...Σαλπάρουμε...

Νιώθω ότι επέστρεψα..Ακριβώς επειδή επέστρεψες εσύ...Τόσο καιρό δεν ζούσα...Έβλεπα τα πάντα μέσα από μια βαριά κουρτίνα...Μια κουρτίνα που όλα τα παραμόρφωνε σε τρομερά άσχημο βαθμό...
Ένιωσα πιο μόνη από ποτέ..Άρχισα να πιστεύω ότι είσαι ένα τέλειο δημιούργημα της φαντασίας μου...Ένα πλάσμα μυθικό που κατοικεί στα ονειρά μου...Οι στιγμές μας μακρινό παρελθόν...Ένα παρελθόν χρωματιστό κι αέναα χαρούμενο...Μετά σκοτάδι...Βαρύ,πυκνό κι αδιαπέραστο σκοτάδι...Ένα τούνελ μακρύ κι απροσπέλαστο...Το μυαλό να παίρνει επικίνδυνες στροφές...
Σ'αγαπάω πιο πολύ από την ζωή μου..Ώρες ώρες νιώθω ότι δεν έχεις έρθει...ότι θα ξυπνήσω και θα είμαι πάλι μόνη χωρίς εσένα...

Σου ζητάω να μου μιλάς για να βυθίζομαι στη ζεστή χροιά της φωνής σου...Νιώθω ότι σε ερωτεύομαι από την αρχή, ακόμα πιο δυνατά...