Πώς μας ταξιδεύει ένας καφές...

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόση αγάπη κρύβεται στη φράση να:"Να σου φτιάξω ένα καφεδάκι;;;"...Το Σώμα επιστρέφει λοιπόν για να αποδείξει για άλλη μια φορά το κουλό μέρος του χαρακτήρα του καθώς και την αγάπη του για τα απλά και καθημερινά πράγματα...

Το λοιπόν έχουμε και λέμε...Η σχέση μου με τον καφέ είναι μία σχέση πολύχρονη και απόλυτα αρμονική...Λατρεύω όλα τα είδη του καφέ και γενικά την ιεροτελεστία του μέχρι να σερβιριστεί στο ποτηράκι μου...Μου φαίνεται απόλυτα μαγικό το πως δένουν ο καφές με τη ζάχαρη και δημιουργούν το τονωτικό αυτό ρόφημα....αλλά πέρα από όλα αυτά για μένα ο καφές σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα...





Το να ξέρει κάποιος πως πίνεις τον καφέ σου σημαίνει αυτόματα ότι γνωρίζει μία πτυχή του χαρακτήρα σου...Σκεφτείτε πώς είναι το να φτιάχνεις ένα καφεδάκι σε αυτόν που αγαπάς χωρίς να χρειάζεται να σου δώσει αναλογίες..του δείχνεις αμέσως ότι σου αρέσει να τον περιποιείσαι,να τον φροντίζεις...του δείχνεις ότι τον ξέρεις και τον αγαπάς ακριβώς γι' αυτό που είναι...






Συνεχίζοντας λατρεύω τις στιγμές που η μαμά μου θα μου φτιάξει ένα ελληνικό καφεδάκι και θα κάτσει να μου πει όλα τα μικρά(που στα μάτια της φαντάζουν τεράστια)που την απασχολούν...Ή όταν εγώ "σαν καλό κορίτσι που είμαι"(το αιώνιο επιχείρημα του μπαμπά μου) του φτιάχνω ένα καφέ την ώρα που εκείνος λύνει ένα από τα αιώνια σταυρόλεξά του(για δυνατούς λύτες εννοείται) ή ρίχνει μία από τις εκατοντάδες πασιέντζες του...















Άλλη μία περίπτωση είναι αυτή της μοναδικής κολλητής που έχω..."Θα πάμε για κανά καφέ;;;" της λέω και αμέσως συναντιόμαστε...Αυτή η συνεύρεση γύρω από τον καφέ μας κάνει να χαλαρώνουμε και να εκμυστηρευόμαστε όλα τα ασήμαντα και τα σημαντικά δρώμενα της ζωής μας...Ανάβουμε κι ένα τσιγαράκι(αν και δεν καπνίζω) και πίνουμε ηδονικά τον καφέ μας...

Όπως βλέπουμε λοιπόν ο καφές είναι παρών και αναπόσπαστο κομμάτι όλων των στιγμών της ζωής μας..Σε καλές και σε κακές φάσεις...Μας βοηθάει να χαλαρώνουμε,να ηρεμούμε αλλά και να ενεργοποιούμαστε...μας φέρνει κοντά με αυτούς που αγαπάμε και αποτελεί έναν τρόπο για να δείξουμε την αγάπη μας στους δικούς μας ανθρώπους...Όποιο είδος καφέ κι αν προτιμάτε να τον φτιάχνετε με φροντίδα και μεράκι...και να αφήνετε τον εαυτό σας ελεύθερο να τον χαρεί μαζί με αυτούς που εσείς θέλετε...Έτσι οι στιγμές μας γίνονται πιο ανθρώπινες και αυθεντικές...αληθινές...
Κλείνοντας παραθέτω μία φωτογραφία με την πιο ωραία σπιτική φράπα(αθάνατοι Χατζηφραγκέτα) που καμαρώνει παγωμένη και αυθεντική μπροστά στον φακό...Ευχαριστώ τον Balidor για την φωτό(αλήθεια φτιάχνεις τόσο καλό φραπέ;;;)και τον παρακαλώ να ανεβάσει αν μπορεί το τραγούδι του αγαπημένου μου Πάνου Μουζουράκη από τον οποίο δανείστηκα και τον τίτλο της εν λόγω ανάρτησης...



Σας φιλώ και καλά καφεδάκια να έχουμε...