Το Σώμα μετά από απουσία αρκετών μηνών από τα βλογιακά δρώμενα επιστρέφει για να δώσει και κείνο με τη σειρά του την δική του εκδοχή σε ένα θέμα που πρωτοξεκίνησε η Razz και συνέχισε ο Βαλίδορος...Επειδή λοιπόν το θέμα με άγγιξε παίρνω την σκυτάλη, για να παραθέσω κι εγώ την άποψή μου πάνω στο θέμα η οποία ταυτίζεται με εκείνη των παιδιών...
Περί γονιμότητας ο λόγος λοιπόν ή μάλλον για να είμαι πιο συγκεκριμένη περί μητρότητας ή πατρότητας...ή σε πιο απλά ελληνικά είναι απαραίτητο να αποκτάμε παιδιά;;;
Σαν άνθρωπος πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι αναγκαστικό αν πραγματικά δεν το θέλουμε...κι ιδιαίτερα όταν μας το επιβάλλει η κοινωνία, η εκκλησία κτλ...Αν δηλαδή πέσεις θύμα βιασμού και μείνεις έγκυος είναι απαραίτητο να κρατήσεις το παιδί διαφορετικά είναι αμαρτία..ενώ το να κρατήσεις ένα παιδί που στο πρόσωπό του θα αντικρίζεις κάθε μέρα το σκοτεινό βλέμμα και τη βρωμερή ανάσα του βιαστή σου είναι καλύτερο...Αν απλά δεν νιώθεις έτοιμος να γίνεις γονιός πρέπει να το κάνεις μόνο και μόνο για να συνεχίσεις το όνομά σου κι ας το κάνεις δυστυχισμένο...ή ακόμα χειρότερα αν είσαι παντρεμένη με έναν άνθρωπο ο οποίος σε αγνοεί και σε απατά συστηματικά με το να του κάνεις ένα παιδί θα λύσεις όλα σου τα προβλήματα...
Τα παιδιά δεν είναι λύση ανάγκης, ούτε μια μπλούζα που δεν σου κάνει και θα την επιστρέψεις στο κατάστημα...Δεν μπορείς να παίζεις με την ύπαρξη ενός ανθρώπου επειδή εσύ θέλεις να αποδείξεις τον ανδρισμό σου στο χωριό σου φίλε μου...
Επιπλέον το άλλο που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι το ότι για να θεωρείς ένα παιδί δικό σου πρέπει απαραίτητα να το έχεις γεννήσει...Αν ας πούμε μία γυναίκα δεν μπορεί να κάνει παιδιά πρέπει να τραβήξει του Χριστού τα πάθη παρά να προβεί σε μία υιοθεσία...Κι όμως η υιοθεσία είναι μία απόλυτα συνειδητοποιημένη πράξη...Τα υιοθετημένα παιδιά δεν έρχονται ποτέ κατά λάθος, ενώ τα βιολογικά έρχονται και κατά λάθος...Ειδικά σε περιπτώσεις όπου υπάρχει κάποια ασθένεια στην οικογένεια σοβαρή, η υιοθεσία σου χαρίζει τη χαρά του να κρατήσεις ένα παιδί στην αγκαλιά σου χωρίς να ρισκάρεις αργότερα την ίδια του τη ζωή...
Τα παιδιά είναι ότι πιο όμορφο...είναι μικρές ηλιαχτίδες με ζαχαρένια ματούθια...αλλά το θέμα είναι ότι κάνουμε ένα παιδί όχι για να πάρουμε εμείς αργότερα ανταλλάγματα από αυτό επειδή το φέραμε στο κόσμο...Δεν είναι σύμβαση αορίστου χρόνου...αν θέλεις να σε σέβεται το παιδί σου πρέπει πάνω από όλα να το σεβαστείς κι εσύ...Να του προσφέρεις την αγάπη σου αφειδώλευτα και χωρίς απαιτήσεις...Να του δώσεις τα ερεθίσματα αλλά και τα ερείσματα για να γίνει ένας καλλιεργημένος και ουσιαστικός άνθρωπος κι όχι ακόμα ένα γρανάζι στη μηχανή του συστήματος...να του δώσεις ένα περιβάλλον για να μεγαλώσει ήρεμο κι ευτυχισμένο κι όχι να τσακώνεσαι με τον πατέρα του και να τον υποτιμάς...αν θέλεις να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο να είσαι σίγουρος και για τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει στη ζωή σου...όχι να πεις έλα μωρέ έτυχε...τι πάει να πει έτυχε;;;
Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να φέρει πιο πολλά παιδικά χαμόγελα...πιο ουσιαστικά χαμόγελα στους μεγαλύτερους...γεμάτα έρωτα κι αγάπη...κι αν θέλετε να αποκτήσετε τόσο πολύ ένα παιδί(εσείς όχι οι γύρω σας για σας)τότε με το καλό...και να φροντίσετε να παραμείνετε και εσείς παιδιά δίπλα του...αλλά και ερωτευμένοι με τον σύντροφό σας, για να μην καταντήσετε όταν το παιδί μεγαλώσει και φύγει να πείτε "μείναμε δύο κούτσουρα"...
Καλό σας βράδυ...
