ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ

ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΧΩ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ…ΕΧΩ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΗΖΩ…ΠΗΖΩ ΟΜΩΣ….ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΟΥΚΙΑ…ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ….ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΑ….

ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΝΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΔΕΝΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ…ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ…ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ…ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΑΛΗΘΕΙΑ…ΠΡΟΣΠΑΘΩ….

ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΝΩΜΗ …ΑΠ’ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΑΔΙΚΗΣΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΩ….ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ…ΑΠΛΑ ΩΡΕΣ-ΩΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ΟΛΟΥΣ…ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ…

ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΧΑΘΗΚΑ….ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΠΟΣΤ…ΑΛΛΑ ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ…ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΑΘΗ…ΜΗΝ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΤΕ…ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ…ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ…

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ….

Πιάσε με αν μπορείς...

Ήταν μεσημεράκι κι επέστρεφα από την δουλειά...Φτάνοντας λοιπόν στην αποβάθρα του μετρό διαπίστωσα ότι θα καθυστερούσε γύρω στα 15 λεπτά…Τι να ‘κανα κι εγώ αφέθηκα στις σκέψεις μου…

Ήμουν χαρούμενη..Αδημονούσα να φτάσω σπίτι να ετοιμαστώ και να πάω σινεμά και βόλτα…Το μόνο που σκίαζε την χαρά μου ήταν αυτή η αναθεματισμένη καθυστέρηση του μετρό..και τότε γεννήθηκε αυτό το ποστ…

Σκέφτηκα λοιπόν τον διαφορετικό τρόπο μέτρησης του χρόνου…Πότε περνάει γρήγορα και πότε είναι λες και περπατάει χελώνα και μάλιστα σε ανώμαλο δρόμο…Όταν περνάμε όμορφα με αγαπημένα πρόσωπα τότε ο χρόνος μοιάζει να κυλάει με τρομερά γοργούς ρυθμούς…Σίγουρα θα σας έχει τύχει να αναφωνήσετε γεμάτοι έκπληξη<<μα καλά πότε πέρασε η ώρα;>>…Ή στην εφηβεία που η μία ώρα βόλτας μας φαινόταν σαν ένα κλάσμα του δευτερολέπτου….

Αντίθετα οι ώρες στην δουλειά μια δύσκολη μέρα μοιάζουν ατέλειωτες…ή όταν περιμένεις κάτι που θες πολύ τα λεπτά κινούνται βασανιστικά αργά..Όσο και να ιδρώνεις και να κοιτάς το ρολογάκι σου εσύ είσαι ο χαμένος σε αυτό τον γύρο…και τελικά όταν έρχεται αυτό που με τόση λαχτάρα περίμενες να ζήσεις, τότε σε πιάνει κι η μελαγχολία που,αναπόφευκτα, θα τελειώσει και δεν το ευχαριστιέσαι…

Τελικά τι είναι αυτός ο κακομοίρης ο χρόνος;;;Χρήμα;Πολυτέλεια;;;Άνεση;;;Ή μήπως τελικά εμείς τον κάνουμε ότι θέλουμε αρκεί να το πάρουμε απόφαση;;;

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο χρόνος αναπόφευκτα θα περάσει…Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση κι ας κοιτάξουμε να τον εκμεταλλευτούμε δημιουργικά κι όχι να τον σκοτώνουμε….Όσο λίγος κι αν είναι…Με το να γκρινιάζουμε και καλά δεν θα περάσουμε κι οι δύσκολες στιγμές θα γίνουν ακόμη πιο ανυπόφορες…

Χαρίστε στιγμές στα αγαπημένα σας πρόσωπα,κάντε κάτι για τον εαυτό σας,γενικά κάντε ότι τραβάει η ψυχούλα σας…Μας έβαλαν σ’αυτό τον πλανήτη για να είμαστε ευτυχισμένοι…Υποχρεώσεις πάντα θα υπάρχουν…Αλλά θα υπάρχουν και καλές στιγμές στο άλμπουμ του μυαλού μας….

Δεν ξέρω αν μιλάω σωστά…Άλλωστε δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένα σώμα που χορεύει…Ναι φίλοι μου…

…..Αλλά χορεύω στον ρυθμό που γουστάρω εγώ….όχι σ’αυτόν που μου επιβάλλουν οι άλλοι…κι αυτό είναι το νόημα τελικά….

<<Πυγολαμπίδες>>

Φωτάκια…Μικρά φωτάκια…Κόκκινα,μπλε,μωβ,πορτοκαλί…Μικρές λαμπερές στιγμές χαράς…Σε συνδέουν με τον έξω κόσμο…Με αυτούς που αγαπάς…Αναβοσβήνουν με χάρη και σου λένε ότι κάποιος εκεί έξω θέλει να σου μιλήσει και να σπάσει την μοναξιά που έχεις στην ψυχή σου..Θέλει να μπει στην ρουτίνα και την καθημερινοτητά σου και να την γεμίσει με χρώμα…Να σου δώσει πνοή με τα λόγια του…Να φυσήξει ένας αέρας πεχλιβάνης και να σας παρασύρει σε μονοπάτια ανθρώπινα…Με απλά και δροσερά λόγια να εκφράσει ο καθένας τον πόνο, την χαρά, την επιτυχία του ακόμα και την πηγή της ανίας του..Να αισθανθείς ότι μέσα σε αυτή την τεράστια θάλασσα ατόμων για κάποιον ή κάποιους είσαι σημαντικός και δεν ξεχνιέσαι όσο μακριά κι αν είσαι...Όσα κι αν είναι τα χιλιόμετρα που σε χωρίζουν από τους δικούς σου ανθρώπους…

Πολλοί από μας περιμένουν την ελπίδα που πηγάζει από τα φωτάκια..Φωτάκια που προέρχονται από κινητά,από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και μηνύματα τηλεφωνητών..Σου δείχνουν ότι όχι δεν σε έχουν λησμονήσει..κι εκείνη την μαγική στιγμή διαλύονται σαν φουσκωμένη τσιχλόφουσκα όλα σου τα προβλήματα..Φεύγουν, χάνονται..κι η πραγματικότητα αποκτά στάλες χρωματιστής βροχής κι ασημόσκονης…Όλοι περιμένουν τα φωτάκια…

Είμαστε εμείς που για κάποιο λόγο είμαστε μακριά..Είναι οι αγαπημένοι μας που μένουν πίσω..Όσο και να πιστεύουμε ότι είμαστε δυνατοί κι αντέχουμε δεν είναι έτσι…Για κανέναν δεν είναι έτσι…Αυτοί που είμαστε μακριά πολλές φορές γινόμαστε άδικοι με εκείνους που έχουν μείνει πίσω..Τους φωνάζουμε ότι δεν ξέρουν τι περνάμε γιατί πολύ απλά η δική τους ζωή δεν αλλάζει..

Κι όμως δεν είναι έτσι…Είναι ακριβώς το ίδιο ποτάμι αλλά από την αντίπερα όχθη..Κάθε όχθη έχει τα δικά της εύφορα και ξηρά σημεία..Το μυστικό είναι να διατηρείς σε καλή κατάσταση την βάρκα που θα σε μεταφέρει από την μια όχθη του ποταμού στην άλλη….Όπου το ρόλο της βάρκας καλούνται να παίξουν η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, το πάθος ακόμα κι η ζήλεια…Όσο πιο καθάρια τα συναισθήματα, τόσο πιο δυνατό γίνεται το σκαρί μας..και ταξιδεύουμε….

Δεν ξέρω για ποιο λόγο σας τα λέω όλα αυτά..Ίσως γιατί κι εγώ ταξιδεύω συνεχώς από την μια όχθη στην άλλη…Ίσως γιατί κι εγώ πρώτη απ’όλους αδικώ τους αγαπημένους μου,ότι για αυτούς είναι πιο εύκολο που είμαι μακριά…

Αλλά ευτυχώς πάντα με διαψεύδουν τα φωτάκια…Ειδικά όταν συνοδεύονται από έναν χρυσαφένιο κομήτη που στην ουρά του γράφει…

…Μου λείπεις….

Απομακρυνθείτε από την πρώτη γραμμή....

Σας γράφω αυτή τη στιγμή μέσα από το τραίνο…Έξω από το παραθυρό μου βλέπω τον κάμπο να απλώνεται και να μ’αγκαλιάζει στοργικά…Για μια ακόμη φορά έφυγα…

Μην πάει ο νους σας σε καμιά δακρύβρεχτη ιστορία όπου εγώ φεύγω κλείνοντας οριστικά την πόρτα πίσω μου…Όχι…καμιά σχέση μ’αυτό φίλοι μου…Απλά(ή μήπως σύνθετα τελικά;)σπουδάζω σε άλλη πόλη…Σας βλέπω όλους να χαμογελάτε πονηρά και να με μακαρίζετε για την καλή μου τύχη…Είμαι σίγουρη ότι φαντάζεστε πάρτυ και επιστροφή στο σπίτι το πρωί,άπειρες στιγμές με μουσική υπόκρουση τον θόρυβο από τα πούλια του τάβλι κι ουζοποσίες με το παρεάκι…Δεν θα αρνηθώ ότι υπάρχει κι αυτή η εκδοχή…

Υπάρχει όμως κι η άλλη εκδοχή…Τα πρόσωπα που αγαπάς να είναι μακριά…Να μην μπορείς να τα αγκαλιάσεις όσο κι αν απλώσεις τα χέρια σου…Το ζεστό κρεββατάκι σου να είναι άδειο εκεί πίσω και στο δωμάτιο σου να μην ακούγεται η αγαπημένη σου μουσική…Από το μπάνιο να λείπει η φασαρία από το στέγνωμα των μαλλιών σου και το ανακάτεμα στα άδυτα του νεσεσέρ με τα καλλυντικά σου…Και τέλος να λείπει η γκρίνια και το γέλιο σου…Όλα αυτά να λαμβάνουν χώρα κάπου άλλού…

Και τώρα σας βλέπω να περιμένετε να ακούσετε το όνομά του…Γιατί δεν μπορεί να κάνω έτσι για ένα πιστολάκι και μια βούρτσα των μαλλιών…Δεν θα σας πω το όνομά του θα σας πω μόνο πως γράφω αυτό το κείμενο για όλους αυτούς που τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία…που περιμένουν να τους έρθουν όλα βολικά…να έχουν λεφτά,να είναι δίπλα,να μην έχουν ποτέ προβλήματα…Αυτά είναι ουτοπία αγαπητοί μου…Ναι στενοχωριέμαι κάθε φορά που φεύγω αλλά με ανταμείβει η περηφάνια ότι ψήνομαι και δεν θα έχω πρόβλημα στη ζωή μου που να μην προσπαθήσω να το λύσω…

Το λέω σε όλους εσάς που αφήσατε μια σχέση γιατί ήταν σε απόσταση…που χαθήκατε με έναν φίλο σας εξαιτίας των χιλιομέτρων…Στο χέρι σας είναι…Τα πάντα είναι στο χέρι σας αρκεί να το θέλετε πραγματικά…Δεν αρνούμαι ότι είναι δύσκολο αλλά αξίζει πιστέψτε με…Σας το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια…Αν λοιπόν θέλετε να προσπαθήσετε δεν έχετε παρά να σηκώσετε το ακουστικό…και να μιλήσετε απλά και ανθρώπινα…τόσο εύκολα…Μην αφήνετε τις σχέσεις για τέτοιυς λόγους…Έτσι όπως έγιναν οι άνθρωποι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν κι ας είναι δίπλα…Προσπαθείστε…και θα με θυμηθείτε..

Ο ήλιος έξω με παρηγορεί και μου δίνει κουράγιο…κι εγώ χαμογελώ…Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά…και χάρηκα που σας μίλησα…Δεν ξέρω αν σας βοήθησα καθόλου ξέρω όμως ότι μ’αρέσει να μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα…

Σας ευχαριστώ…

Άντε και καλή μας αρχή ξανά...

Κάθε χρόνο τέτοια έποχη όλοι ψάχνουμε να βρούμε τις πιο πρωτότυπες ευχές για την νέα χρονιά...Σε κάθε αλλαγή του χρόνου προσδοκούμε για τον επόμενο λεφτά,έρωτα,αγάπη,φιλία....

Άλλοι πάλι μπουχτισμένοι απο την οινοφαγοποσία ξεκινάμε τον νέο χρόνο με την υπόσχεση ότι αυτό το καλοκαίρι θα μας βρει με τον σωματότυπο γνωστής μοντέλας-γυμνάστριας...Ότι ξαφνικά ως διά μαγείας θα αφήσουμε πίσω μας όλα μας τα ελαττώματα και τις αδυναμίες και θα γίνουμε πρότυπα...ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!!

Για την νέα χρονιά λοιπόν θα μας ευχηθώ να είμαστε καλά και να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε αυτό που ποθεί πραγματικά ο καθένας μας...και να μην το καταφέρουμε δεν πειράζει...

Κάποιος που αγαπάω πολύ μου έμαθε ότι αρκεί απλά η προσπάθεια...

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν...