Πώς μας ταξιδεύει ένας καφές...

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόση αγάπη κρύβεται στη φράση να:"Να σου φτιάξω ένα καφεδάκι;;;"...Το Σώμα επιστρέφει λοιπόν για να αποδείξει για άλλη μια φορά το κουλό μέρος του χαρακτήρα του καθώς και την αγάπη του για τα απλά και καθημερινά πράγματα...

Το λοιπόν έχουμε και λέμε...Η σχέση μου με τον καφέ είναι μία σχέση πολύχρονη και απόλυτα αρμονική...Λατρεύω όλα τα είδη του καφέ και γενικά την ιεροτελεστία του μέχρι να σερβιριστεί στο ποτηράκι μου...Μου φαίνεται απόλυτα μαγικό το πως δένουν ο καφές με τη ζάχαρη και δημιουργούν το τονωτικό αυτό ρόφημα....αλλά πέρα από όλα αυτά για μένα ο καφές σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα...





Το να ξέρει κάποιος πως πίνεις τον καφέ σου σημαίνει αυτόματα ότι γνωρίζει μία πτυχή του χαρακτήρα σου...Σκεφτείτε πώς είναι το να φτιάχνεις ένα καφεδάκι σε αυτόν που αγαπάς χωρίς να χρειάζεται να σου δώσει αναλογίες..του δείχνεις αμέσως ότι σου αρέσει να τον περιποιείσαι,να τον φροντίζεις...του δείχνεις ότι τον ξέρεις και τον αγαπάς ακριβώς γι' αυτό που είναι...






Συνεχίζοντας λατρεύω τις στιγμές που η μαμά μου θα μου φτιάξει ένα ελληνικό καφεδάκι και θα κάτσει να μου πει όλα τα μικρά(που στα μάτια της φαντάζουν τεράστια)που την απασχολούν...Ή όταν εγώ "σαν καλό κορίτσι που είμαι"(το αιώνιο επιχείρημα του μπαμπά μου) του φτιάχνω ένα καφέ την ώρα που εκείνος λύνει ένα από τα αιώνια σταυρόλεξά του(για δυνατούς λύτες εννοείται) ή ρίχνει μία από τις εκατοντάδες πασιέντζες του...















Άλλη μία περίπτωση είναι αυτή της μοναδικής κολλητής που έχω..."Θα πάμε για κανά καφέ;;;" της λέω και αμέσως συναντιόμαστε...Αυτή η συνεύρεση γύρω από τον καφέ μας κάνει να χαλαρώνουμε και να εκμυστηρευόμαστε όλα τα ασήμαντα και τα σημαντικά δρώμενα της ζωής μας...Ανάβουμε κι ένα τσιγαράκι(αν και δεν καπνίζω) και πίνουμε ηδονικά τον καφέ μας...

Όπως βλέπουμε λοιπόν ο καφές είναι παρών και αναπόσπαστο κομμάτι όλων των στιγμών της ζωής μας..Σε καλές και σε κακές φάσεις...Μας βοηθάει να χαλαρώνουμε,να ηρεμούμε αλλά και να ενεργοποιούμαστε...μας φέρνει κοντά με αυτούς που αγαπάμε και αποτελεί έναν τρόπο για να δείξουμε την αγάπη μας στους δικούς μας ανθρώπους...Όποιο είδος καφέ κι αν προτιμάτε να τον φτιάχνετε με φροντίδα και μεράκι...και να αφήνετε τον εαυτό σας ελεύθερο να τον χαρεί μαζί με αυτούς που εσείς θέλετε...Έτσι οι στιγμές μας γίνονται πιο ανθρώπινες και αυθεντικές...αληθινές...
Κλείνοντας παραθέτω μία φωτογραφία με την πιο ωραία σπιτική φράπα(αθάνατοι Χατζηφραγκέτα) που καμαρώνει παγωμένη και αυθεντική μπροστά στον φακό...Ευχαριστώ τον Balidor για την φωτό(αλήθεια φτιάχνεις τόσο καλό φραπέ;;;)και τον παρακαλώ να ανεβάσει αν μπορεί το τραγούδι του αγαπημένου μου Πάνου Μουζουράκη από τον οποίο δανείστηκα και τον τίτλο της εν λόγω ανάρτησης...



Σας φιλώ και καλά καφεδάκια να έχουμε...

Ο χρόνος,ο φόβος κι ο πόνος!!!

Σ'ακούω..η ανάσα σου βγαίνει κοφτή και αργή...πονάς...πονάς αφόρητα πολύ...Σ'ακούω να παρακαλάς Εκείνον να σε αφήσει να ησυχάσεις,να ζήσεις τις στιγμές που σου στέρησε αλλά Εκείνος δεν έχει μάτια για σένα...Αδιαφορεί κι Αυτός ακόμα...Δεν μπορείς να βολευτείς σε καμία απολύτως θέση...όπως κι αν ξαπλώσεις υποφέρεις...Ο πόνος σαν μαστίγιο απλώνει τα πυρωμένα χέρια του και σε κλείνει σφιχτά στην πιο μαρτυρική αγκαλιά που ένιωσες ποτέ...

Δεν ξέρεις σε ποιον να στηριχτείς..Δεν έχεις μάθει έτσι πάντα εσύ τους στήριζες όλους..Μισείς τον εαυτό σου που ακόμα και για το πιο απλό και καθημερινό πράγμα εσύ χρειάζεσαι βοήθεια..Νιώθεις ότι κανένας δεν σε καταλαβαίνει και τα βάζεις με τους αγαπημένους σου παρόλο που προσπαθούν όσο μπορούν να σε βοηθήσουν...Δεν μπορούν..Δεν μπορούν να αισθανθούν τη φωτιά που καίει τα σπλάχνα σου..Δεν μπορούν να μοιραστούν μαζί σου την αγρύπνια τόσων ημερών...Εκείνοι μπορούν να ζουν παράλληλα...ΖΟΥΝ ρε γαμώτο...κάτι που εσύ ξέχασες από καιρό πως είναι...

Θυμάσαι παλιά τις κυριακές...Τρώγατε όλοι μαζί και μετά βλέπατε ταινία...κάποιος έφτιαχνε καφέ,κάποιος άλλος είχε προνοήσει για γλυκό...κι αράζατε...θυμάσαι καλοκαίρια που ξέγνοιαστη με ένα φραπέ πάντα γλυκό χωρίς γάλα γέλαγες ξέγνοιαστη...Ναι κι όμως ξέγνοιαστη...Παρά τα τόσα προβλήματα...Το γέλιο σου ήταν πηγαίο χωρίς να κρύβει την ανησυχία για το αύριο...Αληθινή και αυθόρμητη..Φωνή δυνατή και βροντερή,πάντα είχα την αίσθηση ότι μισείς την ησυχία...Η καρδιά σου ανοιχτή και πάντα ικανή να προστατεύσει αυτούς που αγαπάς...Άνετα θα μπορούσες να παρομοιαστείς με τις λέαινες που ορμούν πάνω στον οποιδήποτε απειλεί την εστία τους...

Τώρα μία σκιά...Πονάς και κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει από πάνω σου...Τόσα χρόνια μου λες...ΒΑΡΕΘΗΚΑ μου φωνάζεις κι εγώ μένω σιωπηλή...Τι να σου πω...ότι και να σου πω θα φαντάξει ανούσιο και γελοίο...Τι να σου πω ότι Εκείνος στον οποίο τόσο πολύ πιστεύεις σου τα δίνει όλα αυτά για να σε δοκιμάσει;;;Αυτές τις βλακείες να σου πω;;;Να σου πω ότι είναι μπόρα και θα περάσει;;;Υπομονή;;;Προτιμώ να μην μιλάω καθόλου...άλλωστε κανένας δεν μπορεί να σε παρηγορήσει τώρα πια παρά μόνο η ίαση...Τόσα χρόνια, ατέλειωτες στιγμές σε νοσοκομεία...Ενέσεις,θεραπείες...Πόνος...Εξάντληση...

Φοβάσαι...Τρέμεις σαν το φύλλο από το φόβο σου και καμία αγκαλιά δεν μπορεί να σε παρηγορήσει...Έχεις εναποθέσει όλες σου τις ελπίδες για να συνεχιστεί ο δίσκος της ζωής σου από εκεί που σταμάτησε..Να ακουστούν πιο όμορφα και μελωδικά τραγούδια που θα μιλούν για χαρά,αγάπη και πολλή γαλήνη...

Εύχομαι να πάνε όλα καλά...Δεν θέλω να σκεφτώ την άλλη περίπτωση κι ας το σκέφτομαι συνέχεια γιατί κι εγώ φοβάμαι...Πως θα μπορούσα να μην φοβάμαι άλλωστε...Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σχέση που μας ενώνει θα μπορούσε να είναι πιο τυπική,να είμαι πιο αποστασιοποιημένη...Όμως όταν αγαπάς δεν έχει σημασία το τι είσαι αλλά το ποιος είσαι!!!Είμαι εδώ δίπλα σου όπως όλοι κι ας μην μας νιώθεις από την μοναξιά που αισθάνεσαι....Σίγουρα δεν μπορούμε να σου προσφέρουμε πολλά,αλλά είναι από την καρδιά μας...Δεν θα ισχυριστώ ότι δεν υπάρχουν στιγμές που κουράζομαι,που λέω ότι δεν αντέχω άλλο...Αλλά εσύ τι να πεις;;;Θα είμαι εδώ για όσο χρειαστεί...Κυρίως για να σε ξανακούσω να φωνάζεις αλλά για καλό ρε γαμώτο!!!Για καλό!!!

Τρία ρουμπαγιάτ ή ένα ραντεβού αλλιώτικο από τα άλλα!!!

Χθες το βράδυ βγήκαμε βόλτα σε ένα ρομαντικό μέρος μόνο εγώ κι εσύ...Για τραπέζι είχαμε ένα παγκάκι ξύλινο,από αυτά τα μεγάλα χωρίς πλάτη που κάθεσαι πάνω τους οκλαδόν χωρίς να νοιάζεσαι για το αν θα τσαλακώσεις τα ρούχα σου...Για κεριά είχαμε τους φανοστάτες του δρόμου που απλωνόταν κάτω απο το πάρκο που είχαμε αράξει...Για ποτά δύο μπίρες παγωμένες να σου γαργαλάνε με την αφρώδη γεύση τους ευχάριστα τον ουρανίσκο αλλά και την ψυχή σου...Τέλος για μουσική ένα mp3 player με αγαπημένα μας κομμάτια...

Καθίσαμε ήπιαμε,μιλήσαμε,τραγουδήσαμε...βγάλαμε φωτογραφίες στις οποίες οι μπούκλες μου χορεύουν στον αέρα...Σε κοιτούσα και δεν πίστευα ότι περνούσαμε τόσο μα τόσο καλά σε ένα πάρκο...Μόνο αυτό...Εφηβεία ξανά κι έτσι...Χωρίς καλά ρούχα,χώρις κραγιόν,μακιγιάζ και καλά παπούτσια...Σε άκουγα να τραγουδάς και σε σιγόνταρα με την φάλτσα φωνή μου...Κάποιοι από τις διπλανές πολυκατοικίες επιστρέφοντας σπίτι τους μας κοίταξαν καλά καλά παίρνοντας μας σίγουρα για αλλοπρόσαλλους στην καλύτερη και για τοξικομανείς στη χειρότερη....Δεν μας ένοιαξε...Οι άνθρωποι σπάνια θέλουν να κατανοήσουν το διαφορετικό...


Ξαφνικά έτσι όπως μ'αγκάλιαζες σε σήκωσα,έβαλα στο mp3 ένα αγαπημένο βαλσάκι κι αρχίσαμε να χορεύουμε εκεί κάτω από τα αστέρια...Φαινόταν σαν να χορεύουμε κάποιο σκοπό τον οποίο μόνο εγώ κι εσύ θα μπορούσαμε να ακούσουμε αφού με τα ακουστικά μονο εμείς ευφραινόμασταν από τον ήχο...Χορεύαμε, κοιταζόμασταν και γελάγαμε από την τρέλλα μας που 25 χρονών παιδιά χορεύμαε ένα βαλσάκι στη μέση ενός άδειου πάρκου...


Περιττό να πω ότι ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου...

Μην περιμένετε τα καθημερινά...τολμήστε κάτι διαφορετικό όσο ανούσιο ή χαζό κι αν σας φαίνεται..


Σ'ευχαριστώ....

Η ωραία της ημέρας!!!

Πρόσφατα ένας φίλος πήρε πτυχίο και με κάλεσε στην ορκωμοσία του...Σαν καλό κορίτσι πήρα την ανθοδέσμη μου και πήγα...Γινόταν στα Τει Αθήνας πρωί πρωί...Δεν είχα παρεβρεθεί ποτέ ξανά σε ορκωμοσία οπότε κατέφθασα γεμάτη περιέργεια για το όλο σκηνικό...
Φθάνω η καλή σου λοιπόν στα Τεί και ξαφνικά νόμιζα ότι βρέθηκα στο προαύλιο του Αντένα σε περίοδο που υπάρχει οντισιόν για καλλιστεία!!!Έφριξα...Πρωί πρωί είχαν καταφθάσει όλες οι φοιτήτριες με μίνι εκκεντρικά εξώπλατα φορέματα,τακούνι που θα ζήλευε σε ύψος ο αρχιτέκτονας του Empire State Building της Νέας Υόρκης και φυσικά μαλλί κομμωτηρίου(μα που πήγαν οι αθεόφοβες και το βρήκαν μες τα άγρια χαράματα;;;)και φυσικά μακιγιάζ πίστας...κι όταν λέω πίστας δεν εννοώ φίλοι μου καμιά πίστα της Παραλιακής με 250 Ευρώ τη φιάλη αλλά πίστα της Εθνικής οδού...ξέρετε εκείνα τα ελεεινά ξενυχτάδικα με το κόκκινο βελούδο να δεσπόζει παντού για να μας θυμίζει που βρισκόμαστε....Μπαινόβγαιναν λοιπόν οι κοκόνες με ύφος 100 τουλάχιστον καρδιναλίων και χαμόγελο που θα έκανε τον κάστορα της Colgate να χλωμιάσει...Στο όλο σκηνικό είχαν προστεθεί και κάμποσοι φωτογράφοι που θύμιζαν κοράκια σε νεκροταφείο για να μην πω Πακιστανούς στα φανάρια έτσι όπως έτρεχαν να αποθανατίσουν τις Μις Τελειόφοιτες 2009....Είδα κι έπαθα να βρω μία ήσυχη γωνίτσα να καθίσω μέχρι να αρχίσει η τελετή...Καθόμουν και τις παρακολουθούσα να ποζάρουν στο φακό και ήταν λες κι η ζωή δεν έχει τίποτε άλλο να τους προσφέρει...ότι ζούσαν το μεγαλείο ρε παιδί μου...και φυσικά να έχεις και τους γονείς των εν λόγω κορασίδων να καμαρώνουν περιχαρείς για τα βλαστάρια τους που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από...βλαστάρια...
Τι να πω έμεινα απλώς άφωνη...Εντάξει το καταλαβαίνω ότι είναι μία πολύ σημαντική στιγμή αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε και θέαμα...Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με τα τεκταινόμενα...Μία ήρθε με κορώνα...Μα έλεος...Μπράβο έλα να σε χρήσουμε βασίλισσα της βραδιάς...Πότε θα μάθετε ότι το να ντύνεστε ή μαλλον το να γδύνεστε σε όλους τους χώροους καταντά γελοίο;;;Ότι έτσι απλά γελοιοποιήστε και καταντάτε αντικείμενο λύπησης και όχι θαυμασμού;;;
Δεν ξέρω τι να πω...Τέτοια σκηνικά με κάνουν να γελάω αλλά και να σκέφτομαι πως ο κόσμος έχει ανάγκη από περισσότερο σεξ(ναι και όμως),μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και φυσικά πολλή πολλή αγάπη...

Πάντως υπήρξαν και μερικές ,ελάχιστες φυσικά ,που ήταν πραγματικά κομψές,πήραν το χαρτί τους κι έφυγαν να το γλεντήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους...Έτσι κάναμε κι εμείς...Τα συγχαρητήρια μου στους πτυχιούχους λοιπόν και εύχομαι στα κορίτσια άντε και λουλουδούδες βρε γιατί για κάτι περισσότερο δεν τις βλέπω...

Σας φιλώ όλους!!!

Στο Μέγαρο ΜΕ τον παίδαρο!!!

Η Ρίτα Σακελλαρίου τραγουδούσε τότε ότι "Εγώ δεν πάω Μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο"...Το Σώμα λοιπόν επιστρέφει για να αποδείξει εμπράγματα ότι μπορείς να έχεις και και τα δύο χωρίς να χρειάζεται να μπεις στο δίλλημα να επιλέξεις...
Και για του λόγου το αληθές λοιπόν σήμερα θα πάρω τον δικό μου παίδαρο και θα πάω,που αλλού;;;,στο Μέγαρο Μουσικής...Όχι δεν σας δουλεύω φίλοι μου...Ο λατρεμένος μου Roberto Benigni χτες και σήμερα βρίσκεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει αποσπάσματα από την Θεία Κωμωδία του Δάντη(φυσικά δεν εννοώ τον Χρήστο Δάντη,ναι το άκουσα και αυτό)...Ο κύριος Benigni λοιπόν εκ των τριών μερών της Θείας Κωμωδίας θα παρουσιάσει το εδάφιο που αναφέρεται στην Κόλαση ενώ ειδικά για το κοινό της Ελλάδας επέλεξε το 5ο canto(πως τα μιλάω τα Ιταλικά η άτιμη)που πραγματεύεται την έννοια της αγάπης!!!

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που επιτέλους θα τον δω από κοντά,τόσο καιρό τον θαυμάζω μονάχα από τις ταινίες του...Επίσης θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αγάπη μου που αν και παίδαρος δεν στερείται επιπέδου και ποιότητας και ενθουσιάζεται με οποιαδήποτε μορφή διασκέδασης αρκεί όπως λέει κι ο ίδιος να μην προσβάλει την αισθητική του...

Λοίπόν σας φιλώ όλους και σας εύχομαι μία πολύ καλή εβδομάδα!!!

Καλό Μήνα!!!!

Θέλω να ευχηθώ σε όλους καλό μήνα με πολλή αγάπη,έρωτα,χαρά κι εκδρομές!!!Η άνοιξη χορεύει και μαζί της κι εγώ παίρνω αμπάριζα και βγαίνω για να υποδεχθώ το καλοκαιράκι!!!Ονειρεύομαι μπάνια και φραπεδάκια στην ακρογυαλιά κι αντιστέκομαι πεισματικά στον συννεφιασμένο ουρανό και στη ρουτίνα του γραφείου!!!

Σας φιλώ όλους!!!

Να προσέχετε αυτούς που αγαπάτε και να περνάτε όσο πιο καλά μπορείτε!!!