ΑΗΔΙΑ...

Δεν γράφω εδώ και πολύ καιρό...ίσως γιατί δεν έβρισκα κάτι καινούργιο να πω..ίσως γιατί τα έχουν πει όλοι όλα πριν από μένα...ίσως γιατί βαρέθηκα όλη αυτή την κατάσταση...

Μα πιο πολύ από όλα γιατί μπούχτησα από τα μεγάλα και πομπώδη λόγια όλων των "μεγάλων" που είναι απείρως πιο μικροί από τα μυρμήγκια που περπατάνε στο χώμα...κι είναι πιο μικροί γιατί σε αντίθεση με τα μυρμήγκια τα οποία παλεύουν νυχθημερόν για να εξασφαλίσουν την τροφή τους, εκείνοι αρπάζουν όχι μόνο τη μπουκιά από το στόμα μας, όχι μόνο το πιάτο, αλλά και την ύπαρξη μας ολάκερη...

Εκμηδενίζουν την απόσταση ανάμεσα στο ευ ζην και την επιβίωση κάνοντας το σενάριο του να βρίσκεσαι Κυριακή μεσημεράκι στο Θησείο για ουζάκι να φαντάζει ένα κακόγουστο αστείο...Αφού έφαγαν και χώνεψαν και με το παραπάνω τους κόπους όλων μας, μας πέταξαν και ένα σηκώνουμε τα χέρια ψηλά μα θα πάλέψουμε ταυτόχρονα ,το οποίο πολύ απλά μεταφράζεται σε ένα: Θα φάμε και τα υπόλοιπα...

Τόσο απλά και χωρίς καμία απολύτως τύψη..Ποσώς τους νοιάζει αν εσύ νέε μου δεν έχεις δουλειά και δουλεύεις από δω κι από κει..Ποσώς νοιάζονται αν εσύ οικογενειάρχη φίλε μου έχεις ένα δάνειο που τρέχει και πόσα στόματα να θρέψεις...Ποσώς κόπτονται για τον κόσμο που αυτοί δημιούργησαν...

Και από την άλλη έχουμε ακόμα τα κλασσικά δρώμενα της πολιτικής να διαδραματίζονται στο ίδιο σκηνικό...με την αποφυγή των ευθυνών πρωταγωνίστρια όπως πάντα...Και τους υπόλοιπους από τα σπίτια τους να παίρνουν μέρος και να υποστηρίζουν ακόμα άλλος τον "Γιωργάκη", άλλος τον "Κωστάκη", κι άλλος την "Αλέκα"... Κούνια που σας κούναγε γιατί ουσιαστικά το παιχνίδι τους παίζετε τόσα χρόνια...Όλοι τους ίδιοι είναι γιατί πολύ απλά η καρέκλα είναι γλυκιά...

Επαναπαυτήκαμε όλοι στις δάφνες ενός αρχαίου πολιτισμού και δρέπουμε καρπούς που άλλοι φύτεψαν και καλλιέργησαν...Ποιος χρυσός αιώνας του Περικλή και πράσινα άλογα...Αλλά θα μου πείτε και τώρα χρυσός αιώνας είναι μόνο που τον χρυσό αυτό τον χαίρονται λίγοι...

Με πρώτους και καλύτερους τους "εκπροσώπους" του Θεού που έχουν ξεχάσει τα περί φιλανθρωπίας αφού οι καιροί είναι δύσκολοι...

Βαρέθηκα...Σε ένα κράτος που όλοι θέλανε να γίνουν Δημόσιοι υπάλληλοι και κοροιδευαν εκείνους που απασχολούνταν στον ιδιωτικό τομέα τώρα όλοι αυτοί κλαίνε τη μοίρα τους...Αν και δεν ξέρω αν λεγόμαστε κράτος με τέτοιο δημόσιο τομέα που εκατό κόκκινα φανάρια δεν μπορούν να περιγράψουν το πόσο μπουρδέλο είναι...Τι να πω...Σίγουρα δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι για να μην παρεξηγηθώ..Υπάρχουν παντού διαμάντια ακόμα και μέσα στις πιο δύσοσμες ακκαθαρσίες..όμως είναι ελάχιστοι..ελάχιστοι ρε γαμώτο...
Γιατί όλοι θέλουν να πληρώνονται για να κάθονται;;;Γιατί ρε γαμώτο;;;Γιατί κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και καθόνται μπροστά σε αυτό το χαζοκούτι που μόνο να αποβλακώνει ξέρει;;;
ΞΥΠΝΗΣΤΕ!!!
ΑΣ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ!!!
Κι αν μη τι άλλο ας φροντίσουμε να επικοινωνούμε περισσότερο και ουσιαστικότερα πρώτα με τον εαυτό μας και εν συνεχεία και με τους άλλους...

365 μέρες μετά...

Παράξενο πράγμα ο χρόνος...εκεί που νομίζεις ότι μοιάζει με αργοκίνητο καράβι, εκεί φυσάει αεράκι,ανοίγει πανιά και τρέχει ξέφρενα ανάμεσα σε λεπτά, μέρες, ώρες και δευτερόλεπτα...Εκεί που βλέπεις παντού Χριστουγεννιάτικα δέντρα, βρίσκεσαι ξαφνικά να τσουγκρίζεις πασχαλινά αυγά και την επόμενη στιγμή κάτω από μια ομπρέλα με θέα τη θάλασσα μπροστά σου...

Του έχουν αποδώσει πολλές ικανότητες με μεγαλύτερη το ότι μπορεί να γιατρέψει πληγές...Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό όμως...δεν ξέρω αν μπορούν να γιατρευτούν όλες οι πληγές εντελώς...Μπορούν σίγουρα να πονάνε κάπως λιγότερο, αλλά το σημάδι τους κατοικεί πάνω στο δέρμα σου για να μην ξεχάσεις ποτέ όσο ζεις...

Πέρασε ένας χρόνος που το Χρυσάνθεμό μας έφυγε για άλλες πολιτείες...Δεν ξέρω πως πέρασε αυτός ο χρόνος...Αυτό που ξέρω είναι ότι συνεχίζει να μου λείπει...ακόμα μπαίνω μέσα στο σπίτι και περιμένω να ακούσω τη φωνή της να μου ζητάει να της φτιάξω καφεδάκι..εκείνο το φραπεδάκι γλυκό,χωρίς γάλα με πάρα πολλά παγάκια...Τη θυμάμαι με τις ώρες να συζητάμε για τόσα πολλά θέματα...να βλέπουμε ταινίες...

Έρχονται ώρες που δεν θέλω να το πιστέψω...παλεύω όμως και συνεχίζω γιατί κι η ίδια έτσι θα το ήθελε...

Νιώθω περήφανη που τη γνώρισα και που έζησα μαζί της 3 υπέροχα χρόνια...εύχομαι να μας βλέπει και να μας καμαρώνει και να περνάει καλά εκεί που βρίσκεται...να χαμογελάει και να μας προστατεύει, όπως έκανε πάντα...

Μανούλα μου γλυκιά Σ'αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ!!!

Δεν έπαψα ούτε στιγμή να σε σκέφτομαι και να σε ζητάω δίπλα μου...

Δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις..αλλά να ξέρεις ότι ζεις για ΠΑΝΤΑ μέσα μας...

Και για όλους μας μια ευχή: ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ & ΑΛΗΘΕΙΑ!!!