Για τον Δημήτρη μου...

Σε σκέφτομαι..Συνέχεια,αέναα και καραμελένια...Επιτέλους ΖΩ!!!Τόσους μήνες κόντεψα να τρελλαθώ Αγάπη μου..Μου έλειπες πάρα μα πάρα πολύ..Ένιωσα πιο πολύ φοβισμένη από ποτέ ότι θα χωρίσουμε...ότι θα σε χάσω και την ίδια στιγμή θα χαθώ κι εγώ στην πιο απύθμενη και σκοτεινή άβυσσο...Ακόμα και που γύρισες συνέχισα να φοβάμαι η ανόητη...Να φοβάμαι ότι όχι δεν μπορεί να είναι όλα καλά...να τέλειωσαν τα βάσανά μας..Μετά από τόσα χρόνια απόστασης δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι τελείωσε...Σε λατρεύω καρδούλα μου...Σε λατρεύω...Προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να σε στηρίξω και θα συνεχίσω να προσπαθώ για πάντα!!!Να σου δίνω πάντα λόγους για να είσαι ερωτευμένος μαζί μου όπως είμαι και γω μαζί σου ματάκια μου...Σε κοιτάζω και νιώθω ότι απλά ο Θεός για μένα είσαι εσύ!!!Ήμουν ανόητη τον τελευταίο καιρό...Έπρεπε να το έχω χειριστεί διαφορετικά το όλο θέμα...Όμως Αγάπη μου συγχώρα με...Συγχώρα με μάτια μου γιατί εγώ δεν πρόκειται να με συγχωρήσω ΠΟΤΕ που δεν σε στήριξα ακόμα περισσότερο...'Εσπασες κι έσπασα κι εγώ Αφέντη μου...Τόσα χρόνια μακριά..το τελευταίο μονοπάτι ήταν και το πιο δύσβατο καρδούλα μου....Γεμίσαμε πληγές αλλά τα καταφέραμε ρε γαμώτο...Πέρασα τον εαυτό μου από σαράντα χιλιάδες κύματα ..Πόνεσα πάρα πολύ Δημήτρη μου..Πόνεσα όπως δεν έχω πονέσει ποτέ σε όλη μου τη ζωή...Θέλω να τα ξεχάσω όλα αυτά...Να τα αφήσω πίσω να μην τα θυμάμαι...Δεν μπορώ όταν τα σκέφτομαι πεθαίνω από τη θλίψη...Θα προσπαθήσω να σε στηρίξω τώρα κι ας τελειώνει...Σε καταλαβαίνω που θέλεις να κάνεις ένα σωρό πράγματα...Ανέκαθεν ήσουν και θα είσαι πολυπράγμων άνθρωπος...Έρχονται κάτι ώρες που νευριάζω λιγάκι γιατί έχω ανάγκη να αράξουμε και στο δικό μου περιβάλλον αλλά σε καταλαβαίνω γιατί τόσο καιρό δεν είχες αυτή την πολυτέλεια κι εδώ που τα λέμε ούτε και τώρα την έχεις...Θα κάνω υπομονή ματάκια μου...Με κολακεύει πολύ που έχεις ανάγκη την παρουσία μου...Σκέφτομαι ότι θα μείνουμε μαζί κι επιτέλους θα ζήσουμε όπως θέλουμε πραγματικά!!!!Έρχονται στο μυαλό μου στιγμές όπου εγώ θα δημιουργώ στο βασιλειό μου νόστιμα πιάτα για μας τους δυο κι εσύ θα ασχολείσαι με το να κρατάς αναμμένη την φωτιά στο τζάκι...Στιγμές ηρεμίας όπου κανείς δεν θα φωνάζει..Δεν θα ακούγονται βαριά λόγια σπίτι μας καρδούλα μου...Θα με κλείνεις στην αγκαλιά σου τα βράδια και θα με νανουρίζεις με εκείνη την υπέροχη χροιά της φωνής σου...Θα μου γυρνάς την πλατούλα και θα σε παίρνω αγκαλιτσα για να μην μου κρυώνεις...Δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει ποτέ άλλος άντρας για μένα...Δεν έχεις ιδέα πόσο Σ'ΑΓΑΠΑΩ!!!!!!!!!!!Συγνώμη για όλες αυτές τις στιγμές που σε έπρηξα...Δεν ήξερα πως να το χειριστώ ρε γμτ...Δεν ήξερα...Προσπάθησα όμως...Η σχέση μας δεν είναι μια συνήθεια...Πολύ απλά εγώ δεν έχω ζωή μακριά σου...Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω..Θα σου πω μόνο ότι θα σε λατρεύω για μια ολόκληρη ζωή!!!!!

Ο Νοέμβρης σιγά-σιγά φτάνει προς το τέλος του και τα Χριστούγεννα μας γνέφουν συνωμοτικά από την γωνία...Το κρύο γίνεται βαρύτερο προς μεγάλη μου χαρά γιατί προμυνύονται ακόμα περισσότερες αγκαλιές μπροστά στο αναμμένο τζάκι...Λοιπόν επειδή η ατμόσφαιρα σηκώνει κατί άκρως γιορτινό και σοκολατένιο το Σώμα που όχι μόνο χορεύει αλλά μαγειρεύει κιόλας έψαξε και βρήκε την πιο ΣΟΚΟλασμένη συνταγή για σοκολατόπιτα...Την έφτιαξα και ήταν απλώς όνειρο...Σας την παραδίδω κι εύχομαι να την απολαύσετε όπως κι εγώ με πολλέσ αγκαλιές,φιλιά και ταίσμα στο ενδιάμεσο...

ΥΛΙΚΑ

• 250 γρ βιτάμ
• 1 φλυτζάνι του τσαγιού αλεύρι(κοσκινισμένο)
• 1 φλυτζάνι του τσαγιού ζάχαρη
• 5 αυγά
• 500 γρ σοκολάτα γάλακτος
• 100 γρ κουβερτούρα
• 1 φλυτζάνι του τσαγιού κρέμα γάλακτος

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Χτυπάμε τα αυγά με τη ζάχαρη να ενωθούν καλά,στη συνέχεια προσθέτουμε το βιτάμ και τη σοκολάτα γάλακτος αφού την έχουμε λιώσει.Χτυπάμε καλά για να ενωθούν και στη συνέχεια προσθέτουμε και το αλεύρι...Βάζουμε το μείγμα μας σε βουτυρωμένο στρογγυλό ταψί με διάμετρο περίπου 32 και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 για 20 λεπτά περίπου ανάλογα με το φούρνο..

Μόλις ψηθεί,την χαράζουμε και σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε τη κρέμα γάλακτος και μόλις ζεσταθεί ρίχνουμε την κουβερτούρα και ανακατεύουμε να λιώσει....Περιχύνουμε την πίτα μας και την αφήνουμε να πιει το γλάσο που μόλις φτιάξαμε...Κι είναι έτοιμη!!!Καλύτερα στο γλάσο να χρησιμοποιήσετε κουβερτούρα γάλακτος που κυκλοφορεί τώρα στα Σούπερ Μάρκετ...

Την υπέροχη αυτή συνταγή την βρήκα στο <<Συνταγές της Παρέας >>και θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτά τα παιδιά για τις υπέροχες συνταγές τους...Φτιάξτε τη και θα με θυμηθείτε...κι αν όντως ισχύει ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι είμαι σίγουρη ότι ο καλός μου με ξαναερωτεύτηκε!!!χεχε!!!

...Σαλπάρουμε...

Νιώθω ότι επέστρεψα..Ακριβώς επειδή επέστρεψες εσύ...Τόσο καιρό δεν ζούσα...Έβλεπα τα πάντα μέσα από μια βαριά κουρτίνα...Μια κουρτίνα που όλα τα παραμόρφωνε σε τρομερά άσχημο βαθμό...
Ένιωσα πιο μόνη από ποτέ..Άρχισα να πιστεύω ότι είσαι ένα τέλειο δημιούργημα της φαντασίας μου...Ένα πλάσμα μυθικό που κατοικεί στα ονειρά μου...Οι στιγμές μας μακρινό παρελθόν...Ένα παρελθόν χρωματιστό κι αέναα χαρούμενο...Μετά σκοτάδι...Βαρύ,πυκνό κι αδιαπέραστο σκοτάδι...Ένα τούνελ μακρύ κι απροσπέλαστο...Το μυαλό να παίρνει επικίνδυνες στροφές...
Σ'αγαπάω πιο πολύ από την ζωή μου..Ώρες ώρες νιώθω ότι δεν έχεις έρθει...ότι θα ξυπνήσω και θα είμαι πάλι μόνη χωρίς εσένα...

Σου ζητάω να μου μιλάς για να βυθίζομαι στη ζεστή χροιά της φωνής σου...Νιώθω ότι σε ερωτεύομαι από την αρχή, ακόμα πιο δυνατά...

Ψεκάστε,σκουπίστε,τελειώσατε!!!!

Το σώμα επέστρεψε στον μπλογκόκοσμο γεμάτο χαρά και υποσχέθηκε πάνω από όλα στον εαυτό του να γράφει πιο συχνά...Για του λόγου το αληθές λοιπόν παίρνω αμπάριζα και βγαίνω,αμπεμπαμπλόμ του κειθεμπλόμ μπλιμ μπλομ και ούτω καθεξής και ξεκινάω...
Χθες το απόγευμα καθώς ετοιμαζόμουν να βγω, σκόνταψα πάνω στην ανοιχτή τηλεόραση..έψαχνα το τηλεχειριστήριο για να την κλείσω όταν είδα την συγκεκριμένη διαφήμιση..Μια ωραία γυναίκα κατόρθωσε να ετοιμαστεί μόλις(ω του θαύματος)σε 5 λεπτά με την θαυματουργή λακ γνωστής εταιρείας καλλυντικών...Και όχι μόνο έλυσε το στγκεκριμένο μείζον πρόβλημα αλλά σας πληροφορώ ότι το μότο της διαφήμισης ήταν ότι τώρα όλα είναι δυνατά όπως το να βρεις τον τέλειο άντρα και να τον κρατήσεις για πάντα δικό σου...Και όλα αυτά μόλις με μία λακ...Α ρε κατακαημένη Γεωργία Βασιλειάδου που παιδευόσουν με τις γλάστρες για να τσακώσεις τους γαμπρούς...Ή εσύ Κατινάκι μου από τις Μάγισσες της Σμύρνης που έτρεχες στους γυαλούς για να μελετήσεις το Κοράνι και να φτιάξεις τα λιώματα και τα μπουγιούμια...Τώρα η τεχνολογία έχει προχωρήσει..με μία λακ αλλά και με άλλα θαυματουργά επιτεύγματα όπως κραγιόν,μολύβια ματιών,τσάντες και παπούτσια ,η κάθε γυναίκα μπορεί να παντρευτεί τον εκλεκτό της καρδιάς της...
Η ίδια ακριβώς κατάσταση ισχύει και για τους εκπρόσωπους του άλλου φύλου...After shaves,κολώνιες,αποσμητικά,γρήγορα αυτοκίνητα και ακριβά πουκάμισα βρίσκονται καθημερινά στην υπηρεσία του σύγχρονου άντρα προκειμένου να κατακτήσει την γυναίκα των ονείρων του και κατά συνέπεια την εκτίμηση των γύρω του ...
Τι γίνεται ρε παιδιά;;;Γιατί μας παρουσιάζουν σαν ελαφρόμυαλα όντα χωρίς προσωπικότητα;;;Γιατί τα μόνα βιβλία που διαφημίζουν είναι κάτι άνοστα σύγχρονα άρλεκιν και τα φιρμάτα μαγαζιά της παραλιακής;;;Αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής;;;Να είμαστε εντυπωσιακοί και να διασκεδάζουμε όλοι μαζί σωριδόν;;;Μία μεταγενέστερη άποψη εφάμιλλη του ότι φάμε,ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας;;;Αυτοί είμαστε ρε γαμώτο;;;Μία μόδα είναι ο χαρακτήρας μας;;;Σίγουρα όλοι μας θέλουμε να αρέσουμε στον σύντροφό μας,προσωπικά είμαι πάρα πολύ κοκκέτα αλλά δεν κινείται η ζωή μου γύρω από έναν καθρέφτη, ούτε και κάθε πρωί βγαίνω από το σπίτι σαν να πρόκειται να πάω σε δεξίωση...
Δεν ξέρω ίσως να το βλέπω λάθος εγώ τελικά..ίσως να είμαι εγώ πολύ ρομαντική...αλλά τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι δεν περιμένω καμία λακ για να με μεταμορφώσει σε είδωλο του sex,ούτε στήνομαι ώρες σε ένα κλαμπ με ένα ποτό στο χέρι προσποιούμενη ότι διασκεδάζω όσο ποτέ στη ζωή μου...Πηγαίνω στα κουτούκια μου κι αράζω να πιω το κρασάκι μου ήρεμα κι ανθρώπινα...Το θέμα είναι να ζεις όπως θέλεις εσύ κι όχι όπως σου επιβάλλει το κάθε σαχλό μέσο ενημέρωσης!!!Αν γουστάρεις τα μπουζούκια ναι να πας!!!Αλλά να το θες εσύ πραγματικά κι όχι να ακολουθείς το κοπάδι...

Όπως πολύ σωστά έχει πει ο Balidor το lifestyle είναι μοναδικό..Σε κάνει από μηδενικό νούμερο...

Εύχομαι να αλλάξουν όλα αυτά..Να ΄κάνουμε πράγματα που πραγματικά τα γουστάρουμε και μέσα από αυτά να γινόμστε καλύτεροι και πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε...

Σας φιλώ και καλό μας μήνα...

Άγιος ο έρωτας...

Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό
το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου
με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.
Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου
Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας


Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.


Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου
στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι
σηκώνεις τα άστρα σε χορό
και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι.


Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός!!!!

Για σένα...

Ποιος φοβάται την ευτυχία;;;;

Ζούμε στην εποχή του φόβου..Ο άνθρωπος καθημερινά προσπαθεί να οχυρώσει το κάστρο του εαυτού του, προκειμένου να μην γίνεται έρμαιο στα νύχια της αβεβαιότητας...
Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει ότι όλοι φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι είμαστε καλά και να αφεθούμε να το απολαύσουμε..Όταν βρισκόμαστε σε μία δύσκολη θέση ή διανύουμε μία περίοδο με έντονους προβληματισμούς τότε είμαστε μέσα στα νερά μας και κολυμπάμε μια χαρά...Κλαιγόμαστε κιόλας στους γύρω μας ότι όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και προχωράμε..Μόλις όμως λυθεί το εκάστοτε πρόβλημα,τότε μας πιάνει ο φόβος ότι όχι δεν μπορεί να μου πηγαίνουν όλα καλά,κάτι παίζεται πίσω από την πλάτη μου..Για να είμαι καλά τώρα θα με βρει μία τρομερή συμφορά αργότερα...Προκαλούμε τότε μόνοι μας κακές σκέψεις στον εαυτό μας για να έχουμε κάτι να μας απασχολεί βρε αδερφέ...Μην μας πει τον πόνο του ο εξάδελφος Λάκης κι εμείς να μην μπορούμε να τον ταπώσουμε με το <<Μιλάς κι εσύ;;;Εγώ να δεις τι τραβάω...>>!!!
Τι γίνεται ρε παιδιά;;;Είμαστε ήρωες σε καμιά καθημερινή σειρά των επτά και δέκα σε σενάριο Νίκου Φώσκολου;;;Μήπως τελικά τους γουστάρουμε τους κινδυνολόγους και τα ανόητα λογυδριά τους;;;Όχι ε;;;Εμείς έχουμε πάιδεία, καλλιέργεια κι επίπεδο,διαβάζουμε ψυχολογία και παγκόσμια λογοτεχνία...Πως τολμώ εγώ ένα ανόητο χορευτιάρικο μπλογκοκόριτσο να μας αμφισβητώ;;;Να τα βράσω όλα μας τα κατορθώματα όταν δεν μπορούμε να απολαύσουμε τον ήλιο,τη φύση και φυσικά τον έρωτα..Όταν μας είναι αδύνατον να πιούμε έναν καφέ ή ένα ποτήρι κρασί με την ηρεμία μας...Καταντήσαμε να φοβόμαστε την ευτυχία παρόλο που την αναζητάμε με νύχια και με δόντια..Κι όταν αυτή περάσει από το φτωχικό μας εμείς της κλείνουμε την πόρτα γιατί νομίζουμε ότι είναι η μιζέρια μεταμφιεσμένη...
Βαρέθηκα...Ναι ρε είμαι καλά γιατί να φοβάμαι να το παραδεχτώ ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό;;;Γιατί μετά από ένα γέλιο μέχρι δακρύων να εύχομαι <<Αχ!!!Σε καλό να μας βγει>>...κι ερωτώ:Γιατί να μην μας βγει σε καλό;;;Δεν θα καταντήσω εγώ μίζερη να φοβάμαι ακόμα και τη σκιά μου...Δεν θα χαλάσω κι άλλες στιγμές μαζί σου αγάπη μου επειδή φοβάμαι να πιστέψω ότι όλα είναι καλά!!!!Ναι σήμερα θα σου μαγειρέψω το πιο νόστιμο φαγητό που δοκίμασες ποτέ και με ένα ποτήρι καλό κρασί θα αφεθώ να απολαύσω την αγαπημένη μας σειρά γερμένη στην αγκαλιά σου...Τόσο απλό κι όμως τόσο μα τόσο όμορφο...

Μην φοβάστε την ευτυχία!!!Γιατί πολύ απλά αδικείτε τον εαυτό σας....Να θυμάστε ότι οι φόβοι μας είναι δικό μας δημιούργημα, κι έχουν τόση σημασία όση έμεις διαλέγουμε να τους δώσουμε!!!!

ΣΤΑ ΕΙΠΑ ΟΛΑ...

Έχω δυόμιση μήνες να σε δω..Να καθραφτιστώ στη καστανή λίμνη των ματιών σου..Να με κλείσεις στην αγκαλιά σου και να νιώσω ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά...Να αγγίξεις με τα χείλη σου τα δικά μου χαριζοντάς μου τη μεγαλύτερη χαρά...
Θέλω να κάνουμε όλα αυτά που κάναμε μαζί..Ξενύχτια σε ροκάδικα και κουτούκια μέχρι το πρωί..Βόλτες σε καφετέριες,θέατρα και σινεμά...Δεν μπορώ άλλο μόνη μου...Δεν μπορώ μου λείπεις πάρα πολύ...κοιτάω τις φωτογραφίες σου κι η απουσία σου με καίει σαν πυρωμένο σίδερο...Σε είδα χθες στην κάμερα και πόναγα τόσο που δεν μπορούσα να σ'αγγίξω...Να αγγίξω τα μαγουλάκια σου,να σε φιλήσω,να σε προστατεύσω με τα δυο μου χέρια για να μην μου κρυώνεις...να σε πάρω αγκαλιά για να μην μου βλέπεις άσχημα όνειρα...Τόσο καιρό χώρια κι όμως ούτε για μια στιγμή δεν μπόρεσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα!!!Σε περιμένω με τη μεγαλύτερη προσμονή που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος!!!Σε περιμένω για να φτιάξουμε ένα παραμύθι που δεν θα έχει τέλος!!!Δεν με νοιάζει αν με πουν ρομαντική κι ηλίθια που πιστεύω στον αιώνιο έρωτα!!!ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!!!Γιατί μόνο εγώ κι εσύ ξέρουμε τρία χρόνια τώρα στην απόσταση πως περιμένουμε ο ένας τον άλλο!!!!Φοβάμαι τόσο πολύ να μην μου πάθεις τίποτα!!!Έρχονται κάτι τρομερές ώρες που φοβάμαι ότι δεν θα είμαστε ερωτευμένοι όταν θα γυρίσεις σε λίγο καιρό!!!Αλλά μετά σκέφτομαι τα μάτια σου και τα δακρυά μου με πείθουν ότι δεν θα είναι έτσι!!!Τόσο καιρό είμαι μόνη μου και προσπαθώ να μην μιλάω πολύ σε άλλους παρά μόνο σε σένα για όλα αυτά!!!Αλλά δεν μπορώ έσπασα!!!Σε χρειάζομαι δίπλα μου πιο πολύ από κάθε φορά!!!Δεν μπορώ σε σκέφτομαι συνέχεια αγάπη μου!!!Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από σένα!!!Κοιμάμαι και ξυπνάω με το όνομα σου στα χείλη μου...Είσαι συνέχεια μέσα στο μυαλό μου!!!Έφυγες καλοκαίρι κι έχει έρθει το φθινόπωρο κι εσύ το κρύο δεν το αντέχεις καρδούλα μου!!!!Κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σε ζεστάνω ρε γαμώτο τίποτα!!!!!!Είμαι καθηλωμένη εδώ πέρα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα!!!Ξέρω ότι τα βασανά μας σε λίγο καιρό θα τελειώσουν και μόνο γι'αυτό ζω κι αναπνέω ακόμη!!!!Απλά έσπασα, δεν μπορώ άλλο θέλω αγκαλιά ρε γαμώτο!!!Θέλω να σου μαγειρέψω,να σε περιποιηθώ!!!Να σου κάνω όλα τα χατίρια,να είμαι σκλάβα σου παντοτινή κι εσύ αφέντης και διαφεντευτής του είναι μου!!!!Στα χέρια σου γίνομαι υγρό στοιχείο..Παίρνω το σχήμα που θα μου δώσεις εσύ κι όχι επειδή είμαι ένα άβουλο πλάσμα χωρίς προσωπικότητα, αλλά επειδή γινόμαστε ένα!!!Ένα νόμισμα με δύο όψεις που η μία συμπληρώνει την άλλη...Κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει καλύτερα από σένα,κανείς δεν μπορεί να με νιώσει πιο πολύ από σένα!!!Δεν νιώθω καλά χωρίς εσένα...Θέλω να γυρίσεις να κάνουμε τον κόσμο όμορφο μάτια μου χρυσαφένια!!!Ακόμα και τις ώρες που τσακωνόμαστε
όπως έχεις πει, είμαστε ζευγάρι που αγαπιέται κι αγαπιέται πολύ μάτια μου!!!!Πάρα μα πάρα πολύ...Δεν μπορώ να αντικρίσω το κόσμο όταν δεν είσαι δίπλα μου γιατί πολύ απλά ο κόσμος μου είσαι εσύ!!!
Δεν ξέρω τι άλλο να σου γράψω..Τι άλλο να σου πω...Τα υπόλοιπα θα σου τα πουν τα μάτια μου κι οι πράξεις μου!!!Είμαι δική σου για πάντα!!!


ΥΣΤ:Ευχαριστώ όλους σας όσους θα το διαβάσετε προκαταβολικά για την ανοχή στο ξέσπασμά μου...Το ξέρω ότι σας έχω συνηθίσει σε αισιόδοξα κείμενα,αλλά είμαι άνθρωπος κι ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου και να τα μοιραστώ μαζί σας!!!Να περνάτε καλά και καλή βδομάδα μας!!!

...ΝΟ COMMENTS!!!!!!!!!

Λένε ότι μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις...Στην περίπτωση της εν λόγω εικόνας... αντικατοπτρίζονται ολόκληρα δοκίμια...Δεν θα πω τίποτε άλλο...Απλά και μόνο το εξής:καλός ο τεχνολογικός οργασμός αλλά μηπώς είναι ο μοναδικός που υπάρχει στα περισσότερα σπίτια;;;;;;;;Για σκεφτείτε το.....

ΑΓΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ...

Θα σε περιμένω για όσο χρειαστεί..Γιατί εσύ είσαι ο αέρας που μου δίνει ζωή...Χωρίς εσένα δεν υπάρχω...Δεν ζω...Σ'ευχαριστώ για όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που μου χαρίζεις...Για όλες αυτές τις μαγικές στιγμές...Να κοιμάσαι ήσυχος αφέντη μου...Η σκέψη μου σε προστατεύει από κάθε κακό...Σε περιμένω για να κάνουμε το κόσμο παραμύθι...Το δικό μας παραμύθι...

<<Πείτε στην ευγένεια ακόμα την ψάχνω...>>

Ίσως να το έχετε παρατηρήσει κι εσείς...Η ευγένεια τείνει να γίνει σαν το τέρας του Λόχνες...Να έχουν ακούσει όλοι γι'αυτήν αλλά κανείς να μην την έχει συναντήσει προσωπικά...Τι θέλω να πω γι'αυτό;;;Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω λοιπόν για να σας εξηγήσω...
Από το πρωί που θα ξεκινήσεις την ημέρα σου θα βρεις ελάχιστους ανθρώπους που να έχουν την θέληση να σε εξυπηρετήσουν ή έστω να σε αντιμετωπίσουν με την ελάχιστα δυνατή καλή διάθεση..Αντιθέτως όλοι είναι στο κόσμο τους,λες κι είναι οι μόνοι που έχουν προβλήματα,και σου απευθύνουν το λόγο το λιγότερο με αγένεια...Μπαίνεις για παράδειγμα σε ένα ταξί να πας στην δουλειά σου...Κάθεσαι στο κάθισμα και λες με χαμόγελο:Καλημέρα και καλή εβδομάδα...κι ο άλλος δεν σου απαντάει καν και μετά από κανά δυο λεπτά σου πετάει ένα ξερό καλημέρα λες και θα φορολογηθεί αν το πει με καλή διάθεση...Πας στη δουλειά σου κι ενώ είσαι πρόθυμος για καθετί προκειμένου να εξυπηρετήσεις τον οποιοδήποτε εκείνος να σου μιλάει αγενέστατα...Πας να πεις το πρόβλημά σου σε κάποιον και τελικά πριν τελειώσεις καταλήγεις όχι μόνο να μην έχεις βρει λύση αλλά να ακούς το πρόβλημα του άλλου που σε έχει διακόψει...Κι ερωτώ γιατί τέτοια συμπεριφορά ρε παιδιά;;;
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που είναι μόνιμα μέσα στη τρελλή χαρά..Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ να είμαι ευγενική όταν μου λένε μια καλημέρα και να ανταποδίδω...Πώς έχουμε καταντήσει έτσι;;;Δηλαδή όποιος έχει ένα πρόβλημα πρέπει να κλείνετε στο καβούκι του και να απομονώνεται;;;Ωραίες ανθρώπινες σχέσεις έχουμε και σε ωραίο κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας...
Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας μιλήσει άσχημα απλά χαμογελάστε και φύγετε...Γιατί πολύ απλά εκείνος εξευτελίζεται κι όχι εσείς...Τώρα αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είσαι από την αντίπερα όχθη απλά θυμήσου ότι προβλήματα έχουμε όλοι μας αλλά δεν φερόμαστε έτσι...Όταν νιώσεις πως έχεις νεύρα πάρε τον χρόνο σου,ηρέμησε και μετά επικοινώνησε με όποιον θέλεις...Σε μένα τουλάχιστον πιάνει τις περισσότερες φορές...Τουλάχιστον προσπαθώ...
Και να θυμάστε,,Δεν φορολογείστε για μια καλή κουβέντα που θα πείτε...Χαμογελάστε...Η ζωή είναι ωραία και τα προβλήματα έχουν πάντα την σημασία που εμείς θα τους δώσουμε...

Τα σέβη μου...

Απλά ένα ευχαριστώ.....

Θέλω να αφιερώσω το τραγουδάκι που ακολουθεί στον άνθρωπό, που χωρίς υπερβολές ότι είμαι αλλά και αυτά που ευελπιστώ πως θα γίνω κάποια στιγμή τα χρωστώ σ'εκείνον...Θέλω να του πω ευχαριστώ για όλα,που είναι δίπλα μου ουσιαστικά παρά την χιλιομετρική μας απόσταση και να του ευχηθώ καλό κουράγιο με μένα που έμπλεξε...Α!!!και για να σας προλάβω...Δεν έχουμε επέτειο..Απλά ήθελα να του δείξω την αγάπη μου και το πόσο μου λείπει...Το τραγουδάκι είναι ένα απο τα αγαπημένα μας και είναι του Θανάση Παπακωνσταντίνου απο τον καινούργιο του δίσκο...Είναι η ιστορία του Φορτίνο Σαμάνο που καπνίζει το τελευταίο του τσιγάρο πριν να εκτελεστεί...


Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται:
«Είμ' ό,τι δεν έζησα. Είμαι η βροχή που θα 'ρθει
να δροσίσει άγνωστων γυναικών το κορμί.
Βράδυ, στα κρεβάτια τους, θα στενάζουν ξαναμμένες:
«Ποιος Σαμάνος έφερε τούτη τη βροχή;»
Ο στρατιώτης με τ' όπλο σημαδεύει και σκέφτεται:
«Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ό,τι έχει ζήσει.
Είμαι ένας μικρός θεός, είμ' ένα στοιχειό.
Πάνω από το αίμα του, αύριο εδώ, την ίδια ώρα,
ερπετά θα σέρνονται, όπως κάνω κι εγώ».
Το τελευταίο τσιγάρο κι εκείνο σκέφτεται:
«Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν.
Ο καιρός θα χάνεται, ώσπου κάποιο απ' αυτά
θα φωνάξει liberta! Kι όπως θα κοιτάει τις κάννες,
θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά».


Έχω ακόμη μέσα στα μάτια μου εσένα να κινείσαι με τον ρυθμό της μουσικής με βλέμμα γλυκό και με χαμόγελο στα χείλη...Μην μου αλλάξεις ποτέ...Για κανέναν λόγο..Μείνε έτσι ρομαντικός κι ιδεολόγος κι έλα να κάνουμε τον κόσμο παραμύθι...Σ'ευχαριστώ για όλα...

ΥΣΤ:Μην περιμένετε επετείους και γιορτές για να δείξετε στον άλλο ότι τον αγαπάτε και τον νοιάζεστε..Κάντε του εκπλήξεις σε άσχετες φαινομενικά στιγμές και μην περιμένετε τον Άγιο Βαλεντίνο ή την Αγία Πουλχερία για να εκφραστείτε...Η αγάπη κι ο έρωτας είναι δώρα...Ας διατηρήσουμε την φλόγα αναμμένη...

Αυτά...Να είστε καλά και να εκφράζεστε...

Όοοοοοοοοοοοοοτι να 'ναι....

Το σώμα επέστρεψε παιχνιδοχορευτιάρικο κι έχει όρεξη για πλάκες κι οτινανιστικές κουβέντες...Για του λόγου το αληθές λοιπόν θέλω να αφιερώσω τα παρακάτω στιχάκια που, γεννήθηκαν στο μυαλό μου σήμερα το πρωί καθώς περίμενα στην ουρά για να πληρώσω τον λογαριασμό του ΟΤΕ,στο πιο ξεχωριστό κομμάτι μου που πάντα με κάνει να γελάω με το έξυπνο κι αστείρευτο χιούμορ του...Ιδού λοιπόν τι είπε ο ποιητής...

Είσαι το φεγγάρι
κι εγώ είμαι ο ήλιος
είσαι το γαλόπουλο
κι εγώ ο Μπαρμπα-Μπίλιος....

Εγώ είμαι το σκαθάρι
κι εσύ είσαι το τέζα
είμαι η πατάτα
κι εσύ είσαι η φριτέζα

Εσύ είσαι ο Ταρζάν
κι εγώ είμαι η τσίτα
εσύ είσαι ο γύρος
κι εγώ είμαι η πίτα

Εσύ είσαι το τσίπουρο
κι εγώ είμαι ο μεζές
εσύ είσαι η πόρτα
κι εγώ ο μεντεσές....

Ναι ξέρω ότι είναι εντελώς καμμένα...αλλά τι να κάνουμε...

χιχι

Σας διαβάζω όλους συχνά...Δεν σας ξεχνάω....

Φιλιά σε όλους...

ΜΙΛΑ ΡΕ! ! !

Ξέρω ότι τις τελευταίες μέρες έχω χαθεί...Παραπάνω από μερικές μέρες ίσως…Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν και για να είμαι ακριβής ακόμα συνεχίζουν να συμβαίνουν δεν μου άφησαν περιθώριο για να μπορέσω να συνεχίσω τις ιστορίες των Κτελ Θεσσαλίας…Είχα σκοπό να συνεχίσω αλλά με αφορμή τα γεγονότα που σας προανέφερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου…

Τον τελευταίο καιρό όλα τα ζευγάρια που ξέρω είτε χωρίζουν είτε έχουν προβλήματα…Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο οι άνθρωποι δεν μιλάνε πια ο ένας στον άλλο.. Παρατηρώ ότι έχουν ανοίξει ένα μέτωπο το οποίο μαίνεται μέρα-νύχτα χωρίς να ξέρουν καν ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα…Αν και υποπτεύομαι ότι οι ρόλοι εναλλάσσονται…Όλοι έχουν παράπονα αλλά κανείς δεν μπαίνει στο κόπο να τα εξηγήσει στον άλλο…Απλά απαιτούν ο άλλος να τους καταλάβει ως διά μαγείας…Και υπάρχει κι η περίπτωση του να μιλάς κι ο άλλος να σε συνδέει με οποιαδήποτε εξωτική χώρα επιθυμεί ο ίδιος μόνο και μόνο γιατί έχει βολευτεί σε μία κατάσταση και αρνείται να χάσει τη βολή του…Επιμένει λοιπόν στον στρουθοκαμηλισμό του με αποτέλεσμα εσύ στο τέλος που έχεις το πρόβλημα να τα παρατάς και να αναζητάς τη χαρά αλλού…Και μετά λένε και απορούν γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις πάνε κατά διαόλου…Μα πώς να πάνε καλά όταν όλοι αρνούνται να ακούσουν…Αλλά να ακούσουν πραγματικά…όχι έτσι για το θεαθήναι…

Μάθετε επιτέλους να συζητάτε…Έχετε καταντήσει τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής, τον έρωτα, πεδίο μάχης με τραγικές και παράπλευρες απώλειες…Ας βάλουμε επιτέλους πάνω από όλα την αγάπη και την επιθυμία να κάνουμε τον άλλο ευτυχισμένο.. κι αν καυγαδίσουμε ας κάτσουμε με ένα ποτήρι κρασί να τα πούμε σαν άνθρωποι κι όχι σαν ορκισμένοι εχθροί…

Δεν τα κάνω όλα σωστά αυτό είναι το μόνο σίγουρο.. ΑΛΛΑ τουλάχιστον ΠΡΟΣΠΑΘΩ! ! !Μπούχτισα πια…θέλω να ακούσω ένα ευχάριστο νέο, να δω ανθρώπους να αγωνίζονται ο ένας για τον άλλο…να μην θεωρεί τον έρωτά του δεδομένο…γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο φίλοι μου...Βαρέθηκα να ακούω άσχημα μαντάτα…

Συγνώμη αν ξεσπάθωσα…Συνεχίζω να χορεύω κι εύχομαι να σας παρασύρω όλους στο χορό μου…Δεν σας ξεχνάω…

Να προσέχετε και να…ΜΙΛΑΤΕ!!!

ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ...ΠΟΥ ΠΑΩ....

Αφήνω για λίγο τις ιστορίες των ΚΤΕΛ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ προκειμένου να απαντήσω στην πρό(σ)κληση του γέρου…Μου τέθηκαν λοιπόν οι παρακάτω ερωτήσεις στις οποίες έσπευσα να απαντήσω…

-Γιατί κλαις;

Για να ξεσπάω..

-Γιατί δεν κλαις;

Γιατί κάποιες στιγμές νιώθω ότι δεν αξίζει…

- Πού είναι ο βάλτος;

Στο τέλος των ονείρων μου…

Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;

Είναι αόρατος και βρίσκεται παντού…

- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;

Τη συναντώ κάθε φορά που με ξαφνιάζω,οπότε συνεχίζω να με ψάχνω μπας και μ’ανακαλύψω…

- Περιφρονείς κάτι;

Αυτούς που δεν κάνουν όνειρα…Και ακόμη περισσότερο αυτούς που κάνουν όνειρα και δεν προσπαθούν γι’αυτά….

- Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Είμαι ήδη ερωτευμένη και θα προσπαθήσω να κρατήσω τη φλόγα αναμμένη για πάντα…

- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Γιατί έχουν ήδη πουληθεί οι δημιουργοί τους…

- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;

Αν πρόκειται όντως για τέχνη τότε ναι…

- Do you remember revolution?

Yes, but I don’t see another….

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;

Όχι γιατί το ωροσκόπιό μου όλο δύσκολα μου βάζει…

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;

Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες,θα ήταν τελικά πατίνι;;;

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;

Όχι θα καθόμουν να με πιάσει…

- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;

Σαφώς και όχι…

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;

Αν είχα το χέρι σου να με ζεσταίνει…

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;

Όχι γιατί πολύ απλά θα τον διαδεχτεί κάποιος άλλος, οπότε το μόνο που θα καταφέρω θα είναι να παχύνω από τα χιλιάδες εκλέρ που θα έχω φάει…Η λύση βρίσκεται στο μυαλό μας…

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;

Μόνο αν ήσουν ικανός να τα διακρίνεις…

- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;

ΌΧΙ…θα έπινα νερό από τα χείλη σου και θα χαμογελούσα…

….και δίνω τη σκυτάλη με τη σειρά μου στον Balidor και στον Pano...

Mε τις υγείες σας λοιπόν κύριοι…

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΚΤΕΛ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

Ένα παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ η φίλη μου η RAZZ είχε την φαεινή ιδέα να συνεχίσω το έργο που εκείνη είχε ξεκινήσει…Καθότι ήταν φοιτήτρια στην Πάτρα έγραψε τις ιστορίες των Κτελ ΑΧΑϊΑΣ…Μου πρότεινε λοιπόν να γράψω τις ιστορίες των Κτελ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ,αφού όπως σας έχω ήδη πει σπουδάζω στη Λάρισα…Το τόλμησα λοιπόν και ιδού η πρώτη ιστορία…

ΕΙΡΗΝΗ

Η νύχτα με αγκαλιάζει προστατευτικά, όπως η μάνα το μουσκεμένο από τη βροχή παιδί της...Κοιτάω το σκοτεινό ουράνιο θόλο κι εκείνος μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι..Με σπρώχνει στην τρέλλα και την απερισκεψία κι όμως ξαφνικά φαντάζει το πιο λογικό πράγμα στο κόσμο τούτο..Θυμάμαι την έκφραση των ματιών σου την στιγμή που μου λένε σ’αγαπώ και παίρνω τη μεγάλη απόφαση ..Σβήνω τις χρυσαφένιες φλόγες των κεριών και βγαίνω από το σπίτι..Το βραδινό αεράκι χαιδεύει ευχάριστα το πρόσωπό μου…Φτάνω στα κτελ που ευτυχώς είναι αρκετά κοντά κι έτσι δεν προλαβαίνει η δειλία να με κάνει έρμαιό της..Μέχρι να φτάσω στο χώρο έκδοσης των εισιτηρίων ο εαυτός μου παλεύει με το εγώ μου..Ολόκληρη λογομαχία έχουν στήσει μέσα στο μυαλό μου και τους φωνάζω να σκάσουν γιατί την απόφαση θα την πάρει η καρδιά μου και μόνο…Κι αυτή με τη σειρά της με σπρώχνει μπροστά…Ζητάω από την υπάλληλο ένα φοιτητικό,για να δικαιολογήσω την τρέλλα μου,εισιτήριο και κατευθύνομαι προς το γραφικό καφενείο που έχει κάθε επαρχιακό κτελ που σέβεται τον εαυτό του….Χρειάζομαι οπωσδήποτε ένα δυνατό καφέ..Το δυνατό άρωμά του με αναζωογονεί και με επαναφέρει στην πραγματικότητα…Στην δική μου πραγματικότητα.Εκεί που το μόνο που βλέπω είναι τα μάτια σου…Οπότε ότι θυσία και να κάνω φαντάζει ασήμαντη...

Φωνάζουν από τα μεγάφωνα ότι το λεωφορείο μου αναχωρεί…Ηρθε η ώρα αγάπη μου…Κάθομαι και επιτέλους ξεκινάω…Με συντροφιά τις μελωδίες μου διασχίζω τα χιλιόμετρα το ένα μετά το άλλο…Τα χιλιόμετρα που εδώ και χρόνια έμαθα πως δεν χωρίζουν αλλά αν το θέλεις πραγματικά ενώνουν…Προσπαθώ να μαντέψω την έκφρασή σου όταν θα ανοίξεις την πόρτα…Πλέκω διάφορα σενάρια στο μυαλό μου το ένα πιο τρυφερό από το άλλο…Ο ελεγκτής με επαναφέρει στην πραγματικότητα κι εγώ ζώντας στο δικό σου κόσμο δίνω κατά λάθος την φωτόγραφία σου…

I AM BACK

Σας γράφω μετά από πολύ καιρό…Εύχομαι να μην με έχετε ξεχάσει…Το σώμα επέστρεψε στο μπλογκοχωριό με τρομερή όρεξη για χωρό και ταξίδια σε γραφικά μονοπάτια…

Δεν σας ξέχασα…Απλά δεν είχα όρεξη να γράψω…δεν ξέρω γιατί…απλά συνέβη…Σας πεθύμησα πάρα πολύ όμως…

Πεθύμησα την Άποψη και τους αιώνιους διαπληκτισμούς της με τον Γέρο…την Νant και τους τρυφερούς συλλογισμούς της…τον Balidor με τους αυθόρμητους αυθεντικούς του τρόπους…την Πασταφλώρα με τα τρομερά της κείμενα…και γενικά όλους μου τους φίλους σε αυτό το μεγάλο πανηγύρι που λέγεται διαδίκτυο…

Επέστρεψα λοιπόν με την ελπίδα να με επισκέπτεστε ακόμα…Αυτό που έχω να σας πω είναι ότι θα γράφω πολύ πιο συχνά και δεν θα ξαναλείψω για τόσο πολύ…

Σας φιλώ όλους και τις επόμενες μέρες θα τα πούμε με το καινούργιο μου ποστ…

Σας ευχαριστώ, που δεν με ξεχάσατε…

Έτσι μου γουστάρεις,έτσι Σ'αγαπώ....

Σίγουρα θα σας έχει τύχει ένα πολύ αγαπημένο σας πρόσωπο να αντιμετωπίζει κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα…Εμένα όταν μου τυχαίνει κάτι τέτοιο διακατέχομαι από την γνώστη-άγνωστη τάση να μεταμορφωθώ σε σούπερ ηρωίδα και να τον σώσω…Με την μόνη διαφορά ότι τελικά καταλήγω στο να κάνω μια τρύπα στο νερό…

Ξέρετε φυσικά για τι πράγμα μιλάω…Από την λαχτάρα μου να κάνω ότι μα ότι μπορώ για να πάρω την πίκρα από πάνω του ,στο τέλος καταλήγω στο συμπέρασμα ότι για μια ακόμη φορά με κατέστρεψε ο υπερβάλλων ζήλος…Σας βλέπω να κοιτάτε τις γραμμές που διαβάζετε με απορία…Θα σας εξηγήσω αμέσως λοιπόν…

Ανήκω στη ράτσα των ανθρώπων εκείνων που όταν έχουν ένα πρόβλημα θέλουν να το συζητάνε αναλυτικότατα(καταρραμένη γυναικεία φύση), προκειμένου να είμαι σίγουρη ότι το πάλεψα όσο το δυνατόν περισσότερο…Καλά ως εδώ θα μου πείτε...Έτσι είσαι σαν άνθρωπος...Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο άλλος δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα όπως εγώ…

Εγώ στην αγωνία μου να καταλάβω τι συμβαίνει επειδή είμαι και μακριά(όχι Άποψη δεν δικαιολογούμαι), γίνομαι κουραστική…Γι’αυτό γράφω αυτό το ποστ…Για να σας πω τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα…

Κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του να ξεφεύγει από τα προβλήματα του…Άλλοι θέλουν να το συζητάνε επί ώρες μπας και καταλήξουν κάπου…Άλλοι θέλουν να κοιτάνε το ταβάνι…Άλλοι να επικοινωνήσουν με κάποιο μυστικό τρόπο με τον Βούδα…Κάποιοι άλλοι πάλι θέλουν να βγουν να ξεσκάσουν…Ο καθένας όπως τη βρίσκει στο κάτω-κάτω…

Αν εσείς τώρα αναλάβετε την υποστήριξη φροντίστε να το κάνετε σωστά ,διαφορετικά μην το κάνετε καθόλου…Δώστε στο αγαπημένο σας πρόσωπο αυτό που έχει ανάγκη…Ότι κι αν είναι αυτό…Μην πιέζετε την κατάσταση γιατί όσο καλή πρόθεση και να ‘χετε πιστέψτε με δεν θα βγει σε καλό…Όσο και να ανησυχείτε αφήστε τον άλλο να πάρει το χρόνο του και όταν είναι έτοιμος θα σας μιλήσει…και μην νομίζετε ότι δεν σας εμπιστεύτε απλά δεν λειτουργούμε (ευτυχώς )όλοι με τον ίδιο τρόπο…

Και για να σας το πω και μ’ένα δικό μου παράδειγμα κάθε τραγούδι έχει δική του μελωδία…δεν χορεύονται όλα τα κομμάτια με τον ίδιο τρόπο…κάποια δεν χορεύονται και καθόλου…Μπορούμε όμως όλοι να τραγουδήσουμε…

….κι ακόμα και φάλτσοι να είμαστε δεν πειράζει….Αρκεί να πηγάζει από μέσα μας….

ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ

ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΧΩ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ…ΕΧΩ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΗΖΩ…ΠΗΖΩ ΟΜΩΣ….ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΟΥΚΙΑ…ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ….ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΑ….

ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΝΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΔΕΝΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ…ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ…ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ…ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΑΛΗΘΕΙΑ…ΠΡΟΣΠΑΘΩ….

ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΝΩΜΗ …ΑΠ’ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΑΔΙΚΗΣΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΩ….ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ…ΑΠΛΑ ΩΡΕΣ-ΩΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ΟΛΟΥΣ…ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ…

ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΧΑΘΗΚΑ….ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΠΟΣΤ…ΑΛΛΑ ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ…ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΑΘΗ…ΜΗΝ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΤΕ…ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ…ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ…

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ….

Πιάσε με αν μπορείς...

Ήταν μεσημεράκι κι επέστρεφα από την δουλειά...Φτάνοντας λοιπόν στην αποβάθρα του μετρό διαπίστωσα ότι θα καθυστερούσε γύρω στα 15 λεπτά…Τι να ‘κανα κι εγώ αφέθηκα στις σκέψεις μου…

Ήμουν χαρούμενη..Αδημονούσα να φτάσω σπίτι να ετοιμαστώ και να πάω σινεμά και βόλτα…Το μόνο που σκίαζε την χαρά μου ήταν αυτή η αναθεματισμένη καθυστέρηση του μετρό..και τότε γεννήθηκε αυτό το ποστ…

Σκέφτηκα λοιπόν τον διαφορετικό τρόπο μέτρησης του χρόνου…Πότε περνάει γρήγορα και πότε είναι λες και περπατάει χελώνα και μάλιστα σε ανώμαλο δρόμο…Όταν περνάμε όμορφα με αγαπημένα πρόσωπα τότε ο χρόνος μοιάζει να κυλάει με τρομερά γοργούς ρυθμούς…Σίγουρα θα σας έχει τύχει να αναφωνήσετε γεμάτοι έκπληξη<<μα καλά πότε πέρασε η ώρα;>>…Ή στην εφηβεία που η μία ώρα βόλτας μας φαινόταν σαν ένα κλάσμα του δευτερολέπτου….

Αντίθετα οι ώρες στην δουλειά μια δύσκολη μέρα μοιάζουν ατέλειωτες…ή όταν περιμένεις κάτι που θες πολύ τα λεπτά κινούνται βασανιστικά αργά..Όσο και να ιδρώνεις και να κοιτάς το ρολογάκι σου εσύ είσαι ο χαμένος σε αυτό τον γύρο…και τελικά όταν έρχεται αυτό που με τόση λαχτάρα περίμενες να ζήσεις, τότε σε πιάνει κι η μελαγχολία που,αναπόφευκτα, θα τελειώσει και δεν το ευχαριστιέσαι…

Τελικά τι είναι αυτός ο κακομοίρης ο χρόνος;;;Χρήμα;Πολυτέλεια;;;Άνεση;;;Ή μήπως τελικά εμείς τον κάνουμε ότι θέλουμε αρκεί να το πάρουμε απόφαση;;;

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο χρόνος αναπόφευκτα θα περάσει…Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση κι ας κοιτάξουμε να τον εκμεταλλευτούμε δημιουργικά κι όχι να τον σκοτώνουμε….Όσο λίγος κι αν είναι…Με το να γκρινιάζουμε και καλά δεν θα περάσουμε κι οι δύσκολες στιγμές θα γίνουν ακόμη πιο ανυπόφορες…

Χαρίστε στιγμές στα αγαπημένα σας πρόσωπα,κάντε κάτι για τον εαυτό σας,γενικά κάντε ότι τραβάει η ψυχούλα σας…Μας έβαλαν σ’αυτό τον πλανήτη για να είμαστε ευτυχισμένοι…Υποχρεώσεις πάντα θα υπάρχουν…Αλλά θα υπάρχουν και καλές στιγμές στο άλμπουμ του μυαλού μας….

Δεν ξέρω αν μιλάω σωστά…Άλλωστε δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένα σώμα που χορεύει…Ναι φίλοι μου…

…..Αλλά χορεύω στον ρυθμό που γουστάρω εγώ….όχι σ’αυτόν που μου επιβάλλουν οι άλλοι…κι αυτό είναι το νόημα τελικά….

<<Πυγολαμπίδες>>

Φωτάκια…Μικρά φωτάκια…Κόκκινα,μπλε,μωβ,πορτοκαλί…Μικρές λαμπερές στιγμές χαράς…Σε συνδέουν με τον έξω κόσμο…Με αυτούς που αγαπάς…Αναβοσβήνουν με χάρη και σου λένε ότι κάποιος εκεί έξω θέλει να σου μιλήσει και να σπάσει την μοναξιά που έχεις στην ψυχή σου..Θέλει να μπει στην ρουτίνα και την καθημερινοτητά σου και να την γεμίσει με χρώμα…Να σου δώσει πνοή με τα λόγια του…Να φυσήξει ένας αέρας πεχλιβάνης και να σας παρασύρει σε μονοπάτια ανθρώπινα…Με απλά και δροσερά λόγια να εκφράσει ο καθένας τον πόνο, την χαρά, την επιτυχία του ακόμα και την πηγή της ανίας του..Να αισθανθείς ότι μέσα σε αυτή την τεράστια θάλασσα ατόμων για κάποιον ή κάποιους είσαι σημαντικός και δεν ξεχνιέσαι όσο μακριά κι αν είσαι...Όσα κι αν είναι τα χιλιόμετρα που σε χωρίζουν από τους δικούς σου ανθρώπους…

Πολλοί από μας περιμένουν την ελπίδα που πηγάζει από τα φωτάκια..Φωτάκια που προέρχονται από κινητά,από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και μηνύματα τηλεφωνητών..Σου δείχνουν ότι όχι δεν σε έχουν λησμονήσει..κι εκείνη την μαγική στιγμή διαλύονται σαν φουσκωμένη τσιχλόφουσκα όλα σου τα προβλήματα..Φεύγουν, χάνονται..κι η πραγματικότητα αποκτά στάλες χρωματιστής βροχής κι ασημόσκονης…Όλοι περιμένουν τα φωτάκια…

Είμαστε εμείς που για κάποιο λόγο είμαστε μακριά..Είναι οι αγαπημένοι μας που μένουν πίσω..Όσο και να πιστεύουμε ότι είμαστε δυνατοί κι αντέχουμε δεν είναι έτσι…Για κανέναν δεν είναι έτσι…Αυτοί που είμαστε μακριά πολλές φορές γινόμαστε άδικοι με εκείνους που έχουν μείνει πίσω..Τους φωνάζουμε ότι δεν ξέρουν τι περνάμε γιατί πολύ απλά η δική τους ζωή δεν αλλάζει..

Κι όμως δεν είναι έτσι…Είναι ακριβώς το ίδιο ποτάμι αλλά από την αντίπερα όχθη..Κάθε όχθη έχει τα δικά της εύφορα και ξηρά σημεία..Το μυστικό είναι να διατηρείς σε καλή κατάσταση την βάρκα που θα σε μεταφέρει από την μια όχθη του ποταμού στην άλλη….Όπου το ρόλο της βάρκας καλούνται να παίξουν η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, το πάθος ακόμα κι η ζήλεια…Όσο πιο καθάρια τα συναισθήματα, τόσο πιο δυνατό γίνεται το σκαρί μας..και ταξιδεύουμε….

Δεν ξέρω για ποιο λόγο σας τα λέω όλα αυτά..Ίσως γιατί κι εγώ ταξιδεύω συνεχώς από την μια όχθη στην άλλη…Ίσως γιατί κι εγώ πρώτη απ’όλους αδικώ τους αγαπημένους μου,ότι για αυτούς είναι πιο εύκολο που είμαι μακριά…

Αλλά ευτυχώς πάντα με διαψεύδουν τα φωτάκια…Ειδικά όταν συνοδεύονται από έναν χρυσαφένιο κομήτη που στην ουρά του γράφει…

…Μου λείπεις….

Απομακρυνθείτε από την πρώτη γραμμή....

Σας γράφω αυτή τη στιγμή μέσα από το τραίνο…Έξω από το παραθυρό μου βλέπω τον κάμπο να απλώνεται και να μ’αγκαλιάζει στοργικά…Για μια ακόμη φορά έφυγα…

Μην πάει ο νους σας σε καμιά δακρύβρεχτη ιστορία όπου εγώ φεύγω κλείνοντας οριστικά την πόρτα πίσω μου…Όχι…καμιά σχέση μ’αυτό φίλοι μου…Απλά(ή μήπως σύνθετα τελικά;)σπουδάζω σε άλλη πόλη…Σας βλέπω όλους να χαμογελάτε πονηρά και να με μακαρίζετε για την καλή μου τύχη…Είμαι σίγουρη ότι φαντάζεστε πάρτυ και επιστροφή στο σπίτι το πρωί,άπειρες στιγμές με μουσική υπόκρουση τον θόρυβο από τα πούλια του τάβλι κι ουζοποσίες με το παρεάκι…Δεν θα αρνηθώ ότι υπάρχει κι αυτή η εκδοχή…

Υπάρχει όμως κι η άλλη εκδοχή…Τα πρόσωπα που αγαπάς να είναι μακριά…Να μην μπορείς να τα αγκαλιάσεις όσο κι αν απλώσεις τα χέρια σου…Το ζεστό κρεββατάκι σου να είναι άδειο εκεί πίσω και στο δωμάτιο σου να μην ακούγεται η αγαπημένη σου μουσική…Από το μπάνιο να λείπει η φασαρία από το στέγνωμα των μαλλιών σου και το ανακάτεμα στα άδυτα του νεσεσέρ με τα καλλυντικά σου…Και τέλος να λείπει η γκρίνια και το γέλιο σου…Όλα αυτά να λαμβάνουν χώρα κάπου άλλού…

Και τώρα σας βλέπω να περιμένετε να ακούσετε το όνομά του…Γιατί δεν μπορεί να κάνω έτσι για ένα πιστολάκι και μια βούρτσα των μαλλιών…Δεν θα σας πω το όνομά του θα σας πω μόνο πως γράφω αυτό το κείμενο για όλους αυτούς που τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία…που περιμένουν να τους έρθουν όλα βολικά…να έχουν λεφτά,να είναι δίπλα,να μην έχουν ποτέ προβλήματα…Αυτά είναι ουτοπία αγαπητοί μου…Ναι στενοχωριέμαι κάθε φορά που φεύγω αλλά με ανταμείβει η περηφάνια ότι ψήνομαι και δεν θα έχω πρόβλημα στη ζωή μου που να μην προσπαθήσω να το λύσω…

Το λέω σε όλους εσάς που αφήσατε μια σχέση γιατί ήταν σε απόσταση…που χαθήκατε με έναν φίλο σας εξαιτίας των χιλιομέτρων…Στο χέρι σας είναι…Τα πάντα είναι στο χέρι σας αρκεί να το θέλετε πραγματικά…Δεν αρνούμαι ότι είναι δύσκολο αλλά αξίζει πιστέψτε με…Σας το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια…Αν λοιπόν θέλετε να προσπαθήσετε δεν έχετε παρά να σηκώσετε το ακουστικό…και να μιλήσετε απλά και ανθρώπινα…τόσο εύκολα…Μην αφήνετε τις σχέσεις για τέτοιυς λόγους…Έτσι όπως έγιναν οι άνθρωποι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν κι ας είναι δίπλα…Προσπαθείστε…και θα με θυμηθείτε..

Ο ήλιος έξω με παρηγορεί και μου δίνει κουράγιο…κι εγώ χαμογελώ…Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά…και χάρηκα που σας μίλησα…Δεν ξέρω αν σας βοήθησα καθόλου ξέρω όμως ότι μ’αρέσει να μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα…

Σας ευχαριστώ…

Άντε και καλή μας αρχή ξανά...

Κάθε χρόνο τέτοια έποχη όλοι ψάχνουμε να βρούμε τις πιο πρωτότυπες ευχές για την νέα χρονιά...Σε κάθε αλλαγή του χρόνου προσδοκούμε για τον επόμενο λεφτά,έρωτα,αγάπη,φιλία....

Άλλοι πάλι μπουχτισμένοι απο την οινοφαγοποσία ξεκινάμε τον νέο χρόνο με την υπόσχεση ότι αυτό το καλοκαίρι θα μας βρει με τον σωματότυπο γνωστής μοντέλας-γυμνάστριας...Ότι ξαφνικά ως διά μαγείας θα αφήσουμε πίσω μας όλα μας τα ελαττώματα και τις αδυναμίες και θα γίνουμε πρότυπα...ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!!

Για την νέα χρονιά λοιπόν θα μας ευχηθώ να είμαστε καλά και να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε αυτό που ποθεί πραγματικά ο καθένας μας...και να μην το καταφέρουμε δεν πειράζει...

Κάποιος που αγαπάω πολύ μου έμαθε ότι αρκεί απλά η προσπάθεια...

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν...