Μνήμες από ένα Χρυσάνθεμο...

Έπαψα να γράφω..δεν προλάβαινα με όλα αυτά που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό...Έγιναν τόσα πολλά...Θέλω να μιλήσω για όλα εκείνα που τόσο καιρό που πρόσφεραν άφθονη θλίψη,στεναχώρια αλλά και με προίκισαν με τρομερή δύναμη...

Το Χρυσάνθεμό μας έφυγε για πάντα...Δεν μαράθηκε...ίσα ίσα το αντίθετο...έλαμψε σαν ήλιος,καθρεφτίστηκε στην πιο καταγάλανη θάλασσα κι ύστερα ένας δυνατός άνεμος μας το πήρε...Τόσο καιρό πάλευε αλλά δυστυχώς η αρρώστια ήταν πιο δυνατή...αναμετρήθηκε μαζί της σώμα με σώμα...με όλο της το είναι στραμμένο σε μια μάχη που τελικά ήταν από καιρό χαμένη...Έχασε ναι...αλλά δεν ηττήθηκε...έφυγε με το χρυσαφένιο κεφαλάκι της ψηλά...

Όλοι σας νομίζετε είμαι σίγουρη ότι το Χρυσάνθεμο ήταν η μητέρα μου...κι όμως όχι...ήταν η μητέρα του καλού μου...ή αλλιώς σε πιο παραδοσιακά ελληνικά η πεθερά μου....Υπήρξε η πιο σοκολατένια πεθερά του κόσμου...Ακριβοδίκαιη με τρομερή αίσθηση της δικαιοσύνης...Τολμηρή,προοδευτική και πολύ νέα...Πανέμορφη ακόμα και σε δύσκολες στιγμές...Γιατί τελικά η ομορφιά πηγάζει από μέσα...όσο πιο όμορφα νιώθουμε εκεί,τόσο πιο πολύ λάμπουμε απ'έξω...Είχε την πιο δυνατή φωνή που έχω ακούσει..την πιο βροντερή...είχε τόσα κότσια όσα χρειάζονται για να καταφέρει το ακατόρθωτο...ακόμα κι υπό αυτές τις συνθήκες εκείνη κανόνιζε την κατάστασή της και μίλαγε με τους γιατρούς....

Έφυγε κι άφησε ένα τρομερό κενό πίσω της...ένα σπίτι να κραυγάζει την απουσία της...ξέρετε είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις ότι κάτι πρόκειται να συμβεί,αλλά είναι ακατόρθωτο όταν τελικά συμβαίνει...3 χρόνια νοσοκομεία...3 χρόνια πόνος...3 χρόνια χωρίς χαρά...3 χρόνια να βλέπεις όλες τις αδικίες της ζωής μέσα σε ένα νοσοκομείο...να γνωρίζεις όλο το νοσηλευτικό προσωπικό,τους γιατρούς ακόμα και τις κυρίες της απέναντι "καφετέριας" όταν πήγαινες για να της κρατήσεις συντροφιά...

Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πάρα πολλά...έμαθα ότι η ζωή δεν είναι εύκολη αλλά όχι για να μιζεριάσω αλλά για να την εκτιμήσω περισσότερο...έμαθα μαζί με τον καλό μου να ανταπεξερχόμαστε σε καταστάσεις δύσκολες...καταστάσεις όπου η καλοπέραση φυσικά δεν ισχύει τις περισσότερες φορές...καταστάσεις που πρέπει απλά να βάλεις τον εαυτό σου κάτω...πολύ κάτω όμως...Πολλοί μας ρωτούσαν πως αντέχαμε και πως αντέχουμε ακόμα και τώρα...Είναι πολύ απλό..όταν υπάρχει αγάπη τα πάντα μπορούν να συμβούν...αρκεί να θέλεις συνειδητά και να μην βάζεις τον εγωισμό και την καλοπέρασή σου πάνω απ'όλα...

Νιώθω πολύ δυνατή και περήφανη για κείνη αλλά και για μας...Για όλα αυτά που μας έμαθε...Την χρειάζομαι πολύ κοντά μου κι ας είμαι φαινομενικά μια ξένη προς εκείνη...κι όμως πονάω σαν να έχασα την μάνα μου κι εγώ...Γιατί ουσιαστικά κι εγώ τη μάνα μου έχασα...όταν αγαπάς τον άλλον τόσο πολύ δεν μπορείς παρά να αγαπάς και τους δικούς του ανθρώπους...Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος ήταν το Χρυσάνθεμο...

Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες από τότε...Δυσκολεύομαι σε πολλά πράγματα στην καθημερινότητα...αλλά βλέπω τα μάτια σου αγάπη μου και παίρνω κουράγιο...Δεν θα πω τις κλασσικές βλακείες ότι και καλά τώρα έχεις εμένα...Θα σου πω απλά ότι θα είμαι ουσιαστικά κι ειλικρινά δίπλα σου...Όπως τόσα χρόνια είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο...

Μανούλα μου δεν ξέρω προς τα που να κοιτάξω για να σε δω...Χαίρομαι που δεν πονάς πια...εύχομαι να μας βλέπεις ακόμα...είναι πολύ δύσκολα όλα αυτά...Έβλεπα το πέτρινο σπίτι σου και δεν ήθελα να πιστέψω ότι εσύ ήσουν μέσα εκεί...όσο και αν ήξερα ότι έφυγες και δεν πρόκειται ποτέ να σε ακούσω να φωνάζεις ξανά...ποτέ δεν θα σε ακούσω να μου ζητάς καφέ...ποτέ δεν θα ξανακοιτάξουμε μαζί περιοδικά με είδη διακόσμησης και σπιτιού...ποτέ δεν θα με συμβουλεύσεις ξανά...Ξέρω όμως ότι ήσουν περήφανη για μας και χαίρομαι που πρόλαβες να μου το πεις...κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια γιατί ξέρω ότι σε βοήθησα...Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι δεν θα είσαι στη χαρά μας όταν έρθει,ούτε θα σε ξανακούσω να με λες "κοριτσάκι" όταν σηκώνεις το τηλέφωνο...

Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά...Ξέρω ότι οι πιθανότητες να τα ακούσεις είναι ελάχιστες...αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι προσπάθησα για να είσαι χαρούμενη...

Εύχομαι να τους κάνεις άνω κάτω ακόμα κι εκεί και να τους μάθεις ότι η ζωή θέλει κότσια...

Μου λείπεις ...

Καλό σου ταξίδι Μαμά-Χρυσάνθη!!!