Απομακρυνθείτε από την πρώτη γραμμή....

Σας γράφω αυτή τη στιγμή μέσα από το τραίνο…Έξω από το παραθυρό μου βλέπω τον κάμπο να απλώνεται και να μ’αγκαλιάζει στοργικά…Για μια ακόμη φορά έφυγα…

Μην πάει ο νους σας σε καμιά δακρύβρεχτη ιστορία όπου εγώ φεύγω κλείνοντας οριστικά την πόρτα πίσω μου…Όχι…καμιά σχέση μ’αυτό φίλοι μου…Απλά(ή μήπως σύνθετα τελικά;)σπουδάζω σε άλλη πόλη…Σας βλέπω όλους να χαμογελάτε πονηρά και να με μακαρίζετε για την καλή μου τύχη…Είμαι σίγουρη ότι φαντάζεστε πάρτυ και επιστροφή στο σπίτι το πρωί,άπειρες στιγμές με μουσική υπόκρουση τον θόρυβο από τα πούλια του τάβλι κι ουζοποσίες με το παρεάκι…Δεν θα αρνηθώ ότι υπάρχει κι αυτή η εκδοχή…

Υπάρχει όμως κι η άλλη εκδοχή…Τα πρόσωπα που αγαπάς να είναι μακριά…Να μην μπορείς να τα αγκαλιάσεις όσο κι αν απλώσεις τα χέρια σου…Το ζεστό κρεββατάκι σου να είναι άδειο εκεί πίσω και στο δωμάτιο σου να μην ακούγεται η αγαπημένη σου μουσική…Από το μπάνιο να λείπει η φασαρία από το στέγνωμα των μαλλιών σου και το ανακάτεμα στα άδυτα του νεσεσέρ με τα καλλυντικά σου…Και τέλος να λείπει η γκρίνια και το γέλιο σου…Όλα αυτά να λαμβάνουν χώρα κάπου άλλού…

Και τώρα σας βλέπω να περιμένετε να ακούσετε το όνομά του…Γιατί δεν μπορεί να κάνω έτσι για ένα πιστολάκι και μια βούρτσα των μαλλιών…Δεν θα σας πω το όνομά του θα σας πω μόνο πως γράφω αυτό το κείμενο για όλους αυτούς που τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία…που περιμένουν να τους έρθουν όλα βολικά…να έχουν λεφτά,να είναι δίπλα,να μην έχουν ποτέ προβλήματα…Αυτά είναι ουτοπία αγαπητοί μου…Ναι στενοχωριέμαι κάθε φορά που φεύγω αλλά με ανταμείβει η περηφάνια ότι ψήνομαι και δεν θα έχω πρόβλημα στη ζωή μου που να μην προσπαθήσω να το λύσω…

Το λέω σε όλους εσάς που αφήσατε μια σχέση γιατί ήταν σε απόσταση…που χαθήκατε με έναν φίλο σας εξαιτίας των χιλιομέτρων…Στο χέρι σας είναι…Τα πάντα είναι στο χέρι σας αρκεί να το θέλετε πραγματικά…Δεν αρνούμαι ότι είναι δύσκολο αλλά αξίζει πιστέψτε με…Σας το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια…Αν λοιπόν θέλετε να προσπαθήσετε δεν έχετε παρά να σηκώσετε το ακουστικό…και να μιλήσετε απλά και ανθρώπινα…τόσο εύκολα…Μην αφήνετε τις σχέσεις για τέτοιυς λόγους…Έτσι όπως έγιναν οι άνθρωποι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν κι ας είναι δίπλα…Προσπαθείστε…και θα με θυμηθείτε..

Ο ήλιος έξω με παρηγορεί και μου δίνει κουράγιο…κι εγώ χαμογελώ…Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά…και χάρηκα που σας μίλησα…Δεν ξέρω αν σας βοήθησα καθόλου ξέρω όμως ότι μ’αρέσει να μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα…

Σας ευχαριστώ…