!!!

Βοήθα με,να σε βοηθώ,να χαλάσουμε το δεσμό!!!

Προχτές το βράδυ έτυχε να βρίσκομαι στο σπίτι μιας φίλης για καφεδάκι μαζί με άλλες κοπέλες προκειμένου να ξεφύγουμε λιγάκι από όλον αυτόν τον κυκεώνα της εξεταστικής...Η κουβέντα γύρισε φυσικά στις σχέσεις...Το αιώνια επίκαιρο θέμα...Προβληματίστηκα τόσο πολύ από όλα αυτά που άκουσα και σας τα παραθέτω λοιπόν εδώ...
Εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι το να παίζεις σε διπλό ταμπλό είναι άκρως φυσιολογικό...Δηλαδή δεν είσαι ικανοποιημένη από τη σχέση σου πας με άλλον τόσο απλά...και ζητάς και τα ρέστα με την παροιμιώδη ατάκα:"Εγώ του είπα ότι έχουμε πρόβλημα αλλά εκείνος δεν καταλαβαίνει"...Κι αφού εκείνος δεν καταλαβαίνει γιατί δεν τον χωρίζεις λοιπόν να πας παρακάτω παρά του τα φοράς και κοιμάσαι και ήσυχη από πάνω;;;Πας δηλαδή με άλλον τόσο εύκολα ρε γαμώτο;;;και μετά;;;πως μπορείς και κοιμάσαι μετά;;;Πώς μπορείς και κοιτάς τον άλλο στα μάτια χωρίς να τα χαμηλώνεις;;;Πως τρως,χαίρεσαι,βγαίνεις και πίνεις τον καφέ σου ήρεμη και ήσυχη;;;και μετά όταν και καλά τα ξαναβρίσκετε πως μπορείς να έχεις το άγγιγμα ενός άλλου κορμιού επάνω σου;;;;Γιατί το άγγιγμα δεν φεύγει ποτέ μ 'ακούς;;;ΠΟΤΕ!!!Πάντα θα υπάρχει μία αμυδρή φευγαλέα υποψία του άλλου κορμιού επάνω σου...Να θυμίζει ότι όχι μόνο δεν προσπάθησες για τον άνθρωπο σου αλλά με την μεγαλύτερη ευκολία τον παρέκαμψες και πήγες στον επόμενο...Πώς πληγώνεις έτσι έναν άνθρωπο;;;
Δεν ξέρω ίσως εγώ τελικά να παραείμαι συντηρητική...Ίσως να θεωρείται άκρως φυσιολογικό όταν έχεις προβλήματα στη σχέση σου να μην τα συζητάς αλλά να την κρατάς καβάτζα και να ψάχνεσαι παράλληλα...Κι άμα δεν βρεις τίποτα καλύτερο εντάξει μωρέ και τι έγινε περιμένει ο άλλος ο οποίος δεν έχει ιδέα για το "φόνο"..Ωραίες ανθρώπινες σχέσεις έχουμε...Μπράβο μας...Ακόμα και προβλήματα να έχεις είναι άκρως λογικό...Συζήτησε τα κι αν δεις ότι δεν μπορείς να βγάλεις άκρη χώρισε και πήγαινε παρακάτω...Όχι έτσι όμως...Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με την καρδιά ενός άλλου ανθρώπου ρε γαμώτο...

Δεν ξέρω λένε ότι ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα λόγω του μυαλού του..Κι ερωτώ αφού ξεχωρίζουμε γιατί έχουμε γίνει ζούγκλα;;;

Πέτα με ψηλά στον αέρα!!!

Αφορμή για αυτό το ποστ είναι μία μορφή ακαταστασίας την οποία λατρεύω πραγματικά...Μία ακαταστασία που κάνει τον χώρο να φαίνεται πιο καθαρός και τακτοποιημένος από ποτέ...Είναι το χάος των πεταμένων ρούχων στο πάτωμα δίπλα από το κρεββάτι...Ρούχα που πετιούνται άτσαλα από δω κι από κει για να βρεθούν οι εραστές γυμνοί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου...Απαλλαγμένοι από αυτά αφήνονται να κουβεντιάσουν σε μια γλώσσα που κάνει και το πιο καλοστημένο πρόγραμμα επικοινωνίας να χλωμιάζει...Όσο πιο κουβαριασμένα τα ρούχα τόσο πιο μεγάλη η λαχτάρα...Πλέκονται κι αυτά μεταξύ τους να γίνουν ένα όπως οι κάτοχοί τους...Να αιχμαλωτίσουν τις μυρωδιές το ένα από το άλλο έτσι ώστε μετά όταν θα ξαναφορεθούν μία υποψία μυρωδιάς του άλλου κορμιού να έχει βρει καταφύγιο μέσα στις ίνες τους ...να θυμίζει στιγμές έντασης,πάθους...να σε κάνει να θες ακόμα περισσότερο να χαθείς για μία ακόμη φορά μέσα στον άλλο...

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί!!!

Με αφορμή ένα ποστάκι του αγαπητού Βαλίδορου του χιλιοκομματιασμένου παίρνω αμπάριζα και βγαίνω για να παραθέσω τους λόγους που τα ζευγάρια τόσο σαν ενιαίο σύνολο, αλλά και ως ξεχωριστές οντότητες δεν αντέχουν τις περισσότερες φορές την δοκιμασία του στρατού!!!Ξεκινάμε λοιπόν...

• ΑΠΟΣΤΑΣΗ:βρίσκεσαι σε ένα μέρος που μέχρι τώρα είτε αγνοούσες την ύπαρξη του,είτε το γνωρίζεις από εκείνο το μάθημα γεωγραφίας που είχες αναγκαστεί να προσέξεις επειδή ο καθηγητής σε είχε απειλείσει με ωριαία...Όσο μακριά κι αν φτάσει το βλέμμα σου,δεν μπορείς να αντικρίσεις το σπίτι σου...Είσαι μακριά από όλους όσους αγαπάς και φυσικά από εκείνη!!!
• ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ:η ζωή σου που μέχρι τώρα εξελίσσοταν σε ένα άλλο επίπεδο τώρα κυλά ανάμεσα σε καθάρισμα ταψιών και απολύμανση τουαλετών...Τα χείλη σου τις περισσότερες φορές κινούνται για να σχηματίσουν την λέξη "ΜΑΛΙΣΤΑ" προκειμένου να ικανοποιήσεις την κάθε παράδοξη διαταγή οποιουδήποτε ανώτερου...Τις ελάχιστες ώρες που βάζεις τα ακουστικά στα αυτιά σου για να μην τους ακούς,όπως τότε στην εφηβεία σου όταν σε κατσάδιαζε η μάνα σου για κάποιο παρατημένο ρούχο,σε παίρνει ο ύπνος στις πρώτες νότες για να σε ξυπνήσει λίγες στιγμές αργότερα ο θαλαμοφύλακας για την επόμενη σκοπιά!!!!
• ΜΟΝΑΞΙΑ:είσαι μόνος,είναι μόνη...κι ας έχει εκείνη την πολυτέλεια να είναι σπίτι της...Δεν έχει εσένα κι αυτό φθάνει...Όλοι τη ρωτάνε τι κάνεις και πως τα περνάς κι εκείνη μηχανικά απαντάει καλά...Σε ποιον να μιλήσει και ποιος να την καταλάβει ρε γαμώτο...Σε ψάχνει ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους αλλά το χαμόγελό σου δεν είναι πουθενά για να την καθησυχάσει...Τα βράδια δεν μπορεί να την πάρει ο ύπνος και προσπαθεί να σου κάνει παρέα στις σκοπιές παρόλο που ξέρει πόσο ηλίθιο ακούγεται...
• ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ:διότι μπορεί εκείνη να θέλει να κάνει το τηλέφωνο σκουλαρίκι τις ώρες που είσαι εξοδούχος,αλλά εσύ έχεις ανάγκη να πιεις έναν καφέ ή μία μπύρα χωρίς να ακούς κανέναν...Ειδικά όταν το κυριότερο θέμα συζήτησης σας είναι το πόσο πολύ λείπετε ο ένας στον άλλο!!!Θέλεις την ηρεμία σου ενώ το μόνο που κερδίζετε σε κάθε τηλεφώνημα είναι εκείνη να κλαίει γοερά κι εσύ να βρίσκεσαι στη θέση του παρηγορητή...Εσένα ποιος θα σε παρηγορήσει ρε γαμώτο;;;;;
• Η ΠΑΓΙΔΑ:κι εκεί που λες ότι βγήκε επιτέλους η μετάθεση μου και θα είμαι επιτέλους δίπλα στο σπίτι μου πέφτετε τόσο εσύ,όσο και εκείνη στη μεγαλύτερη παγίδα...στο ότι πιστεύετε ότι γύρισε η ζωή στους κανονικούς της ρυθμούς...Εκείνη διαπιστώνει ότι ότι ο καλός της δεν έχει ανάγκη να την βλέπει 25 ώρες το εικοσιτετράωρο κι ότι θέλει να μένει και μόνος του...Μα τόσον καιρό μόνος του δεν ήτανε ρε γαμώτο;;;Μήπως δεν με θέλει πια;;;Μήπως θέλει να χωρίσουμε;;;Γιατί άλλαξε τόσο και δεν μου δίνει σημασία;;;Καταφεύγεις λοιπόν στην γκρίνια με αποτέλεσμα να κάνεις χειρότερα τα πράγματα...Από την άλλη εκείνος έχει ανάγκη από τα πάντα!!!Θέλει να κοιμηθεί στα σεντονάκια του,να φάει σπιτικό φαηγτό,να αράξει στον υπολογιστή του με τις ώρες να ακούει την αγαπημένη του μουσική στην ένταση που γουστάρει...και φυσικά να περάσετε καλά μαζί...Όμως με τις φωνές και τους καυγάδες σε συνδυασμό με τις υπηρεσίες στο στρατόπεδο μόνο αυτό δεν είναι εφικτό...Νεύρα,ένταση και θυμός είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι μέρες σας...

Ηρεμήστε...Δεν συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά!!Ούτε εσύ αγαπητή μου έγινες μία μέγαιρα που δεν ενδιαφέρεται για τις ανάγκες του άλλου,ούτε κι εσύ αδιάφορος και παρτάκιας...Απλώς έχετε κουραστεί κι οι δυο σας πάρα πολύ από όλα αυτά...Συζητήστε με ηρεμία και βρείτε την δική σας χρυσή τομή...Άλλωστε για να είστε ακόμα εδώ κάτι λέει αυτό...Να είστε απόλυτα περήφανοι που τα καταφέρατε...και όλα θα πάνε καλά!!!!Όσο για σας οι οποίοι βρίσκεστε στην αρχή να θυμάστε ότι με το να κλαίτε την μοίρα σας δεν βγαίνει απολύτως τίποτα(κυρίως για τις κοπέλες αυτό)...Ηρεμήστε...Θα είναι σίγουρα δύσκολο,αλλά όχι ακατόρθωτο...Στηρίξτε όσο πιο πολύ μπορείτε τόσο τους αγαπημένους σας,όσο και τους ίδιους σας τους εαυτούς...Πάρτε βαθιά αναπνοή και.....καλό σας ταξίδι!!!!!!!!!!!!!

Υστ:Έστω και καθυστερημένα θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους σας χρόνια πολλά,γλυκά και καραμελένια...με υγεία τόσο σωματική,όσο και ψυχική...με ευτυχία...και με ειρήνη στον κόσμο!!!!!!!!!!!!!!!!!Να 'μαστε καλά πάντα ν'ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε....