ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΚΤΕΛ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

Ένα παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ η φίλη μου η RAZZ είχε την φαεινή ιδέα να συνεχίσω το έργο που εκείνη είχε ξεκινήσει…Καθότι ήταν φοιτήτρια στην Πάτρα έγραψε τις ιστορίες των Κτελ ΑΧΑϊΑΣ…Μου πρότεινε λοιπόν να γράψω τις ιστορίες των Κτελ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ,αφού όπως σας έχω ήδη πει σπουδάζω στη Λάρισα…Το τόλμησα λοιπόν και ιδού η πρώτη ιστορία…

ΕΙΡΗΝΗ

Η νύχτα με αγκαλιάζει προστατευτικά, όπως η μάνα το μουσκεμένο από τη βροχή παιδί της...Κοιτάω το σκοτεινό ουράνιο θόλο κι εκείνος μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι..Με σπρώχνει στην τρέλλα και την απερισκεψία κι όμως ξαφνικά φαντάζει το πιο λογικό πράγμα στο κόσμο τούτο..Θυμάμαι την έκφραση των ματιών σου την στιγμή που μου λένε σ’αγαπώ και παίρνω τη μεγάλη απόφαση ..Σβήνω τις χρυσαφένιες φλόγες των κεριών και βγαίνω από το σπίτι..Το βραδινό αεράκι χαιδεύει ευχάριστα το πρόσωπό μου…Φτάνω στα κτελ που ευτυχώς είναι αρκετά κοντά κι έτσι δεν προλαβαίνει η δειλία να με κάνει έρμαιό της..Μέχρι να φτάσω στο χώρο έκδοσης των εισιτηρίων ο εαυτός μου παλεύει με το εγώ μου..Ολόκληρη λογομαχία έχουν στήσει μέσα στο μυαλό μου και τους φωνάζω να σκάσουν γιατί την απόφαση θα την πάρει η καρδιά μου και μόνο…Κι αυτή με τη σειρά της με σπρώχνει μπροστά…Ζητάω από την υπάλληλο ένα φοιτητικό,για να δικαιολογήσω την τρέλλα μου,εισιτήριο και κατευθύνομαι προς το γραφικό καφενείο που έχει κάθε επαρχιακό κτελ που σέβεται τον εαυτό του….Χρειάζομαι οπωσδήποτε ένα δυνατό καφέ..Το δυνατό άρωμά του με αναζωογονεί και με επαναφέρει στην πραγματικότητα…Στην δική μου πραγματικότητα.Εκεί που το μόνο που βλέπω είναι τα μάτια σου…Οπότε ότι θυσία και να κάνω φαντάζει ασήμαντη...

Φωνάζουν από τα μεγάφωνα ότι το λεωφορείο μου αναχωρεί…Ηρθε η ώρα αγάπη μου…Κάθομαι και επιτέλους ξεκινάω…Με συντροφιά τις μελωδίες μου διασχίζω τα χιλιόμετρα το ένα μετά το άλλο…Τα χιλιόμετρα που εδώ και χρόνια έμαθα πως δεν χωρίζουν αλλά αν το θέλεις πραγματικά ενώνουν…Προσπαθώ να μαντέψω την έκφρασή σου όταν θα ανοίξεις την πόρτα…Πλέκω διάφορα σενάρια στο μυαλό μου το ένα πιο τρυφερό από το άλλο…Ο ελεγκτής με επαναφέρει στην πραγματικότητα κι εγώ ζώντας στο δικό σου κόσμο δίνω κατά λάθος την φωτόγραφία σου…