Ο χρόνος,ο φόβος κι ο πόνος!!!

Σ'ακούω..η ανάσα σου βγαίνει κοφτή και αργή...πονάς...πονάς αφόρητα πολύ...Σ'ακούω να παρακαλάς Εκείνον να σε αφήσει να ησυχάσεις,να ζήσεις τις στιγμές που σου στέρησε αλλά Εκείνος δεν έχει μάτια για σένα...Αδιαφορεί κι Αυτός ακόμα...Δεν μπορείς να βολευτείς σε καμία απολύτως θέση...όπως κι αν ξαπλώσεις υποφέρεις...Ο πόνος σαν μαστίγιο απλώνει τα πυρωμένα χέρια του και σε κλείνει σφιχτά στην πιο μαρτυρική αγκαλιά που ένιωσες ποτέ...

Δεν ξέρεις σε ποιον να στηριχτείς..Δεν έχεις μάθει έτσι πάντα εσύ τους στήριζες όλους..Μισείς τον εαυτό σου που ακόμα και για το πιο απλό και καθημερινό πράγμα εσύ χρειάζεσαι βοήθεια..Νιώθεις ότι κανένας δεν σε καταλαβαίνει και τα βάζεις με τους αγαπημένους σου παρόλο που προσπαθούν όσο μπορούν να σε βοηθήσουν...Δεν μπορούν..Δεν μπορούν να αισθανθούν τη φωτιά που καίει τα σπλάχνα σου..Δεν μπορούν να μοιραστούν μαζί σου την αγρύπνια τόσων ημερών...Εκείνοι μπορούν να ζουν παράλληλα...ΖΟΥΝ ρε γαμώτο...κάτι που εσύ ξέχασες από καιρό πως είναι...

Θυμάσαι παλιά τις κυριακές...Τρώγατε όλοι μαζί και μετά βλέπατε ταινία...κάποιος έφτιαχνε καφέ,κάποιος άλλος είχε προνοήσει για γλυκό...κι αράζατε...θυμάσαι καλοκαίρια που ξέγνοιαστη με ένα φραπέ πάντα γλυκό χωρίς γάλα γέλαγες ξέγνοιαστη...Ναι κι όμως ξέγνοιαστη...Παρά τα τόσα προβλήματα...Το γέλιο σου ήταν πηγαίο χωρίς να κρύβει την ανησυχία για το αύριο...Αληθινή και αυθόρμητη..Φωνή δυνατή και βροντερή,πάντα είχα την αίσθηση ότι μισείς την ησυχία...Η καρδιά σου ανοιχτή και πάντα ικανή να προστατεύσει αυτούς που αγαπάς...Άνετα θα μπορούσες να παρομοιαστείς με τις λέαινες που ορμούν πάνω στον οποιδήποτε απειλεί την εστία τους...

Τώρα μία σκιά...Πονάς και κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει από πάνω σου...Τόσα χρόνια μου λες...ΒΑΡΕΘΗΚΑ μου φωνάζεις κι εγώ μένω σιωπηλή...Τι να σου πω...ότι και να σου πω θα φαντάξει ανούσιο και γελοίο...Τι να σου πω ότι Εκείνος στον οποίο τόσο πολύ πιστεύεις σου τα δίνει όλα αυτά για να σε δοκιμάσει;;;Αυτές τις βλακείες να σου πω;;;Να σου πω ότι είναι μπόρα και θα περάσει;;;Υπομονή;;;Προτιμώ να μην μιλάω καθόλου...άλλωστε κανένας δεν μπορεί να σε παρηγορήσει τώρα πια παρά μόνο η ίαση...Τόσα χρόνια, ατέλειωτες στιγμές σε νοσοκομεία...Ενέσεις,θεραπείες...Πόνος...Εξάντληση...

Φοβάσαι...Τρέμεις σαν το φύλλο από το φόβο σου και καμία αγκαλιά δεν μπορεί να σε παρηγορήσει...Έχεις εναποθέσει όλες σου τις ελπίδες για να συνεχιστεί ο δίσκος της ζωής σου από εκεί που σταμάτησε..Να ακουστούν πιο όμορφα και μελωδικά τραγούδια που θα μιλούν για χαρά,αγάπη και πολλή γαλήνη...

Εύχομαι να πάνε όλα καλά...Δεν θέλω να σκεφτώ την άλλη περίπτωση κι ας το σκέφτομαι συνέχεια γιατί κι εγώ φοβάμαι...Πως θα μπορούσα να μην φοβάμαι άλλωστε...Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σχέση που μας ενώνει θα μπορούσε να είναι πιο τυπική,να είμαι πιο αποστασιοποιημένη...Όμως όταν αγαπάς δεν έχει σημασία το τι είσαι αλλά το ποιος είσαι!!!Είμαι εδώ δίπλα σου όπως όλοι κι ας μην μας νιώθεις από την μοναξιά που αισθάνεσαι....Σίγουρα δεν μπορούμε να σου προσφέρουμε πολλά,αλλά είναι από την καρδιά μας...Δεν θα ισχυριστώ ότι δεν υπάρχουν στιγμές που κουράζομαι,που λέω ότι δεν αντέχω άλλο...Αλλά εσύ τι να πεις;;;Θα είμαι εδώ για όσο χρειαστεί...Κυρίως για να σε ξανακούσω να φωνάζεις αλλά για καλό ρε γαμώτο!!!Για καλό!!!