Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Είμαστε ξαπλωμένοι και με κρατάς στην αγκαλιά σου...Έχεις ξαπλώσει σε στάση σχεδόν καθιστή έτσι ώστε να βρίσκομαι προστατευμένη στον υπέροχο ίσκιο του κορμιού σου...Γέρνεις από πάνω μου και κοιταζόμαστε...Καθρεφτίζομαι στις σοκολατένιες λίμνες των ματιών σου...Με ρωτάς αν νιώθω καλά τώρα που επιτέλους επανερχόμαστε στην αρχική μας κατάσταση...Σου απαντώ ότι κάθε μέρα νιώθω να σ'αγαπάω όλο και πιο πολύ...Έρχονται κάτι ώρες όμως που φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω και θα ξεκινήσει πάλι ο εφιάλτης...ότι πάλι θα τσακωνόμαστε κι εγώ θα κρύβομαι σαν τρομαγμένο γατί κάτω από το κρεββάτι μου...Στους μήνες που πέρασαν έγιναν πολλά κι ειπώθηκαν ακόμα περισσότερα...Πράγματα άσχημα..Λόγια σκληρά!!!Κάθε μέρα σκέφτομαι όλα αυτά που έγιναν και τα νιώθω κάθε μέρα να απομακρύνονται...και γαληνεύω...Ξέρω ότι το απόγευμα μετά τη δουλειά θα σε δω...και θα χαλαρώσουμε κάνοντας κάτι μαζί!!!Με ακούς ξανά...με προστατεύεις,με στηρίζεις...Με ηρεμεί η παρουσία σου δίπλα μου...Ακούω τη φωνή σου μεστή και ευωδιαστή σαν κεχριμπαρένιο μέλι...Με κάνεις ευτυχισμένη...και απ'ότι μου είπες σε κάνω κι εγώ!!!Είμαι περήφανη που μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα έντονων προβλημάτων αρχίζουν τα πράγματα και στρώνουν σιγά-σιγά!!!Είμαι περήφανη που δεν ακολουθήσαμε την εύκολη οδό και δεν χωρίσαμε!!!Που δεν ξεσπάσαμε το θυμό μας σε ευκαιριακά και πρόστυχα σεντόνια...Είμαι περήφανη για σένα... για το πολύχρωμο ψηφιδωτό της προσωπικότητας σου...με τα εβένινα και τα πορφυρά κομμάτια του...Πολλές φορές με έφερες σε σημείο να μην σε αναγνωρίζω και κατά συνέπεια να μην αναγνωρίζω ούτε και τον ίδιο μου τον εαυτό!!!Έγινες πολλές φορές σκληρός κι απότομος...Έγινα μίζερη και ανασφαλής...Ακόμα έρχονται κάτι ώρες που φοβάμαι,που τρέμω...είναι οι ώρες που θα θυμηθώ όλα αυτά που έγιναν..σίγουρα δεν ήταν όσο σοβαρά θα μπορούσαν να είναι όμως για μένα υπήρξαν κάτι παραπάνω από σοβαρά!!!Μ'αγκαλιάζεις και νιώθω σαν μωρό...Μέσα στο γλυκόπιοτο φιλί σου λιώνω τις πίκρες και σε νιώθω κοντά μου ξανά..Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες όλο αυτό το διάστημα...Για μένα είσαι κάτι παραπάνω από όλη μου τη ζωή...Είσαι ο λόγος που υπάρχω...που αναπνέω...τι κι αν με πλησιάσει κάποιος..δεν θα είναι εσύ...Δεν πρόκειται ποτέ να μετανιώσω για την ακλόνητη πίστη μου σε σένα...Σ'αγαπάω...Τρελαίνομαι να σ'ακούω να μιλάς...λιώνω από τον θαυμασμό και τη λαχτάρα..Μια λαχτάρα που κοντά τέσσερα χρόνια τώρα αυξάνεται..δεν χάνεται...ένα κρασί είναι ο ερωτάς μου για σένα..όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο ποιοτικός...κοιτάω τα μάτια σου και νιώθω να κατοικώ πάνω στα ματοκλαδά σου...και από κει πάνω παρατηρώ τον κόσμο...Μέσα από σένα βλέπω κι εγώ την πλάση...Χωρίς εσένα δεν θέλω να δω τίποτα,δεν με αφορά τίποτα...Δεν με αφορά ο ήλιος...αν έχει σύννεφα ή βρέχει...γιατί χωρίς εσένα δεν υπάρχει τίποτα να μου τραβά την προσοχή!!!Μείνε δίπλα μου...


Καλή μας συνέχεια στο ταξίδι..εύχομαι οι άνεμοι να είναι με το μέρος μας...